Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Το ότι ο Γιάννης Ξανθούλης είναι ένας τεχνίτης του λόγου, ένας από τους εκλεκτούς που κατανοούν την τραγικότητα της κωμωδίας και την αναδεικνύει σε σατυρική καταγγελτικότητα των κοινωνικών θέσφατων, των ατομικών και συλλογικών ευθυνών μας, των χαρακτηριστικών μας για τα οποία κομπάζουμε για να αποδειχτεί ότι τα μεγάλα προσόντα δεν χωρούν στο μικρό μας καλάθι.

Έτσι και στο νέο του μυθιστόρημα “Ονειρεύτηκα τη Σανγκάη” από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Είναι στη διακριτική μας ευχέρεια το πώς θα επιλέξουμε να διαβάσουμε, να αποκρυπτογραφήσουμε τα μηνύματά του.

Τυπικά, πρόκειται για την ιστορία ενός χωριού που δεν έχει να περιμένει μεγάλες ανατροπές, από αυτά που όλα κυλούν φαινομενικά ήερμα και πληκτικά αλλά ίσως κάτω από το πέπλο της μειλιχιότητας να σιγοβράζουν τα πάθη.

Μια διαθήκη ενός γηγενούς πορνοστάρ που η φήμη του έφτασε μέχρι την Κίνα και ειδικά στη Σναγκάη, έρχεται να θέσει πολιτιστικούς στόχους στο χωριό, να δώσει έναυσμα αναβάθμισης με μια υποσημείωση που θέτει το όλο εγχείρημα σε ιλαρή διάσταση. Την απαίτηση του θανόντος να υπάρχει σε περίποτη θέση στο πολιτιστικό κέντρο το “τιμημένο” μόριο του σε… πλήρως ανεπτυγμένο μέγεθος!

Κάλλιστα, το νέο έργο του πολυγραφότατου συγγραφέα, με τον ευφυώς καταγγελτικό, περιπαικτικό, δεικτικό λόγο, θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί ως ένα διασκεδαστικό ανάγωσμα, ευτράπελων και αστείων καταστάσεων.

Κάλλιστα, όμως θα μπορούσε να ιδωθεί κι ως μια αλληγορία για τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.

Για την “εξ ουρανού” βοήθεια που όμως εμπεριέχει και την ταπείνωση, την αποβολή της αυτοεκτίμησης, Για την απύθμενη υποκρισία των κλειστών κοινωνιών, για τις ενοχές τους που δεν φθάνουν στην επιφάνεια κι αφήνουν το σαράκι της σταδιακής φθοράς να κατατρώει κάθε δημιουργική δύναμη.

Ο Γιάννης Ξανθούλης μάς προσφέρει ένα βιβλίο – διαφυγή, μέσα από τον σαρκασμό. Κι όποιος δεν αντέχει τον αυτοσαρκασμό αλλά και την συλλογική κριτική κι αποκαθήλωση μιας δήθεν τελειότητας, τότε ας μην αγγίξει αυτό το πόνημα. Οι καιροί θέλουν τόλμη και γενναιότητα, κυρίως στην αποδοχή της στρεβλότητας της ταυτότητας μας. Ένα τέτοιο βιβλίο, μπορεί να είναι μια καλή αρχή. Το χαμόγελο που θα μας προκαλέσει θα φέρει μέσα του, τον πόνο της αυτοκριτικής κι αυτή μόνο είναι ικανή να οδηγήσει στη λύτρωση.