Γράφει ο Νίκος Ναούμης, πολιτικός επιστήμονας – συγγραφέας
Μπορεί το καλοκαίρι να επιμένει πεισματικά να μας κλείνει το μάτι, το φθινόπωρο όμως, είναι εδώ και κάθε κατεργάρης, στον πάγκο του.
Καλά να είμαστε, θα με υποστείτε άλλη μία σεζόν που λένε και οι έξυπνοι, πάντα μέσα από την φιλόξενη ιστοπαρέα του Culture Point με τον υπέροχο οικοδεσπότη του Κωνσταντίνο Μανίκα τον οποίο και ευχαριστώ για το βήμα. Θα γράφω για τα βιβλία που διάβασα – και μόνο αυτά – και είχαν κάτι να μου πουν. Για όσα διάβασα και δεν με κέρδισαν, θα αποφύγω να τα αναφέρω, σεβόμενος τον κόπο των συγγραφέων τους.
Ακόμα, θα συνομιλώ με συγγραφείς και δημιουργούς για να τους γνωρίζετε, θα στιλιτεύω κακώς κείμενα του εκδοτικού κόσμου και θα γράφω γενικά, ότι μου τραβάει την προσοχή, πάντα και ως επί το πλείστον με θέματα που αφορούν τον κόσμο του πολιτισμού.
Λοιπόν, αφού είπαμε τα βασικά, πάμε να ξεκινήσουμε με το καλύτερο βιβλίο αστυνομικής λογοτεχνίας που διάβασα το καλοκαίρι.
Χωρίς πολύ σκέψη, αυτό ήταν «Ο Χαράκτης» του Αλέξη Μοστριού, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bell.
Η υπόθεση του έργου, τοποθετείτε χρονικά στο τέλος του καλοκαιριού, καλή ώρα όπως οι μέρες μας. Στο όμορφο νησί της Νάξου, λαμβάνουν χώρα μια σειρά από περίεργα και ανεξήγητα εγκλήματα, με θύματα γυναίκες που δε φαίνεται να έχουν κάποια σχέση μεταξύ τους. Ο δολοφόνος αφήνει πάνω τους την «υπογραφή» του, υποχρεώνοντας τις τοπικές Αρχές να ζητήσουν τη συνδρομή του Τμήματος Ανθρωποκτονιών και των έμπειρων στελεχών του.
Την υπόθεση θα αναλάβει η αστυνόμος Μαίρη Σίμου. Χωρίς τη βοήθεια του συνεργάτη της Ωρίωνα Άστρου, που βρίσκεται σε διαθεσιμότητα, πρέπει να βρει γρήγορα την απάντηση στο γρίφο βάζοντας τον εαυτό της σε άμεσο κίνδυνο. Τα εγκλήματα συνεχίζονται, η τοπική κοινωνία βρίσκεται σε πανικό και το μέλλον της στο Σώμα διαγράφεται σκοτεινό, καθώς την ώρα που η βοήθεια δε φαίνεται να έρχεται από πουθενά ο δολοφόνος μοιάζει να βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά…
Ό,τι και να πω για το βιβλίο και τον συγγραφέα του, θα είναι λίγο. Εκείνο που ξέρω είναι στα σίγουρα ότι ο Μοστριός, κρατάει σταθερά την σύγχρονη ελληνική αστυνομική λογοτεχνία από το χέρι και την οδηγεί στα μονοπάτια της αναγνώρισης και της καταξίωσης που της αξίζει.
Πολλοί ίσως, με πουν υπερβολικό. Δεν θα διαφωνήσω. Υπό έναν όρο μάλιστα, ίσως συμφωνήσω μαζί τους. Ποιος είναι αυτός ο όρος; Να διαβάσουν το βιβλίο και μετά να κρίνουν αυτή την άποψη.
Ειλικρινά, ο Μοστριός, είναι ίσως ένα από τα κορυφαία δείγματα της ακμάζουσας ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας.
Με επιρροές από τη Σκανδιναβική και την αμερικανική αστυνομική λογοτεχνία, δημιουργεί έργα που αξίζουν να μεταφραστούν καλά και να κερδίσουν το αναγνωστικό κοινό που τους αξίζει.
Οι ήρωές του, δεν είναι ούτε ο Superman ούτε ο Batman. Είναι άνθρωποι καθημερινοί, με ελλατώματα, παραξενιές, ψυχή. Ειδικά οι πρωταγωνιστές αστυνομικοί, είναι πρόσωπα που βάζουν τη δικαιοσύνη πάνω από τον εαυτό τους και τον νόμο αν χρειαστεί, προκειμένου το δίκαιο να θριαμβεύσει.
Η πλοκή του βιβλίου είναι σφιχτοδεμένη και σε κανένα σημείο δεν κουράζει τον αναγνώστη του.
Είμαι βέβαιος πια, ότι ο κ. Μοστριός έχει να μας προσφέρει πολλά – πολλά ακόμα εξαιρετικά έργα αστυνομικής λογοτεχνίας, ίδια και καλύτερα ακόμα από τα δύο πρώτα του βιβλία, τους «Ικέτες» και τον «Χαράκτη.
Κλείνοντας, ευχαριστώ ιδιαίτερα τις εκδόσεις Bell, οι οποίες με τίμησαν τοποθετώντας ένα κομμάτι παλιότερης κριτικής που έκανα στον παρόντα δικτυακό τόπο, στο νέο βιβλίο του κ. Μοστριού. Σας ευχαριστώ και σας παροτρύνω να συνεχίσετε τη καλή δουλειά που κάνετε, τόσο στο κομμάτι της αστυνομικής λογοτεχνίας, όσο και στις ευκαιρίες που δίνετε στους νέους Έλληνες συγγραφείς. Υπάρχει πράγματι πολύ ταλέντο εκεί έξω…
