Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Ποιος είναι ο Τζίμης; Ένα ορφανό παιδί σε μια πολυκατοικία στην Κυψέλη. Ένα παιδί με την καλοσύνη, τη θετική προαίρεση, την ανεπιτήδευτη προσφορά του για βοήθεια, εξυπηρέτηση του συνανθρώπου, να αποτυπώνεται σε κάθε πράξη ,σε κάθε χαμόγελο. Ένα παιδί που διεκδικεί την ελευθερία του, δεν προδίδει το μέρος που αγαπά, το περιβάλλον που του δίνει ζωή.

Τι συμβολίζει, όμως, ο Τζίμης; Η πορεία του μέσα στις δεκαετίες, η αξιακή εμμονή του, η ανυποχώρητη στάση του, γίνονται ο καμβάς για να σκιαγραφηθεί μια κοινωνική πορεία αντιφάσεων, ριζικών αλλαγών, προδοσίας ιδανικών.

Ένας άνθρωπος που δεν ξεπούλησε την αθωότητα, την πίστη στην αλήθεια, στο δίκαιο, στο ανέφικτο. Κάποιος που δεν έθαψε βαθιά την ελπίδα για να κερδίσει ένα μερίδιο σύγχρονης ευδαιμονικής μιζέριας.

Μήπως χρειαζόμαστε έναν μανδύα, σαν τον μαγικό που κληρονόμησε στον Τζίμη, ο δεύτερος πατέρας του, Πέτρος Γρύλος; Μήπως έχουμε ανάγκη από ένα πέπλο που θα σκεπάσει την υποκρισία, το επίπλαστο μιας εποχής που πνίγει και πνίγεται μέσα στο ψέμα, τον κομφορμισμό, το πρόσκαιρο ωσαννά. Όπως το θέατρο του Γρύλου, που λίγο λίγο χάνεται, ψάχνει τη διέξοδο ή  το τέλμα, σε μια μαγική λύση από το μέλλον, έτσι κι η κοινωνία αποζητά τη δίοδο από την προσποίηση στην αποδοχή και τη λύση του “μυστηρίου” που την κρατά δέσμια των κραυγών, των εντυπώσεων, του εκκωφαντικού τίποτα.

Ο Χωμενίδης βρίσκει τον τρόπο να χτυπήσει ένα συνειδησιακό καμπανάκι.

Βουτά στη θάλασσα ενός ρομαντισμού που ξέφτισε και εξευτελίστηκε από τον αβάσταχτο κυνισμό ενός κόσμου που δεν αντέχει το “θέατρο” γιατί έγινε ο ίδιος “θέατρο” και περιφρονεί όποιον αντιστέκεται. Οι χαρακτήρες μοιάζουν να ταλαντεύονται ανάμεσα στο εξιδανικευμένο παρελθόν και το απρόβλεπτο μέλλον. Η αφήγηση εξυπηρετεί με το ρυθμό της, μια πλοκή που κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο ως το τέλος.

Υπάρχει τελικά δικαίωση για τον κάθε Τζίμη, για τον καθένα μας;