Γράφει ο Νίκος Ναούμης, πολιτικός επιστήμονας – συγγραφέας
Ένα νησί αποκλεισμένο από τα τερτίπια του καιρού.
Μία δολοφονία η οποία κάνει τον καθένα από τους φιλήσυχους κατοίκους του να υποπτεύεται τον διπλανό του.
Ένας αστυνομικός που καλείται να αποχαιρετίσει τις ήσυχες διακοπές που ονειρευόταν και να διαλευκάνει το έγκλημα.
Αυτά είναι τα βασικά συστατικά που συνθέτουν ένα πολύ καλογραμμένο βιβλίο, την πρώτη συγγραφική δουλειά που κυκλοφόρησε, εντός Ελλάδας τουλάχιστον, από τον Χρήστο Μαρκογιαννάκη και τις εκδόσεις Μίνωας και το οποίο φέρει τον ασυνήθιστο τίτλο “Μυθιστόρημα με κλειδί”.
Το χαρακτηρίζω ως ασσυνήθιστο, με την καλή έννοια, διότι τόσο η πλοκή, όσο και ο τρόπος γραφής του αλλά και η παράθεση των χαρακτήρων που εμφανίζονται, είναι εξίσου ιδιαίτερη όπως και ο τίτλος του βιβλίου.
Το «Μυθιστόρημα με κλειδί», έχει την ατμόσφαιρα ενός κλασσικού γαλλικού νουάρ μυθιστορήματος,
ενώ παράλληλα, στο νου μου ήρθαν σκηνές από τα βιβλία με πρωταγωνιστή τον γνωστό Βρετανό dedective Σέρλοκ Χολμς. Για όσους τυχόν αναρρωτιούνται αν υπάρχει και ο συμπαθής συνεργάτης του κ. Γουότσον, σας πληροφορώ πως υπάρχει με τη μορφή ενός δόκιμου αστυφύλακα, του μοναδικού αστυνομικού σε υπηρεσία πάνω στο αποκλεισμένο νησί!
Γενικά, αποφεύγω να γράφω για μυθιστορήματα που κατατάσσονται στην κατηγορία της αστυνομικής λογοτεχνίας. Αυτό διότι, δεν ξέρω τι θα μπορούσα να γράψω. Το μοτίβο είναι γνωστό. Ένας αστυνομικός που πρωταγωνιστεί και καλείται να διαλευκάνει έναν ή περισσότερους φόνους και στοπ.
Αυτό, δεν σημαίνει ότι δεν διαβάζω αστυνομική λογοτεχνία. Κάθε άλλο, Ένα στα τρία βιβλία που διαβάζω, ανήκουν σε αυτή τη κατηγορία. Ωστώσο, για να γράψω για κάποιο από αυτά, πρέπει να έχει κάτι το ιδιαίτερο. Και το «Μυθιστόρημα με κλειδί», το έχει.
Το έργο αυτό, ξεφεύγει από τα συνιθισμένα μοτίβα αστυνομικών μυθιστορημάτων. Ο τρόπος που είναι γραμμένο, κάνει τον αναγνώστη πρωταγωνιστή. Ο αναγνώστης, δεν παρακολουθεί απλά τις προσπάθειες του αστυνομικού, νιώθει ότι είναι ο ίδιος που καλείται να λύσει τον γρίφο.
Ο πρωταγωνιστής του Μαρκογιαννάκη, είναι εκεί απλώς για να ενθαρρύνει τον αναγνώστη του να πάει την σκέψη του ένα βήμα παρακάτω.
Κάτι ακόμα που με γοήτευσε, ήταν οι χαρακτήρες του βιβλίου. Οι περισσότεροι, σχοινοβατούσαν επικίνδυνα ανάμεσα στο cult και την σοβαρότητα, χωρίς ωστώσο να χάνουν την ισορροπία τους και αυτό θέλει μαεστρία για να το πετύχει ένας συγγραφέας.
Το τρίτο στοιχείο που προσωπικά με κέρδισε από το βιβλίο αυτό, ήταν ότι ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης γράφει με έναν ιδιαίτερο τρόπο, που μου θυμίζει πολύ έναν πολύ αγαπημένο μου εσχάτως Γάλλο συγγραφέα, τον MUSSO GUILLAUME. Κοινό χαρακτηριστικό και των δυο, είναι η υπέροχη ατμόσφαιρα μυστηρίου που περιβάλλει τις ιστορίες τους.
Κλείνοντας, έχω την άποψη ότι ο εν λόγω συγγραφέας θα μας απασχολήσει πολύ από εδώ και πέρα με τις ιστορίες του και πιστεύω ότι αξίζει να τον ανακαλύψετε.
