Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Όποιος ισχυριστεί ότι δεν υπάρχουν τουλάχιστον αδιάφορα Best sellers, ψεύδεται ασυστόλως. Το “Ήμασταν ψεύτες” της Εμιλι Λόκχαρτ, που στην Ελλάδα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα, δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία.

Ενα νεανικό μυθιστόρημα, από εκείνα που αποτυπώνουν εύστοχα τις αντιφάσεις της κοινωνικής πραγματικότητας, και λείπουν από τη βιβλιογραφία τα τελευταία χρόνια.

Γιατί κάθε εποχή έχει ανάγκη από αναγνώσματα που να ενδιαφέρουν, να ερεθίζουν τα εφηβικά κίνητρα, να προβληματίζουν μέσα από το παράδειγμα κι όχι με φορτικά ηθικιπλαστικό τρόπο.

Η Λόκχαρτ χρησιμοποιεί την ιστορία μιας εύπορης αμερικανικής οικογένειας, τις ταξικές συμπεριφορές των μεγαλύτερων γενεών, την αθωότητα και το δέσιμο των μικρότερων, ως τον λογοτεχνικό καμβά για να αναπτύξει τις ανησυχίες της για την ενδοοικογενειακή υποκρισία, το λυσσαλέο κυνήγι του πλούτου, τις αλλοτριωμένες προσωπικότητες.

Ο παιδικός έρωτας της Κέιντενς και του Γκατ, που προέρχονται από εντελώς διαφορετικούς κόσμους, προσφέρει μια δόση λυρικότητας, απαραίτητης για να γίνει ακόμη πιο εμφατική η αντίθεση των γνήσιων συναισθημάτων με την υπολογιστική λογική των ενηλίκων. Θέματα όπως ο ρατσισμός, η πρώιμη σεξουαλικότητα, η καταπίεση, η χαρά της ζωής, αποκτούν μια άλλη διάσταση, πιο ρομαντική αλλά και συνάμα σκληρή.

Το εύρημα της συγγραφέως με την αμνησία της Κέιντενς, δεν αποτελεί μια κλασική υπεκφυγη αποκάλυψης της αλήθειας.

Δεν καθυστερεί την εξέλιξη, της δίνει τον χρόνο να ξεδιπλωθεί αναδεικνύοντας το μυστήριο της υπόθεσης. Η τελική αποκάλυψη έρχεται ως λύτρωση κι ας είναι ισοπεδωτική.

Γρήγορη αφήγηση αλλά και φιλοσοφική εμβάθυνση. Ξεκάθαρη στόχευση αλλά και παράλληλη υπονόμευσή της.

Η παρέα των νεαρών Ψευτών, ίσως είναι πιο αληθινή από οτιδήποτε άλλο. Ίσως είναι ο σπόρος της αλλαγής που όταν δεν βρίσκει τον δημιουργικό δρόμο ανάπτυξης, όταν συναντά αδιέξοδα, γίνεται άθελά της καταστροφική.