Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Μπορούμε να ξεχωρίσουμε τους ανθρώπους από τη μυρωδιά; Έχουμε σκεφτεί ποτέ, αν στην αίσθηση που μας αφήνουν οι άνθρωποι υπάρχει και το στοιχείο της οσμής;

Η Μάρθα κεντρική ηρωίδα του μυθιστορήματος της Μαρίας Λεβέντη “Σαν κονιάκ σαμπάνιας”, διαθέτει την παράξενη ικανότητα να αντιλαμβάνεται στοιχεία της προσωπικότητας από τη μυρωδιά τους.

Κι όχι από οποιαδήποτε, τυπική μυρωδιά, αλλά από μια ιδιαίτερη, εντελώς ξεχωριστή που την ταυτίζει κάποιο στοιχείο του χαρακτήρα τους. Η μυρωδιά του ψημένου καφέ, του τσιγάρου, του ποτού, του καθαριστικού, των φρούτων κι όλων των συνηθισμένων οσμών που κατακλύζουν την καθημερινότητά μας.

Όπως κι η ίδια η Μάρθα που απολαμβάνει τη μαύρη σοκολάτα και την οσμή της, λες κι η ίδια ταυτίζεται με την πίκρα και τη μοναχικότητα της απόλαυσης. Μόνο που αυτή της η ικανότητα δεν μοιάζει ικανή να της αποκαλύψει πλήρως τον πραγματικό ψυχισμό των ατόμων, να ξεσκεπάσει τα μυστικά τους, αφήνοντας την μόνο με υποψίες ή ακόμη και παραπλανητικός σκέψεις.

Η ζωή της κινείται ανάμεσα στον ατελείωτο θρήνο για τον χαμό της παιδικής φίλης της που τόσα χρόνια μετά παραμένει μόνιμο αγκάθι στην πληγή και για την ίδια μια ανεξήγητη υπόθεση, και μια φοβισμένη αντιμετώπιση της ζωής που προσπαθεί να την αντισταθμίσει προσφέροντας βοήθεια σε ένα Κέντρο κακοποιημένων γυναικών. Εκεί θα στηθεί, και με αφορμή τη βίαιη επίθεση στην επικεφαλής του Κέντρου, το σκηνικό ενός κύκλου ανατροπών που θα βγάλει στην επιφάνεια μυστικά που θα συγλονίσουν.

Η κ. Λεβέντη, ως ψυχίατρος, χαρτογραφεί την αγριότητα ορισμένων ανθρωπίνων σχέσεων, αναδεικνύει τις διαδρομές των κυκλωμάτων εκμετάλλευσης των γυναικών που ίσως καταλήγουν πιο κοντά μας από ότι φανταζόμαστε, και ιχνηλατεί την πορεία ωρίμανσης της Μάρθας και τη μετατροπή της σε… κονιάκ σαμπάνιας.

Τα βιβλία για την κακοποίηση των γυναικών έχουν κατακλύσει την αγορά τα τελευταία χρόνια, ως λογικό αποτέλεσμα των αλλεπάλληλων περιστατικών που κατακλύζουν την επικαιρότητα. Αυτό που διαχωρίζει το μυθιστόρημα της κ. Λεβέντη δεν είναι μόνο το εύρημα της “οσμής” των ανθρώπων. Η μοναδικότητά του έγκειται και στη λογοτεχνική πολυπλοκότητά της αφήγησης, στη δόμηση ηρώων με περισσότερες από μία αναγνώσεις, στο μήνυμα -, κίνητρο ουσιαστικής αλλαγής.