Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Υπάρχει ποίηση ρομαντική. Υπάρχει ποίηση “καταραμένη” και υπαρξιακή. Υπάρχει κι η σουρεαλιστική οπτική στα γεγονότα και τα συναισθήματα. Ο Νίκος Καψιάνης μάς παρέδωσε μια ποιητική συλλογική, απολύτως βιωματική.

Στο έργο του “Ιχνοβατώντας στο φως και στο σκοτάδι” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Θερμαϊκός, οι εμπειρίες παρατίθενται με χρονική συνοχή και η ακολουθία σε φέρνει σε επαφή τόσο με όσα διαμόρφωσαν τον ίδιο το δημιουργό αλλά και το περιβάλλον του, ακόμη και την σύγχρονη κοινωνία μας.

Με την ευαισθησία του δημιουργού που τακτοποιεί τις αναπολήσεις του, αλλά και την αγωνία του πολίτη που απορεί και δυσανασχετεί με τις εξελίξεις, αναζητεί με το στίχο του τη ρίζα των ατομικών και συλλογικών σφαλμάτων. Με σκωπτική διάθεση ιχνηλατεί τα βήματα μας ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως, όχι τόσο για να καταγγείλει και να κατηγορήσει αλλά περισσότερο ως εσωτερική, ενδοσκοπική ανάγκη.

Ο Νίκος Καψιάνης επιχειρεί να απαντήσει στο αδίστακτο ερώτημα, “Εξόριστε ποιητή, στον αιώνα σου λέγε, τι βλέπεις;”. Κι είναι αλήθεια, ότι μέσα από αυτή την ποιητική συλλογή βλέπει και βλέπουμε μέσα από τα μάτια του πολλά. Τη νεοελληνική πραγματικότητα, την κοινωνική αδικία, τα διαοροσωπικά και υπαρξιακά αδιέξοδα, μέσα από τον ανα-στοχασμό πάνω στην πορεία της ζωής του.

Σκοπός του, δεν είναι να νουθετήσει. Να αναδείξει το φως που σπρώχνει μακριά κάθε σκοτάδι, επιθυμεί, κι όπως αφεθεί στον στοχαστικό ποιητικό του λόγο, ίσως βρεθεί μπροστά στα αδυσώπητα ερωτήματα της εποχής μας και όχι μόνο.