Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας

Περασμένος αιώνας. Ένα νησί στο Τοσκανικό πέλαγος. Μια κοινωνία με αλήθειες και ψέματα, πάθη και φόβου, ελπίδες κι εγκλήματα. Αυτή είναι συνοπτικά η Καπράγια. Ένα μέρος του οποίου οι ιστορίες των κατοίκων μάς μεταφέρονται από τη συγγραφέα

Ένα κοινωνικό πλαίσιο με τις δικές τους προκαταλήψεις που στενεύουν τα θέλω των ανθρώπων. Ανθρώπινες επιθυμίες που ξεπερνούν τις ανοχές. Νικητές και ηττημένοι σε μια μάχη με την ηθική, όπως αυτή κατοχυρώνεται από τα καταχωρημένα στεγανά.

Ποιος ορίζει την αμαρτία και ποιος την τιμωρία της; Πού χρωστούμε απολογισμό κι εξομολόγηση και ποιος θα μας κρίνει ακριβοδίκαια για τις πράξεις μας; Ποιο τίμημα είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε για να ακολουθήσουμε τον δρόμο της “αρετής” ή τον δρόμο της “ακολασίας”;

Η Πέμη Γκανά χρησιμοποιεί τον καμβά ενός συμβατικού, συντηρητικού περίγυρου για να θέσει αριστοτεχνικά, μέσα από τους χαρακτήρες της, όλα αυτά τα ερωτήματα και διλήμματα. Δεν ψάχνει απαντήσεις. Ίσως να μην υπάρχουν κιόλας. Ίσως αυτός να είναι κι ο στόχος.

Να νιώσουμε σε βάθος τη λογική πίσω από το φαινομενικά παράλογο. Να κατανοήσουμε κι όχι να δικαιολογήσουμε το θύτη που συχνά έχει προϋπάρξει θύμα. Ο φαύλος κύκλος της αυτοτιμωρίας που πονά περισσότερο από την κοινωνική κατακραυγή.

Λόγος μεστός αλλά όχι απόλυτος, Ύφος προσαρμοσμένο ανά περίσταση. Τεχνική αρτιότητα αλλά όχι λογοτεχνική εμμονή.  Μια διαδρομή στα μυστικά της ανθρώπινης φύσης που σε αφήνει να αναρωτιέσαι για τις βεβαιότητες σου και να αναζητάς τις νέες αβεβαιότητες του για όσα θεωρούσες δεδεομένα.