Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Ένας Έλληνας ιστορικός με “εμμονή” για το μυστήριο της χαμένης Ατλαντίδας και μια αμερικανή πεζοναύτης στιγματισμενη από το ρατσιστικό οικογενειακό ιστορικό. Τι το κοινό μπορεί να έχουν αυτοί οι δύο νέοι άνθρωποι; Ποιο νήμα ενώνει και χωρίζει τις ζωές τους;

Σρο μυθιστόρημα “Η προφητεία της Ατλαντίδας” από τις εκδόσεις Αγγελάκη, ο Μιχάλης Γριβέας καταθέτει μια ακόμη αξιόλογη λογοτεχνική προσπάθεια.

Ένα έργο που επιχειρεί να συνδυάσει την αγωνία των καταιγιστικών εξελίξεων και το μυστήριο ενός κορυφαίου ιστορικού μύθου, με την ανάδειξη μιας σειράς σύγχρονων αλλά και διαχρονικών θεμάτων, όπως η βία, ο ρατσισμός, ο πόλεμος.

Η αναζήτηση της Ατλαντίδας δεν αποτελεί μια στείρα στροφή στον αρχαίο μυστικισμό. Εδώ έρχεται εμμέσως να λειτουργήσει ως μια ανάγκη αξιακής αναβάπτισης, ως ταύτιση με την αρμονία και τον ουσιαστικό διαφωτισμό.

Σε μια εποχή στυγνού ατομικισμού και ωφελισμού, όπου το μίσος η εκδίκηση και η επιβολή έχουν σκεπάσει κάθε έννοια ανιδιοτέλειας και αλληλεγγύης, το φιλοσοφικό ταξίδι προς μια ανέγγιχτη τελειότητα γίνεται κι ένα πρώτο προσωπικό βήμα προς την εξιλέωση.

Ο Γριβέας γράφει ανεπιτήδευτα, δεν φείδεται περιγραφικών μέσων αλλά θέλει να αποτυπώσει με ωμότητα τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα του κόσμου μας.

Οι ήρωες του δεν είναι μονοδιάστατοι. Βιώνουν όλη τη βεντάλια των συναισθημάτων και αφήνονται να εκφράσουν, ακόμη και με ακρότητες, τον ψυχισμό τους.

Ο ρυθμός διατηρείται έντονος έως το ανατρεπτικό τέλος. Η Ατλαντίδα μπορεί να αποτελεί μια ιστορική αλήθεια ή μια φιλοσοφική κατασκευή του Πλάτωνα, η “προφητεία” της όμως, δια χειρός Μιχάλη Γριβέα είναι μια ακτινογραφία όλων όσων καθιστούν εκείνο το αρχαίο μυστήριο μια σύγχρονη αναγκαιότητα υπέρβασης.