Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Ο τίτλος σε παραπέμπει στον Νονό. Υποψιάζεσαι ότι το πιθανότερο είναι να πρόκειται για ένα μυθιστόρημα σχετικό με κάποια συμμορία της μαφίας και τη δράση της. Δεν θα μπορούσες να αστοχήσεις περισσότερο στην εκτίμηση σου.

Οι Σισιλιάνοι, στη νέα κυκλοφορία τους από τις εκδόσεις Αγγελάκη, δεν έχουν καμία σχέση με τη συγκεκριμένη θεματολογία. Η μόνη αναφορά στο έργο έχει να κάνει με μια παλαιότερη, νεανική δραστηριότητα του προπάππου, που πρωταγωνιστεί στο βιβλίο, ο οποίος μετά την εμπλοκή του με τα σχετικά κυκλώματα την εποχή της ποτοαπαγόρευσης στις ΗΠΑ, επανήλθε στο νησί του στην Ελλάδα.

Το επίκεντρο της υπόθεσης βρίσκεται στη σχέση δυσεγγονού και προπάππου.

Δύο ανθρώπων με αρχικά εντελώς διαφορετικές αξίες και προτεραιότητες που στην πορεία έρχονται να συνδεθούν με ισχυρούς δεσμούς, μέσα από την κοινή επαφή τους με τη φύση, το μη αστικό περιβάλλον, τη γνησιότητα των εμπειριών και των συναισθημάτων.

Ο κλειστός, απόμακρος και φαινομενικά σκληρός παππούς, συναντά στο πρόσωπο του πιο εξωστρεφή, αστού εγγονού, το πρόσωπο με το οποίο μπορεί να μοιραστεί το μεράκι του για τη γη, τη λαχτάρα του για τη θάλασσα, την κρυφή ανάγκη του για ανθρώπινη επαφή. Από την άλλη, ο δισεγγονός ανακαλύπτει στην απλότητα και τη δυσκολία της αγροτικής ζωής ένα μονοπάτι εκτόνωσης του υπαρξιακού τέλματός του και μια δημιουργική διέξοδο.

Το βιβλίο μπορεί να ολοκληρώνεται με την τιμωρία του παλαιού αμαρτήματος του παππού αλλά ταυτόχρονα προσφέρει μια απρόσμενη εξιλέωση και στον εγγονό, που αναθεωρεί τον πυρήνα της σκέψης του.

Ο Καπότσης μας προσφέρει γλαφυρές περιγραφές τοπίων, ενώ ξετυλίγει το υπαρξιακό κουβάρι των δύο βασικών ηρώων του.

Οι Σισιλιάνοι είναι μια ιστορία βαθιάς ενδοσκόπησης που όποιος αφεθεί στις εξελίξεις της, θα καταλήξει ίσως να αμφισβητεί κατεστημένες ιδέες, αναδεικνύοντας έναν κόσμο γεμάτο προκλήσεις και ερωτήματα που απαιτούν να αποτινάξουμε το ζυγό της συμβατικότητας. Είμαστε αρκετά δυνατοί για να το επιχειρήσουμε;