Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Ο πρίγκιψ του δευτέρου ορόφου, από τον Αρη Σφακιανάκης και τις Εκδόσεις Κέδρος είναι ένα διαφορετικό βιβλίο. Εκτυλίσσεται σε μια πολύ ιδιαίτερη ιστορική περίοδο για την Ελλάδα αλλά δεν αποτελεί ένα ακραιφνώς ιστορικό μυθιστόρημα για την μετά επαναστατική Ελλάδα και την εποχή του Όθωνα. Αναφέρεται στο πολιτικό γίγνεσθαι και τις ταραχώδεις εξελίξεις αλλά κεντρικός ήρωας δεν είναι ένας δολοπλόκος παράγοντας αλλά ένα παράσιτο, όπως κι ο ίδιος χαρακτηρίζει τον εαυτό του, που βρίσκεται στην Ελλάδα χωρίς προφανή λόγο

Ο “πρίγκιψ”, ένας τίτλος ολοκληρωτικά περιπαικτικός, εκπροσωπεί ταυτόχρονα τη σοβαροφάνεια και την ιλαρότητα μιας καινούριας πολιτικής κατάστασης.

Δεν είναι η κλασική παραπολιτική φιγούρα που περιφέρεται στα απόνερα της εξουσίας ψάχνοντας ρόλο στος δολοπλοκίες και τις νέες συμμαχίες. Βολεύεται με οποιοδήποτε ρόλο του επιτρέπει να γεύεται τις χαρές της άρχουσα τάξης, έστω κι ως μια συμπληρωματική, παρασιτική προσωπικότητα. Κινείται ανάμεσα στον ευδαιμονισμό και τη δουλικότητα με απίστευτη άνεση και δεν φαίνεται να υπάρχουν ερεθίσματα που θα τον οδηγήσουν σε απότομες, αντισυμβατικές αντιδράσεις.

Ως παρατηρητής της ιστορίας αποτυπώνει τις φυσιογνωμίες, τις συμπεριφορές, τα χαρακτηριστικά ενός κόσμου που αλλάζει δραστικά. Βλέπουμε μια εναλλακτική οπτική των γεγονότων και των προσωπικοτήτων που καθόρισαν το μέλλον της χώρας. Η προσωπική του ζωή μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Μέχρι κι ο έρωτας μένει στο παρασκήνιο, μέχρι κι η αγαπημένη του ποίηση ανεκμετάλλευτο εργαλείο.

Ο Σφακιανάκης αποφάσισε να μιλήσει σκωπτικά τόσο για τα συγκεκριμένα ιστορικά δρώμενα αλλά και με αφορμή αυτά να στιγματίσει το άλλοθι που δίνεται στο εκάστοτε πολιτικό σύστημα από κάθε φέρελπι υποτακτικό. Με λογοτεχνική αρτιότητα, δίχως υπερφορτωμένες με λεπτομέρειες περιγραφές, κι έναν καθόλου μονοδιάστατο βασικό χαρακτήρα που ισορροπεί ανάμεσα στην ανυπαρξία και την υπερβολή.