/Βιβλιοκριτική: Γκρίζος Κύκνος (Έρση Σεϊρλή)

Βιβλιοκριτική: Γκρίζος Κύκνος (Έρση Σεϊρλή)

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

“Κύκνος” είναι ένας από τους πιο συνηθισμένους χαρακτηρισμούς για τους χορευτές, ειδικά για τις μπαλαρίνες. Ένας Γκρίζος Κύκνος όμως, τι ρόλο έχει στον κόσμο της καλλιτεχνικής δημιουργίας;

Η Έρση Σεϊρλή γράφει, στις εκδόσεις Σμίλη, για έναν Γκρίζο Κύκνο και κατορθώνει να χωρέσει μέσα σε αυτόν τον όρο, μια χορευτική πορεία με αντιθέσεις αλλά και μια μεταπολεμική κοινωνική εξέλιξη γεμάτη αντιφάσεις.

Όταν ένα παιδί ανακαλύπτει τον χορό, φαινομενικά όχι από επιλογή, ακολουθεί μια διαδρομή όπου τα βαθύτερα θέλω συγκρούονται με τις εφήμερες επιθυμίες και το πραγματικό ταλέντο επιλέγει να βάζει διαρκώς εμπόδια στον εαυτό του. Όσο περισσότερο απομακρύνεται από αυτό, τόσο πιο πολλά σημάδια σε σπρώχνουν πίσω στην ανάδειξη του.

Ο Γκρίζος Κύκνος, αποτελεί τη θολή εικόνα που επιμένουμε να έχουμε για τις ικανότητες μας, προσδιορίζει τις χαμένες ευκαιρίες που πετάξαμε στον κάλαθο των αχρήστων για να γίνουμε κάτι άλλο από αυτό που αποφευγαμε να παραδεχτούμε ότι είμαστε.

Με φόντο το αστικό αθηναϊκό τοπίο, τις δύο δεκαετίες έως τη Μεταπολιτεύση, η συγγραφέας ουσιαστικά αντιπαραβάλλει τη σταδιακή απαξίωση της πόλης και τις βίαιες αλλαγές που αλλοίωσαν τον έως τότε χαρακτήρα της, με τα προσωπικά διλήμματα, τις αντιπαραθέσεις, τις επιτυχίες και τα πισωγυρίσματα, μιας γυναίκας με πάθος αλλά και αναβλητικότητα, με θέληση αλλά και πολλές αμφιβολίες.

Περιγράφοντας, σε πρώτο πρόσωπο, το πώς έβρισκε και έχανε το νήμα προς το χορευτικό μεγαλείο, αμφισβητώντας τις ικανότητες της, το πώς διάλεγε εναλλακτικούς επαγγελματικούς προορισμούς εγκαταλείποντας τον χορό, το πώς έρχονταν να την κινητοποιήσει ξανά το ίδιο της το κορμί, αρθρώνει ορθό λόγο σε σχέση με την ευθύνη των επιλογών μας. Λόγο μεστό, ευθύ που όμως διανθίζεται με φιλοσοφικά και υπαρξιακά ταξίδια.

Ίσως αργήσει η στιγμή της δικαίωσης του λάθους, ίσως να μην έρθει και ποτέ. Όμως κάποτε κατανοούμε, όχι πάντα με τον πιο ανώδυνο τρόπο, ότι το πείσμα, η απείθεια στους δασκάλους, ο φόβος του αγνώστου και του ανταγωνισμού, μας αποτρέπουν να απολαύσουμε όσα μας κάνουν ευτυχισμένους, όσα φέρνουν σε ισορροπία σώμα και νου.