Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Συγγραφέας

Όποιος κρατήσει στα χέρια του το νέο βιβλίο του Δημήτρη Βαρβαρήγου “Παράτα με” από τις εκδόσεις Υδροπλάνο, θα προσέξει ότι είμαι ένας από τους ανθρώπους που γράφουν δυο λόγια, στο εσώφυλλο, για αυτό του το πόνημα. Με τίμησε με αυτή του την κίνηση και τον ευχαριστώ πολύ. Ειδικά σε αυτό το μυθιστόρημα. Σε μια προσπάθεια να προσεγγίσει ένα δύσκολο, σκληρό θέμα σε μια εποχή που ξανάρθε στο προσκήνιο κάτω από τα φώτα της διασημότητας κάποιων θυτών και θυμάτων.

Όμως ένα τόσο λεπτό ζήτημα, όπως η κακοποίηση των γυναικών, κρύβει ένα βαθύτερο κοινωνικό και ψυχολογικό υπόβαθρο.

Τα θύματα βιώνουν την καταπίεση και τον εξευτελισμό πολύ πιο έντονα. Οι θύτες είναι ακόμη πιο άγριοι και πιο καταναγκαστικοί. Οι ζωές του, μοιάζουν να συνεχίζουν με κανονικούς ρυθμούς ενώ το ποτάμι της οργής κυλάει ορμητικό, έτοιμο να παρασύρει ότι και όποιον βρει στο διάβα του.

Οι ήρωες της συγκεκριμένης ιστορίας διαθέτουν όλα τα χαρακτηριστικά της διαρκούς οικογενειακής βίας που παραβλέπονται ακόμη κι από τα ίδια τα θύματα, για τα μάτια του κόσμου ή, όπως εδώ, επειδή η σεξουαλική ηδονή και ο εθισμός στα ναρκωτικά είναι πιο δυνατοί κρίκοι επιβίωσης από την ίδια την αξιοπρέπεια του ατόμου.

Ο θύτης, μια συνηθισμένη φιγούρα, ψυχολογικά και ηθικά καταρρακωμένου αρσενικού, που δεν μπόρεσε να διαχειριστεί την μητρική “απιστία” και την υποτίμηση της προσωπικότητας του. Μια κλασική περίπτωση ανθρώπου με σύνδρομο κατωτερότητας που καταλήγει να μετατρέπεται σε τέρας, σε δυνάστη όσων γυναικών συναντά.

Όμως η βιαιότητα του δεν έχει κόκκινες γραμμές ούτε στην κόρη του, ή τουλάχιστον αυτή που νομίζει ως κόρη του. Χαμένος σε έναν κόσμο απαξίωσης, δεν δίνει αξία σε τίποτα, ούτε καν στον ίδιο του τον εαυτό. Έπαψε να σέβεται, να αγαπά, να χαίρεται. Κι έτσι μοιράζει γύρω  του το μόνο που του απέμεινε μέσα του. Πόνο και θλίψη.

Υπάρχει όμως ελπίδα στη ζωή.

Υπάρχουν κάποιοι που σε στηρίζουν τις κρίσιμες ώρες κι άλλοι που σου ανοίγουν νέους δρόμους προς την ευτυχία, αρκεί να επιλέξεις να τους περπατήσεις μαζί τους.

Το “Παράτα με” είναι αισιόδοξο βιβλίο, μέσα στην τραγικότητα της θεματολογίας. Ο συγγραφέας ξεδιπλώνει τον συναισθηματικό πλούτο τον ηρώων του. Καταγράφει τα αδιέξοδα και τη διαφυγή τους από αυτά. Διατυπώνει ερωτήματα και αφήνει τους χαρακτήρες του να βρίσκουν τις δικές τους απαντήσεις. Γλαφυρός και συνάμα τρυφερός, βυθίζεται στα σκοτάδια τους και ανοίγει μονοπάτια για την εξιλέωση.