Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας
Υπάρχει μια λεπτή γραμμή όπου ο μύθος μπλέκει με την πραγματικότητα και αυτό που θεωρείς συνομωσιολογία έρχεται να ταυτιστεί με τη λογοτεχνική φαντασία και τα καθημερινά γεγονότα.
Η Οργάνωση, του Γρηγόρη Αζαριάδη από τις εκδόσεις Bell, είναι ένα τέτοιο βιβλίο. Αποτυπώνει όλα όσα συζητιούνται στις παρέες, όλα όσα υποψιαζόμαατε ότι συμβαίνουν ανάμεσα στο οργανωμένο έγκλημα και την εξουσία, όλα όσα “τακτοποιούν” τη διαφθορά κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας τις ηθικοπλαστικές διαβεβαιώσεις και τις πολιτικές υποσχέσεις για προστασία και ασφάλεια.
Μόνο που το συγκεκριμένο μυθιστόρημα δεν μένει αποκλειστικά σε αυτό. Δεν είναι ένα ακόμη καταγγελτικό πόνημα που εκτονώνει μέσα από τις περιγραφές και τους χαρακτήρες του, το κοινό αίσθημα περί διαπλοκής και αδικίας. Περνά στο επόμενο λογοτεχνικό και συλλογιστικό επίπεδο.
Ο αναγνώστης δεν μετατρέπεται στον κλασικό ερευνητή του εγκληματία και των κινήτρων του.
Όσο η αστυνόμος Τρύπη αναζητά τις δαιδαλώδεις διαδρομές της σκοτεινής πλευράς της ζωής, ο αναγνώστης γνωρίζει περισσότερα και βλέπει αυτό που συχνά αρνούμαστε να παραδεχτούμε. Η άλλη πλευρά του φεγγαριού δεν βρίσκεται στη σκιά. Η κορυφή της στέκεται λαμπερή στο κέντρο της συλλογικής αναγνώρισης κι απολαμβάνει την εκμετάλλευση των ηθελημάτων σφαλμάτων του συστήματος.
Τα ονόματα των ηρώων αποκτούν έναν ανομολόγητο συμβολικό χαρακτήρα. Με ένα ελαφρύ αλλά ευθύβολο χιούμορ, μια ειρωνεία στα όρια της κοινωνικοπολιτικής παρωδίας, ο Αζαριάδης χαμογελά πονηρά στη σοβαροφάνεια και τις βεβαιότητες που καταρρέουν, η μία μετά την άλλη.
Θα έλεγε κανείς ότι ο εγκληματικός καμβάς δεν αποτελεί παρά το πλαίσιο για να προκύψει ο πιο ωμός πολιτικός σχολιασμός
. Ένας σχολιασμός που αναγνωρίζει ότι πίσω κι από τις πιο αγαθές προθέσεις θα υπάρχει πάντα ένα οργανωμένο σύστημα διοχέτευσης της όποιας φαινομενικής αντιπαλότητας και θα την καταπνίγει όχι τόσο επειδή το ίδιο είναι πολύ ισχυρό αλλά γιατί οι ανθρώπινες επιθυμίες είναι πολύ πιο δυνατές από τους ηθικούς και ευρύτερα αξιακούς ενδοιασμούς.
