Γράφει ο Νίκος Ναούμης, πολιτικός επιστήμονας – συγγραφέας
Είναι ένα από τα βιβλία που όταν το τελείωσα, είχα την αίσθηση ότι είχα διαβάσει ένα βιβλίο εξακοσίων και βάλε σελίδων. Στην πραγματικότητα όμως, μόλις είχα ολοκληρώσει ένα βιβλίο μόλις 144 πυκνογραμμένων σελίδων, οι οποίες δεν σε άφηναν να πάρεις ανάσα.
Δεν μπορώ να πω και πάρα πολλά πράγματα για την εξέλιξη της υπόθεσης που μας ξεδιπλώνει με μαεστρία η αξιόλογη συγγραφέας του Τζούλια Γκανάσου. Λόγω της έκτασης του βιβλίου, φοβάμαι πως αν κάνω κάτι τέτοιο, θα παρασυρθώ
Και ίσως προδώσω την εξέλιξη αυτή.
Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από έναν άντρα, ο οποίος βρίσκεται αναίσθητος δίπλα σε έναν δολοφονημένο, κρατώντας το όπλο του φονικού.
Από εκεί και πέρα, η Ιστορία μας εξελίσσεται με φρενήρεις ρυθμούς. Ο πρωταγωνιστής μας, κλινίρης και νοσηλευόμενος, έχοντας χάσει μέρος της μνήμης του, προσπαθεί να βάλει τις σκέψεις του σε τάξη. Να καταλάβει τι έχει συμβεί και τι τον περιμένει. Έχει επαφή με το περιβάλλον του, αντιλαμβάνεται τους πάντες και τα πάντα. Αυτό, το γνωρίζει μόνο ο ίδιος. Έτσι, πικρές αλήθειες που αγνοούσε έρχονται στην επιφάνεια. Αλήθειες που πονάνε και πληγώνουν. Πόσες φορές δεν είχαμε αναρρωτηθεί κι εμείς οι ίδιοι τι θα ακούγαμε αν βρισκόμασταν σε ένα δωμάτιο, αόρατοι; Τι θα λέγανε οι άλλοι για εμάς, χωρίς εμάς… Ε λοιπόν, αυτή την κατάσταση βιώνει ο ήρωας της ιστορίας μας και μας καλεί να σταθούμε στο πλευρό του, να τον ανακουφίσουμε από τους πόνους.
Ειλικρινά, το κείμενο αυτό με γοήτευσε. Ο τρόπος γραφής του, δεν σου αφήνει περιθώρια να αφαιρεθείς.
Ξέρεις, πως αν χάσεις κάτι, θα πρέπει να πας πάλι πίσω να ξαναδιαβάσεις. Με λίγα λόγια, έχεις ένα παζλ χιλιάδων κομματιών (όπου κομμάτι βάλε λέξη), το οποίο σε προκαλεί να το συναρμολογήσεις.
Δεν είχα ποτέ πριν διαβάσει κάτι από την κυρία Γκανάσου. Είναι φανερό ωστώσο μόνο από αυτό το έργο, τις «Γόνιμες μέρες» που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Γκοβόστη, ότι μιλάμε για ένα ατόφιο συγγραφικό ταλέντο, το οποίο θεωρώ πως έχει να μας προσφέρει πάρα πολλά ακόμα αξιόλογα έργα τα επόμενα χρόνια.
