Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Ο τίτλος θα μπορούσε να σε παραπλανήσει, να σε οδηγήσει ακόμη και σε μονοπάτια μακρινά από την Ελλάδα, σε άριες ιδεοληψίες μιας άλλης εποχής ή και σε σύγχρονα κακέκτυπα τους. Όμως “Ο Λευκός Φασίστας” του Νίκου Αρβανιτάκη από τις εκδόσεις Όστρια, απέχει πολύ από τη σκληρότητα της φασιστικής δυσωδίας.

Μέσα από δύσκολες εποχές εσωτερικών συγκρούσεων αναδεικνύει την Ελλάδα της καλοσύνης, της αλληλεγγύης, της κατανόησης μέσα από το πρόσωπο του κεντρικού ήρωα, ενός χωροφύλακα που ξεκινά να υπηρετεί την ευταξία λίγο πριν τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο και βρίσκεται να παλεύει με τη λογική και το παράλογο, κάθε εξουσίας, με τον παραλογισμό του εμφυλίου σπσραγμού, επιδιώκοντας να διαβείς το δύσβατο μονοπάτι αλώβητος από το μίσος, την περιρρέουαα απανθρωπιά και την ανηθικότητα.

Ο Χαρίδημος ψάχνει τη δικαιοσύνη μέσα στο γενικευμένο άδικο, την ευτυχία μέσα στο πέπλο διαρκούς δυστυχίας, τον έρωτα πίσω από τη σκηνή της αντιπαλότητας.

Στα παρασκήνια μιας πονεμένης ζωής, βρίσκει και χάνει τον ιδανικό έρωτα, την απόλυτη αγάπη. Στέκει μέσα στα συντρίμμια ενός παραστρατημένου κόσμου ως μοναχικός μαχητής της αλήθειας.

Ο Νίκος Αρβανιτάκης καταθέτει ένα μυθιστόρημα, μνημείο τιμής προς όσους θέλουν να ξεπερνούν τα στερεότυπα, τις εύκολες ταμπέλες, τους φτηνούς χαρακτηρισμούς. Οι αξίες και οι άξιοι δεν προκύπτουν μέσα από προκατασκευασμένες ταυτότητες πλάστης αγιοσύνης. Κερδίζονται στο πεδίο της καθημερινής μάχης με αγώνα απέναντι σε οτιδήποτε μειώνει τον άνθρωπο, τον καθιστά έρμαιο ποταπών ενστίκτων.

Παραστατικός και λυρικός, ρεαλιστικός αλλά και ρομαντικός, με ανεπιτήδευτο λόγο, ταιριαστό με τον ήρωα και όσους παίζουν κάποιο ρόλο στο βίο του.

Η προτροπή του συγγραφέα να αναστοχσστπύμε πάνω στην ουσία των προτεραιοτήτων μας, επιτυγχάνεται με εύστοχα διλήμματα και μια σειρά αντιπαραθέσεων, καταλήγοντας στο επιθυμητό επιμύθιο. Ο άνθρωπος μπορεί να θριαμβεύει ως φωτεινός παράγοντας, μόνο όταν γιατρευτεί από τις εμμονές και τις μονομέρειες του.