/Βιβλιοκριτική: Ωδή στην άνοια (Γιώργος Μανιατάκης)

Βιβλιοκριτική: Ωδή στην άνοια (Γιώργος Μανιατάκης)

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Ένας τίτλος όπως το “Ωδή στην άνοια”, από τις εκδόσεις Αγγελάκη, σε προδιαθέτει προς μια συγκεκριμένη προσέγγιση ως προς το περιεχόμενο του βιβλίου. Κι όντως το ιδιαίτερο πόνημα του Γιώργου Μανιατάκη ξεκινά με ένα ποίημα και ένα εκτενέστατο διήγημα, με μέγεθος στα όρια της νουβέλας, γύρω από το Αλτσχάιμερ.

Μια ιστορία απώλειας, ενηλικίωσης, ωριμότητας, άδολης αγάπης.

Μια κόρη εγκαταλελλημένη από τον πατέρα της αντιδρά δυναμικά στην σταδιακή πορεία της μητέρας της προς την άνοια για να συνειδητοποιήσει στην πορεία πώς χρωστά μια δόση ευγνωμοσύνης και προς τον ίδιο της τον εαυτό.

Ακουλουθούν τα επόμενα τέσσερα διηγήματα ανάλογου μεγέθους με χαρακτήρες σαφείς ως προς τους σκοπούς και τις αξίες τους που η διαδρομή τους κάποια στιγμή σκοντάφτει στα συνήθη υπαρξιακά διλήμματα. Θα έλεγε κανείς ότι από την άνοια περνάμε στην ανία μια ζωής στερημένης από χαρά που περιμένει τη σπίθα για τη σωτηρία ή για το τελειωτικό χτύπημα προς το τέλμα.

Είτε γιατί οι επαγγελματικές υποχρεώσεις σε κρατούν εγκλωβισμένο σε μια ανούσια καθημερινότητα. Είτε γιατί οι εθισμοί σε καθιστούν έρμαιο των έξεων. Είτε επειδή ο έρωτας επανέρχεται απρόσμενα σαν ξεχασμένος επισκέπτης. Είτε επειδή οι συνθήκες σε έσπρωξαν στο μονοπάτι της απαξίωσης πριν προλάβεις να ορθώσεις ανάστημα.

Ο συγγραφέας “παίζει” με μαεστρία ανάμεσα στα λογοτεχνικά είδη.

Τα ποιήματα που συνοδεύουν τα διηγήματα θα μπορούσαν να αποτελούν τα χορικά μιας σύγχρονης τραγωδίας. Η αφήγησή του, παραατατική αλλά και βαθιά εσωτερική, ψυχαναλυτική, αποτυπώνει το υπόβαθρο του διχασμένου, ανάμεσα στα πρέπει και τα θέλω, ανθρώπου.

Η “Ωδή στην άνοια”, μας καλεί σε επαγρύπνηση, σε συναισθηματική ανασύσταση. Φωνάζει στην “κοιμισμένη” πλευράς μας ότι η άνοια με την ανία, διαφέρουν ελάχιστα. Ίσως μάλιστα η δεύτερη να χρησιμεύει ως προθάλαμος της πρώτης. Κι αν δεν την αντιμετωπίσουμε άμεσα με θάρρος, η αρνητική κατάληξη δεν θα αργήσει.