Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Συγγραφέας

Ιστορικά μυθιστορήματα. Κάποιοι τα λατρεύουν και μόνο επειδή αναπαράγουν, μέσα από τη μυθοπλασία, ενδιαφέρουσες περιόδους του παρελθόντος που μας γοητεύουν. Πέρα όμως τα ιστορικά δεδομένα, οι ανθρώπινες ιστορίες τα εμπλουτίζουν με το προσωπικό στοιχείο που μας κάνει να ταυτιζόμαστε με άτομα που αντιμετωπίζουν προβλήματα παρόμοια με τα δικά μας. Έρωτες, μίση, οικογενειακές συγκρούσεις, οικονομικά προβλήματα, απογοητεύσεις και στεναχώρια, προσδοκίες και ελπίδες,

Η Συμώνη Κατραμάδου αγαπά τον τόπο της, τη Λέσβο. Σκάβει βαθιά στην ιστορική παρακαταθήκη της πατρίδα της κι ανασύρει μνήμες από δύσκολες περιόδους. Περιόδους στις οποίες οι Ρωμαίοι κατακτητές θέτουν ένα πιεστικό πλαίσιο για τους Έλληνες. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, υπάρχει χώρος για την αγάπη; Πόσο οι ιδιαίτερες συνθήκες την επηρεάζουν, την καθοδηγούν, τη διαστρεβλώνουν;

Η Φοίβη, μια νέα γυναίκα με δυναμικό χαρακτήρα, ζει κι αναπνέει για την αγάπη του παιδικού της έρωτα, του Αρίωνα. Όταν την κρίσιμη στιγμή αυτός την εγκαταλείπει, αποδεικνύοντας τη φιλάργυρη προσωπικότητα του, έρχεται ο, επίσης παιδικός φίλος, ο Ρωμαίος Μάριος, να τη σώσει από τον εξευτελισμό ζητώντας τη σε γάμο. Θα της πάρει χρόνια και πολλά γεγονότα θα συμβούν για να καταλάβει ότι η πραγματική αγάπη βρισκόταν μπροστά της από την πρώτη στιγμή κι αυτή την αρνούνταν για ένα νεανικό πάθος που μόνο η ίδια συμμεριζόταν.

Η συγγραφέας διατηρεί συμπαγές το ιστορικό πεδίο, στο οποίο υφαίνει ένα μυθιστόρημα με φόντο τον νεανικό έρωτα. Γίνεται ρομαντική αλλά δεν ξεχνά να περιγράφει τις αντιξοότητες. Γίνεται λυρική αλλά δεν λησμονεί τον πόνο και την ανέχεια που υπάρχει γύρω από τους κεντρικούς ήρωες.

“Ο Κατακτητής μου” εκπληρώνει το σκοπό του και με το παραπάνω. Μας αποδεικνύει, πως είτε η κατάκτηση είναι εδαφική, είτε ψυχική, η συμπόνοια, η κατανόηση κι η συνεννόηση είναι ο μόνος ασφαλής δρόμος για τη αρμονική συνύπαρξη.