/Βιβλιοκριτική: Οι τρεις αποτυχίες (Νίκος Γιαννακόπουλος)

Βιβλιοκριτική: Οι τρεις αποτυχίες (Νίκος Γιαννακόπουλος)

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Πόσο βοηθητικό μπορεί να είναι ένα βιβλίο που αναφέρει στον τίτλο του την αποτυχία. Κι όχι μία, αλλά τρεις! Κι όμως το “Οι τρεις αποτυχίες” του Νίκου Γιαννακόπουλου από τις εκδόσεις Ιβίσκος, δεν υπόσχεται απλώς αλλά αποδεικνύει στην πράξη ότι είναι ένα εύχρηστο κι αποτελεσματικό εργαλείο για να αναγνωρίσεις αρχικά τη δύναμη και τη διδακρικότητα της προσπάθειας ακόμη κι αν οδηγεί πάντα στην επίτευξη του στόχου.

Απομυθοποιώντας λοιπόν το “χαστούκι” της αποτυχίας, ανοίγεται ο δρόμος της αξιοποίησης μιας σειράς δυνατοτήτων

για να βελτιώσουμε όλα εκείνα τα στοιχεία που θα κάνουν κάθε προσπάθεια, πιο ολοκληρωμένη, καλύτερα σχεδιασμένη και σίγουρα με τρόπο που να εκφράζει αυθεντικά την αξία μας.

Ξεκινώντας από την επικοινωνία και την χρήση του λόγου και των λέξεων ώστε να στέλνουμε το κατάλληλο μήνυμα. Περνώντας στη μη λεκτική επικοινωνία και τη γλώσσα του σώματος που προδίδει όσα ρητορικά αποφεύγουμε να αρθρώσουμε. Καταλήγοντας στην εκτίμηση κι ανάδειξη των δυνατοτήτων μας.

Ο Νίκος Γιαννακόπουλος καθ’ όλη τη διάρκεια του βιβλίου γίνεται ο ίδιος το παράδειγμα όσων υποστηρίζει,

το χαρακτηριστικό δείγμα των λαθών που μας στερούν την επιτυχία. Κι αυτό είναι απαραίτητο όταν ακολουθεί η προτροπή, η συμβουλή, γιατί μόνο έτσι ο αναγνώστης ταυτίζεται απόλυτα με τα γραφόμενα. Ακόμη όμως και οι προτάσεις του, μέχρι κι αυτές που στηρίζονται πλήρως σε ερευνητικά αποτελέσματα κι επιστημονικά στοιχεία, διαθέτουν μια ελαστικότητα, αποδεχόμενος έμμεσα τις διαφοροποιήσεις κάθε ιδιοσυγκρασίας και των “ταχυτήτων” κάθε προσωπικότητας.

Οι “Τρεις αποτυχίες” διανθισμένες με πληθώρα ασκήσεων, λειτουργεί κι ως άτυπο εργαστήρι επικοινωνίας κι αυτοβελτίωσης δίνοντας σε όσους ασχοληθούν μαζί τους, άμεση ανταπόκριση κι επίδραση. Και μόνο η συνειδητοποίηση της χρηστικότητας της αποτυχίας και της μετατροπής της σε ένδειξη αποφασιστικότητας και τόλμης απέναντι στην αναβλητικότητα του φόβου του πράττειν αποτελεί ένα καθοριστικό βήμα αυτοαποδοχής και ανακάλυψης του αστείρευτου δυναμισμού.