Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας
Μνημοσύνη, η αρχαία θέα της μνήμης και μητέρα των εννέα μουσών. Όσοι επέλεγαν να πιουν νερό από τον ποταμό της στον Κάτω Κόσμο συνέχιζαν να θυμούνται όντας στα Ηλύσια Πεδία, ενώ όσοι επέλεγαν το νερό της Λήιθης επέστρεφαν στη ζωή έχοντας ξεχάσει το παρελθόν με σκοπό να διδαχθούν ξανά από τις εμπειρίες της ζωής.
Αυτή είναι η κεντρική ηρωίδα του βιβλίου της Βασιλικής Ακαρέπη. Όχι επειδή αποτελεί τον τίτλο του βιβλίου, ούτε επειδή η πλοκή της ιστορίας περιφέρεται γύρω από το πανηγύρι των Μουσών που έρχεται με έναν μοναδικό τρόπο να ενώσει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον των κατοίκων ενός χωριού στα ριζά του Ολύμπου.
Η Μνημοασύνη πρωταγωνιστεί γιατί είναι αυτή που καθορίζει τις εξελίξεις κι ας μην είναι απτή η παρουσία της. Καθορίζει την πορεία τόσων ανθρώπων και τριάντα χρόνια μετά λειτουργεί λυτρωτικά για όλους τους.
Ένα διπλό έγκλημα και μια αυτοκτονία βρίσκουν τον εξομολογητικό καθαρμό μέσα από το νήμα της μνήμης που ενώνει ξανά τις ζωές τους.
Ένα θλιβερό ατύχημα κι ο Ράκης χάνει πρόωρα τη ζωή του. Αν ήπιε το νερό της Λήθης μπορεί, με κάποιο τρόπο, να “επανέλθει” αναζητώντας τη δικαίωση;
Ο παιδικός έρωτας του, ο Αλέξανδρος, αυτοκτονεί. Θα έρθει κάποτε η εξιλέωση για αυτή την ένωση, μέσω μιας άλλης εξίσου απρόσμενης; Η αγάπη του για τον χορό, θα βρει κρυφό “διέξοδο” στις λικνιστικές λιτανείες ενός γυναικείου κορμιού; Οι γονείς τους θα ανακτήσουν την εσωτερική ηρεμία, κατανέμοντας δίκαια τις ευθύνες που τους αναλογούν για τις τότε τραγικές εξελίξεις;
Το μυθιστόρημα της Βασιλικής Ακαρέπη, δεν λειτουργεί ως κολυμπήθρα του Συλωάμ για τις ενοχές και τα λάθη που μας βαρύνουν, ούτε επιχειρεί να προσφέρει εύκολες απαντήσεις σε περίπλοκα ερωτήματα. Καταγράφει με σαφήνεια τις κοινωνικές ανασφάλειες που πληγώνουν ψυχές και σώματα και καταστρέφουν οικογένειες.
Δίνει χώρο και χρόνο για την αποκατάσταση της συμπαντικής τάξης μέσα από την επίδραση της Μνημοσύνης.
Χαρακτήρες γνώριμοι. Άλλοι εγκλωβισμένοι στα στερεότυπα και τις συμβάσεις. Άλλοι αφημένοι στην εξουσία της καρδιάς και των συναισθημάτων.
Λογοτεχνικό ύφος, προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις του μύθου. Νοσταλγικά περιγραφικό, σπαρακτικά καταγγελτικό, δυναμικά ανανεωτικό. Η Μνημοσύνη βρίσκει το δρόμο της αποδίδοντας στον καθένα το μερίδιο της μνήμης που του αναλογεί ή στερώντας του όσα δεν αξίζουν πλέον να υπάρχουν.
