Γράφει ο Νίκος Ναούμης, Πολιτικός Επιστήμονας, Συγγραφέας

Όταν μιλάμε για αστυνομική λογοτεχνία, το μυαλό μας πάει στις Σκανδιναυϊκές χώρες και στις ΗΠΑ. Εκεί, οι συγγραφείς έχουν κάνει το είδος τέχνη. Οι εκδοτικοί οίκοι ανταγωνίζονται ποιος θα κυκλοφορήσει το καλύτερο βιβλίο αστυνομικής λογοτεχνίας και, ποιος θα ανακαλύψει τον επόμενο συγγραφέα-σταρ. Διότι, ως τέτοιοι λογίζονται πλέον οι συγγραφείς αυτού του είδους. Τέτοια παραδείγματα είναι ο Νέσμπο και ο Κόνελι. Ενδειχτικά αναφέρω τα ονόματα, επειδή αρέσουν και σε εμένα.

Από την άλλη πλευρά, στην Ελλάδα, το αστυνομικό μυθιστόρημα σταματάει στον Μαρή, πολλά χρόνια πριν. Μετά… το χάος. Υπάρχει και ο Μάρκαρης αλλά κατά τη ταπεινή μου γνώμη, δεν θεωρώ τον Μάρκαρη κομμάτι της ελληνικής «παραγωγικής διαδικασίας», διότι η καριέρα του ξεκινά από το εξωτερικό.

Με σκεπτικισμό και αναζητώντας κάποιο βιβλίο αστυνομικής λογοτεχνίας, διάβασα την υπόθεση ενός βιβλίου με τίτλο «Ικέτες», ενός πρωτοεμφανιζόμενου Έλληνα συγγραφέα, του Αλέξη Μοστριού. Σας την παραθέτω αυτούσια από τον ιστοχώρο των εκδόσεων Bell, όπως τη διάβασα.

Η υπόθεση

Πτώματα που μοιάζουν με προσκυνητές… Οι παραλίες γύρω από την Αττική γίνονται το μακάβριο σκηνικό των εγκλημάτων που συγκλονίζουν τη χώρα. Ο δολοφόνος βρίσκεται εκεί έξω και τα πτώματα που αφήνει πίσω του, τοποθετημένα σε στάση προσευχής, μοιάζουν μέρος ενός αλλόκοτου τελετουργικού. Με κάθε χαρακτηριστικό γνώρισμά τους να έχει αφαιρεθεί προσεκτικά, οι Αρχές αδυνατούν να ανακαλύψουν ακόμα και τις ταυτότητες των θυμάτων. Τον γρίφο θα κληθεί να λύσει ο αστυνόμος Ωρίωνας Άστρος. Έμπειρο μέλος του Τμήματος Ανθρωποκτονιών, με αγάπη στο ουίσκι, εχθρούς
εντός του Σώματος και βάρη του παρελθόντος στις πλάτες του, θα πρέπει να κινηθεί γρήγορα και να ανακαλύψει τι κρύβεται πίσω από τα αποτρόπαια εγκλήματα. Γιατί ο κλοιός σφίγγει, τα πτώματα αυξάνονται και ο κίνδυνος πλησιάζει απειλητικά τον ίδιο και τα μέλη της ομάδας του.

Οι πρώτες δύο σκέψεις που έκανα, ήταν:

Κατά συρροή δολοφόνος στην Ελλάδα;
Μήπως μιλάμε για ένα αντίγραφο του Χόλε, του αγαπημένου ήρωα στα βιβλία του Νέσμπο;

Αυτές οι δύο σκέψεις ομολογώ ότι με έκαναν διστακτικό στην αγορά του βιβλίου. Το μόνο σίγουρο είναι, ότι δεν μετάνιωσα ούτε στιγμή αυτή την αγορά, γι’αυτό και αφιερώνω χρόνο να σας την παρουσιάσω, με ιδιαίτερη χαρά μάλιστα!

Ο συγγραφέας του Αλέξης Μοστριός, όπως είναι λογικό, έχει διαβάσει πολύ λογοτεχνία και δη, αστυνομική, αυτό είναι ξεκάθαρο. Σίγουρα, δείχνει επηρεασμένος από τη Σκανδιναυϊκή και την αμερικανική παραγωγή αστυνομικής λογοτεχνίας. Οι ομοιότητες όμως σταματούν εδώ. Εκείνο που κάνει με ιδιαίτερη επιτυχία κατά τη γνώμη μου, είναι να προσγειώσει ομαλά τον αναγνώστη, ο οποίος είναι «εθισμένος» στο είδος, στην ελληνική πραγματικότητα. Ακόμα και το σκηνικό του καιρού, είναι μελαγχολικό αλλά όχι τόσο άγριο όπως στη Νορβηγία ή τη Σουηδία για παράδειγμα. Με κάθε γύρισμα σελίδας, η μετάβαση σε ελληνικά πρότυπα και ο απογαλακτισμός από την επιρροή του βορειοευρωπαϊκού τρόπου γραφής, γίνεται με μαεστρία και έξοχο χειρισμό.

Οι ήρωες του βιβλίου, τόσο οικείοι σ’εμάς και τόσο ζωντανοί μπροστά μας, που δεν υπάρχει περίπτωση να μην ταυτιστούμε μαζί τους. Ακόμα και η νοοτροπίες για παράδειγμα στο αστυνομικό σώμα και τη γραφειοκρατία του, μας είναι τόσο γνώριμες που τίποτα δεν μας εκπλήσσει. Το γράψιμο είναι τόσο απλό, χωρίς φιοριτούρες και υπερβολές και δεν κουράζει τον αναγνώστη. Το ξεδίπλωμα της πλοκής του έργου θυμίζει άνοιγμα βεντάλιας. Η κορύφωση της υπόθεσης, σε αφήνει με το στόμα στην κυριολεξία ανοιχτό και όχι, δεν πάει το μυαλό σου ποιος μπορεί να είναι ο δολοφόνος…

Έχω την αίσθηση ότι ο αστυνόμος Άστρος ήρθε για να μείνει. Ο Αλέξης Μοστριός, ήρθε για να μείνει. Γνωρίστε τον.

Πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο να δώσετε μια ευκαιρία στην ελληνική, αστυνομική λογοτεχνία, γιατί το πλήρωμα του χρόνου ήρθε και θεωρώ ότι οι εκπρόσωποι της στην Ελλάδα, έχουν πολλά να δώσουν. Εμπιστευτείτε τους.

Οι «Ικέτες», κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Bell, που όπως όλα δείχνουν, διάλεξαν τον δύσκολο δρόμο, της αναγέννησης του ελληνικού αστυνομικού μυθιστορήματος και αξίζουν τη στήριξη μας.