/Βιβλιοκριτική: Η λίμπιντο των Αγγέλων (Νίκος Μάντζιος)

Βιβλιοκριτική: Η λίμπιντο των Αγγέλων (Νίκος Μάντζιος)

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Λέω πολύ συχνά ότι ένα μυθιστόρημα γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρων όταν αγγίζει σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα τα αναδεικνύει και μας φέρνει σε επαφή με τον ψυχισμό όσων τα βιώνουν. Στις περιπτώσεις που αυτό συνδυάζεται με λογοτεχνική αρτιότητα και αφηγηματικές ικανότητες ικανές να σε παρασύρουν, να σε συγκινήσουν, να σε ευαισθητοποιήσουν αλλά και να σε ταξιδέψουν, τότε η αναγνωστική εμπειρία οδηγείται στην ολοκλήρωσή της.

Πολλοί έχουν, κατά καιρούς, καταπιαστεί με την αναπηρία κι έχουν αναδείξει τραγικούς ήρωες που μάχονται να ορθοποδήσουν συναισθηματικά και να ανακτήσουν την πίστη στον εαυτό τους και τις δυνάμεις τους, διαμορφώνοντας μια νέα, διαφορετική, δύσκολη αλλά και συναρπαστική πραγματικότητα.

Ο Νίκος Μάντζιος στο μυθιστόρημα “Η λίμπιντο των Αγγέλων” από τις εκδόσεις Γραφή, προχωρά πολλά βήματα πέρα από αυτό, ανιχνεύοντας με γνησιότητα και ρεαλισμό τη σεξουαλικότητα όσων βρέθηκαν καθηλωμένοι σε ένα αναπηρικό αμαξίδια.

Η Κορίνα, η κεντρική μας ηρωίδα θα χάσει την κινητικότητα των κάτω άκρων σε μια τρυφερή ηλικία από ένα πρωτότυπο και σπάνιο ατύχημα που της σημαδεύει ταυτόχρονα σώμα, ψυχή και ερωτισμό.

Ειδικά τι τελευταίο, αρχικά ενταφιάζεται σαν να νιώθει ενοχές για το “αδίκημα” του έρωτα που έφερε εκείνο το συμβάν, στη συνέχεια το αναζητά με φόβο και δισταγμό, για να καταλήξει πληγωμένη και κακοποιημένη, να γυρίσει οριστικά σελίδα στη ζωή της και να βρει το θάρρος να αποδεχτεί τον εαυτό της, τον πόθο που δεν χάθηκε από το σώμα της και να απενοχοποιήσει την επιθυμία και την εκπλήρωση της.

Ο συγγραφέας, μέσα από την πλοκή και τους χαρακτήρες του, ανοίγει μια ουσιαστική συζήτηση για ένα θέμα ταμπού.

Η ηρωίδα του,μιλώντας σε πρώτο πρόσωπο, ανοίγει μια βεντάλια συναισθημάτων και αντιδράσεων, φέρνοντας μας με την ωμότητα και την αλήθεια των λόγων της, αντιμέτωπους με τα στερεότυπά μας, την δήθεν καλοσύνη μας και την προσποιητή συμπαράσταση. Γίνεται ενίοτε και επιθετική, καταγγελτική αλλά ταυτόχρονα και σαρκαστική, πικρόχολη.

Η γραφή του Μάντζιου διατηρεί μια υπέροχη ισορροπία ανάμεσα στη σκληρή ευθύτητα και την ρομαντική αγωνία, της ηρωίδας του. Ο χρόνος που θα αφιερώσετε στην ανάγνωση του θα σας προσφέρει τη διπλή ανταπόδοση που διαθέτουν μόνο όσα πονήματα κατορθώνουν να μετατρέπουν ένα κοινωνικό σχόλιο σε λογοιεχνική απόλαυση.