Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Η ποιητική συλλογή “Ήδη λείπω / Deja absente” της Αγγελικής Αγγελοπούλου από τις Εκδόσεις Παρέμβαση, διαθέτει μια σειρά από μοναδικότητες με κυριότερη το ότι τόσο ο τίτλος όσο και το περιεχόμενό της μάς παρατίθενται τόσο στα ελληνικά όσο και στα γαλλικά.

Κι αυτή η ιδιαιτερότητα δεν είναι ούτε λογοτεχνικός ψυχαναγσμός, ούτε ποιητικός ετεροπροσδιορισμός.

Εκφράζει μια βαθύτερη ανάγκη της ποιήτριας να αποτυπώσει τον λυρισμό, το μέτρο του στίχου, το συναίσθημα με τη διπλή όψη, του διαφορετικού λόγου που ο καθένας κουβαλά έναν ξεχωριστό ψυχισμό, μια φόρτιση που ξεδιπλώνει σαν σε καθρέφτη το είδωλο μιας ζωής που ερωτεύεται, παραδίδεται, πληγώνεται και αναδιπλώνεται.

Η Αγγελική Αγγελοπούλου δεν γίνεται πληκτικά αυτοαναφορική. Αποφεύγει τους ακραίους μελοδραματισμούς και αφιερώνεται στην ουσία της εμπειρίας και των αισθημάτων.

Η ατόφια αλήθεια της κηρύσσει περίτρανα τη μάχη με το επίπλαστο, το εφήμερο, το ψεύτικο. Δηλώνει με σθένος υπέρμαχη των αξιών της, της δύναμης της πίστης στην απελευθερωτική δύναμη της αγάπης.

Ο χρόνος που κυλά και παρασέρνει μαζί του τις μνήμες κι εκείνες επιμένουν να θέλουν να μετατραπούν στο δυνάστη του σήμερα. Ποίηση λιτή, μα και εύρωστη, σύντομη μα και περιεκτική. Ο διπλός λόγος, ελληνικός και γαλλικός, δένει με το σχοινί της απώλειας όλα όσα πιστέψαμε και λατρέψαμε πριν φτάσουν στο τέλμα.