Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Η μνήμη μάς χαρίζει τη γλυκιά αναπόληση των πιο ευτυχισμέμων στιγμών, ενώ ταυτόχρονα μας ταλανίζει συντηρώντας κι επαναφέροντας τις ενοχές σε πρώτο πλάνο, στις πιο ακατάλληλες συγκυρίες.

Το νήμα της μνήμης πιάνει κι ο Κώστας Αλεξόπουλος στο μυθιστόρημά του “Να με θυμάσαι τον Αύγουστο” από τις Εκδόσεις Υδροπλάνο.

Της μνήμης ενός θεωρητικά μη ιδανικού παρελθόντος, συνυφασμένου με την ανθρώπινη απώλεια και την ανέχεια, που όμως έκρυβε ειλικρίνεια και αυθορμητισμό, γνήσιες φιλίες και έναν σκύλο ουσιαστικό συμπαραστάτη.

Ένα παιδί στην ελληνική επαρχία μιας άλλης εποχής, ονειρεύεται την ελευθερία και τις ευκαιρίες της μεγαλούπολης, για να ανακαλύψει, τη ματαιότητα και τους περιορισμούς της, όταν οι συνθήκες οδηγήσουν αυτόν και τη μητέρα του στην Αθήνα. Μια διαδρομή ενηλικίωσης, ωρίμανσης, άρσης των ψευδαισθήσεων, με συνοδοιπόρο έναν παροπλισμένο ναυτικό που βρίσκει στον νεαρό γείτονα τον ιδιότυπο εξομολόγο του.

Ο κεντρικός μας ήρωας εξελίσσεται μέσα από τις εμπειρίες του, από αφελής και ονειροπόλος σε έναν εσωστρεφή περιηγητή που ανακαλύπτει απρόσμενα τον έρωτα της ζωής του ταξιδεύοντας. Όμως και τότε, η χαρά δεν θα αργήσει να δώσει τη θέση της στο αδιέξοδο.

Η αφήγηση διαθέτει τόσο την ταχύτητα της αποτύπωσης των δυσκολιών, όσο και την ευαισθησία του ερωτισμού.

Έρχονται στιγμές που απορείς που τελειώνει ο γήινος πραγματισμός και που αρχίζει η φαντασιακή αλληγορία. Το βέβαιο είναι ότι στο τέλος του δρόμου θα επιβαιωθεί η ρήση του Κούντερα για τη ρίζα της ευτυχίας στην επανάληψη.