Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας
Με του παίρνεις στα χέρια σου το νέο μυθιστόρημα της Φλώρας Τζελέπη από τις εκδόσεις Θερμαϊκός, το μάτι προσγειώνεται σε μια γραμμή που διαγράφει το πρώτο μισό της λέξης δικηγόρος. Όχι μόνο ως επισήμανση της μη τήρησης των κανόνων του λειτουργήματος που ασκεί και της εν γένει συμπεριφοράς του που δεν περιποιούν τιμή για κάποιον που υπηρετεί τη δικαιοσύνη, αλλά κι ως ευρύτερη αποτύπωση της έλλειψης δικαιοσύνης και της κατάχρησης της κάθε εξουσίας, ειδικά απέναντι στις γυναίκες σε έναν κόσμο που όσο κι αν οι συνθήκες βελτιώνονται, οι ανισότητες παραμένουν υπαρκτές.
Ο Δικηγόρος του βιβλίου, αποτελεί μεν ένα προφανές σύμβολο καταπίεσης αλλά ταυτόχρονα μοιάζει μια μοναχική φιγούρα, κατάφορα πληγωμένη, μεγαλωμένος δίχως αγάπη, στερημένος από τη μητρική αναγνώριση.
Κι αυτή ακριβώς η στέρηση τον στρέφει προς το έγκλημα, ως μέσο ανάκτησης της εμπιστοσύνης στον εαυτό του, ως αντίβαρο στην καλά κρυμμένη εσωτερική αδυναμία που κρύβεται πίσω από την έπαρση και το σύμπλεγμα ανωτερότητας.
Κατά τη γνώμη μου, το κεντρικό πρόσωπο του μυθιστορήματος είναι η Μέλπω, η πιστή συνεργάτης του δικηγόρου αφού ο ίδιος αποτελεί ένα σύμπτωμα των παθογενειών της εποχής. Μια γυναίκα που η εξέλιξη της πλοκής συμβαδίζει με τη δική της διαδρομή ωρίμανσης κι απελευθέρωσης από αγκυλώσεις και προκαταλήψεις. Μια διαδρομή που ξεκινά από την απόλυτη σιωπή, περνά μέσα από τη διαδικασία συνειδητοποίησης για να καταλήξει στη δράση και τη λύτρωση.
Η αρχική, πολυετής σιωπή απότοκο της ευγνωμοσύνης για τον σωτήρα – αφεντικό στον οποίο χρωστά την επιβίωση της. Μια σιωπή που “διαδίδει” ως απαραίτητο στοιχείο σταθερότητας στους γύρω της.
Έρχεται όμως το συμβάν της Ελένης, της νεαρής γραμματέως του γραφείου, να της ξυπνήσει αναμνήσεις, να επιβεβαιώσει ότι οι ανήθικες πράξεις του δικηγόρου δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά αλλά ένα μόνιμο επαναλαμβανόμενο μοτίβο κακοποίησης.
Κι ακολουθεί η τραγική ιστορία της Μαργαρίτας και η χυδαιότητα με την οποία την αντιμετωπίζει ο δικηγόρος, και το μητρικό ένστικτο που εμφανίζεται κρυμμένο σε μια χρόνια πληγή της, για να σπρώξει οριστικά την Μέλπω στην πλευρά της αποφασιστικότητας, της ενεργοποίησης, της δράσης. Βρίσκεται πλέον σε εκείνο το κομβικό σημείο, που ή γίνεσαι μέρος της λύσης, της δικαιοσύνης, της καταδίκης ή παραμένει σιωπηρή συνένοχος στο έγκλημα.
Η Φλώρα Τζελέπη κατορθώνει να εκπληρώσει τρεις βασικούς ενός λογοτεχνικού έργου. Να δομήσει ολοκληρωμένους χαρακτήρες με συναισθηματικές και ηθικές γωνίες. Να δέσει το κείμενο με λογοτεχνική πληρότητα. Να αγγίζει ένα ευαίσθητο κοινωνικό θέμα και παρουσιάζοντας το με απόλυτη αληθοφάνεια να ανοίξει τον διάλογο γύρω από τις ευθύνες όλων μας για τα όσα πράξαμε ή δεν πράξαμε για να το αντιμετωπίσουμε.
Η ευθύτητα κι η αμεσότητα των διαλόγων της καθώς και η λυρική, συχνά συναισθηματική αφήγησή της που ενώνει με ευαισθησία τις σκληρές σκηνές, λειτουργεί επιτυχημένα στην προσπάθεια της συγγραφέως να παραμείνει στην ουσία των γεγονότων και της ανάπτυξης των χαρακτήρων, χωρίς μελοδραματισμούς και γενικεύσεις.