Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Συγγραφέας

Είναι η μνήμη το πιο σημαντικό αλλά ταυτόχρονα και το πιο αιχμηρό εργαλείο για τη συντήρηση της ύπαρξης μας; Είναι το στοιχείο που μας βοηθά στην αναζήτηση της ευτυχίας μέσα από την αναπαραγωγή όσων αγαπάμε να ασχολούμαστε αλλά την ίδια στιγμή αποτελεί και την αγχόνη από την οποία μας κρεμούν οι ενοχές, οι οδυνηρές εμπειρίες, οι ανασφάλειες.

Ο Τζο είναι ένας άνθρωπος χωρίς μνήμη. Αρχίζει την ψηλάφηση της πραγματικότητας μέσα από την αγάπη μιας γυναίκας αλλά οι υπαρξιακές απορίες του δεν βρίσκουν ολοκληρωμένες απαντήσεις στον έρωτα τους. Όταν ανακαλύψει την καλλιτεχνική του φύση, του ανοίγεται ένας ολόκληρος νέος κόσμος ελευθερίας. Ένας κόσμος που δεν θέλει να περιορίζεται από συμβατικότητες και αστικούς καθωσπρεπισμούς.

Εξαφανίζεται και βιώνει την σκληρότητα της καθημερινότητας. Αυτή όμως δεν είναι και η μόνη ικανή να μας διδάξει, να μας ωριμάσει; Γύρω του άνθρωποι του μόχθου αλλά και περιθωριακοί. Τα ναρκωτικά τους προσφέρουν την παραμύθα απεγκλωβισμού από μια σκληρή μοίρα. Κι ο Τζο, παλεύει να αποφύγει το αναπόφευκτο. Με ένα χάπι να του βαραίνει την τσέπη.

Η Αντιγόνη Σιώμου πλάθει μια ιστορία που έχει στο επίκεντρο της, την καταδίωξη της ευτυχίας, τις συμβατικότητες που τη διέπουν και τις τάσεις διαφυγής. Μιλά για τη μάστιγα των ναρκωτικών με τον δικό της, μοναδικό, έμμεσο μεν ,αλλά τόσο ουσιαστικό τρόπο. Αντιμετωπίζει με περίσκεψη και ειλικρινές ενδιαφέρον τις ανθρώπινες αδυναμίες, αναζητεί απαντήσεις αλλά κυρίως θέτει ερωτήματα.

Κι αν, τελικά, όλα αυτά είναι ένα ονειρικό παραμύθι; Αν ο Τζο, και ο κάθε Τζο, έχει βυθιστεί τόσο στις εξαρτήσεις του που το μόνο που του απομένει είναι κυκλικό όνειρο δίχως διέξοδο;