Γράφει ο Νίκος Ναούμης, Πολιτικός Επιστήμονας – Συγγραφέας
Ομολογώ ότι είχα ακούσει πολλά για το προηγούμενο βιβλίο της αλλά δυστυχώς, δεν μπόρεσα ποτέ να το διαβάσω. Όταν πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε το νέο της μυθιστόρημα, το προμηθεύτηκα από τους πρώτους θέλω να ελπίζω και το διάβασα.
Ο λόγος, για το «Ολική έκλειψη καρδιάς» της Μαρίας Παναγοπούλου, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Από τις πρώτες σελίδες κατάλαβα ότι ο ντόρος που είχε γίνει για την κα Παναγοπούλου, είχε βάση. Το «ολική έκλειψη καρδιάς» είναι ένα βιβλίο το οποίο σε γυρνάει πίσω σε μία εποχή που η δική μου γενιά, έζησε προς τα τελειώματα της, έχει κρατήσει αρκετή από τη λάμψη και την γοητεία της όμως. Αναφέρομαι, στην δεκαετία του ’80, που άλλοι θέλουν να την ξεχάσουν, άλλοι να την ξαναζήσουν και οι περισσότεροι συμφωνούν ότι άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμα της στην ελληνική κοινωνία.
Όσον αφορά την υπόθεση του βιβλίου, Αυτή ξεδιπλώνεται σε δύο επίπεδα:
- Ιούλιος 1983
Μια παρέα, φίλοι από τον Πειραιά από την παιδική τους ηλικία, ταξιδεύει για την Τήνο. Ενώ βρίσκονται εν πλω, ο σύντροφος της Αρετής εξαφανίζεται μυστηριωδώς και οι αρχές θεωρούν πως έπεσε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες στη θάλασσα και πνίγηκε.
- Ιούλιος 1988
Η Αρετή παντρεύεται αιφνιδιαστικά με έναν συνάδελφό της και προσκαλεί τους φίλους της στο νέο της σπίτι. Το έκτακτο δελτίο ειδήσεων της κρατικής τηλεόρασης ανατρέπει μέσα σε μια στιγμή τα πάντα! Τα θαμμένα ψέματα βγαίνουν ορμητικά στην επιφάνεια. Οι λανθασμένες επιλογές τού χθες στοιχειώνουν το σήμερα. Η φιλία συγκρούεται μετωπικά με τον έρωτα…
Μέσα από τις σελίδες του «ολική έκλειψη καρδιάς», παρελαύνουν Το θρυλικό πάρτι του Κηλαηδόνη στη Βουλιαγμένη και το λούνα παρκ Ροντέο στο Καλαμάκι. Οι πούλιες και τα ξεβαμμένα τζιν. Οι περμανάντ, οι φράντζες και οι χαίτες-λασπωτήρες. Οι θρυλικές ατάκες, οι μουσικές και οι ταινίες. Όλα μαζί μάς μεταφέρουν σε μια εποχή χωρίς κινητά τηλέφωνα, διαδίκτυο και σόσιαλ μίντια. Τότε που τα απλά πράγματα ήταν «και πολλή φάση, δικέ μου». Τα φιλαράκια «την έβρισκαν» να τα λένε από κοντά. Οι ερωτευμένοι επικοινωνούσαν με τραγούδια «αφιερωμένα εξαιρετικά». Και οι άνθρωποι, «βασικά», κοιτάζονταν στα μάτια…
Η πλοκή με το μπρος – πίσω ανάμεσα στα δύο καλοκαίρια που έχουν σημαδέψει την παρέα του Πειραιά, είναι καταιγιστική. Οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη και στο τέλος, εκείνο που μένει είναι η νοσταλγία. Οι χαρακτήρες του έργου καλοδουλεμένοι και άνθρωποι γνώριμοι στον καθένα μας.
Τέλος, τα πολιτικά γεγονότα και τα σημαίνοντα πρόσωπα της δεκαετίας, συμπληρώνουν το φόντο του μυθιστορήματος, το οποίο διαβάζεται ευχάριστα χωρίς αμφιβολία.
