Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας
Πρόσφατα κατόρθωσα να διαβάσω το νέο μυθιστόρημα της Ρέας Γαλανάκη. Ένα βιβλίο που η ίδια χαρακτηρίζει “υβριδικό οικογενειακό μυθιστόρημα”. Με βρήκε μάλιστα σε μια εποχή ολοκλήρωσης των διορθώσεων για το μεθεπόμενο βιβλίο μου, που είχα πει εδώ και χρόνια ότι ένα μέρος του θα είναι εμπνευσμένο από κάποια γεγονότα από τη ζωή των γονιών μου. Προσέγγισαν λοιπόν με πολύ μεγάλο προσωπικό ενδιαφέρον την καταβύθιση της Γαλανάκη στον ωκεανό των οικογενειακών αναμνήσεων.
Βέβαια, το όγδοο μυθιστόρημά της αφορά μια εποχή προγενέστερη από τη δική μου.
Το ιστορικό πλαίσιο καθορίζεται από τον Εθνικό Διχασμό, τη Μικρασιατική καταστροφή, την Κατοχή και τον Εμφύλιο.
Ακριβώς το πέρας εκείνου του πολύ σκληρού χρονικού ορίου, αποτελεί την αρχή του δικού μου λογοτεχνικού εγχειρήματος για να φθάσουμε έως την αρχή της μεταπολίτευσης.
Η άλλη μεγάλη διαφορά μας, είναι ότι η Γαλανάκη αποτελεί κομβικό σημείο της πλοκής. Η οικογενειακή ιστορία γίνεται ο καθρέφτης όπου αντικατοπτρίζει τις προσωπικές αγωνίες, τα ερωτήματα και τους φόβους. Αντίθετα, εγώ ολοκληρώνω την ιστορία με τον ερχομό μου στη ζωή, δίνοντας στην έλευση ενός παιδιού την καθαρτική της διάσταση για τους, κεντρικούς ήρωες
Η Γαλανάκη ισορροπεί ανάμεσα στη μυθοπλασία, το ιστορικό σχόλιο, την βιογραφική καταγραφή.
Μέσα από φωτογραφίες και μηνύματα, ανασύρει μνήμες, διαβάζει ανέκφραστες σκέψεις που γίνονται το προσωπικό της ψυχαναλυτικό φίλτρο. Το πιστοποιεί αυτό και το γεγονός ότι ουσιαστικά προχωρά και σε ένα σχολιασμό του έργου της και της συμπεριφορικής της εξέλιξης. Από την παρορμητική, επαναστατημένη νιότη, στην ωριμότητα της συγχώρεσης.
Όλα αυτά δίχως να λείπει η χαρτογράφηση της Κρήτης μιας άλλης εποχής, η καταγραφή των κοινωνικών αλλαγών, της καταπίεσης των γυναικών, τα ταμπού, η πατριαρχία, η διαδρομή προς την αστικοποίηση.
Ένας κόσμος που αλλάζει μέσα από δραματικά γεγονότα. Η δομή της οικογένειας που πρισαρμόζεται σε νέες ανάγκες.
Η συγγραφέας μοιάζει με το “Εμμανουήλ και Αικατερίνη” από τις Εκδόσεις Καστανιώτη, σαν να βάζει τον επεξηγηματικό επίλογο σε μια ατομική και συλλογική πορεία, αφήνοντας ένα ερωτηματικό δίπλα στην απορία μας, για το τι θα ακολουθήσει αυτή την εξομολογητική της κατάθεση. Ό,τι κι αν είναι αυτό, είναι σίγουρο πως η πένα της θα παραμένει ξεχωριστή, θέτοντας ερωτήματα που διαπερνούν τον χρόνο και το είναι μας σαν επιδέξια χειρουργική βελόνα.
