Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Συγγραφέας
Πόσες φορές δεν περάσαμε περπατώντας ή οδηγώντας από τα Εξάρχεια; Πόσους καφέδες δεν απολαύσαμε και πόσα φαγητά δεν γευτήκαμε στα μαγαζιά εστίασης της περιοχής; Πόσες νύχτες δεν αφιερώσαμε στα μπαρ, τα κλαμπ και τα ρεμπετάδικα της περιοχής;
Κάθε γενιά, κάθε εποχή, έχει τις δικές ιστορίες να διηγηθεί από αυτή την τόσο χαρακτηριστική, υποτιμημένη, προσβεβλημένη αλλά πάντα με μια αύρα διαρκούς δημιουργίας και αλλαγής, συνοικία της Αθήνας. Ιστορίες φοιτητικές, αγωνιστικές ,δεσμών και χωρισμών, αγάπης και συναισθηματικής συντριβής.
Η Στέλλα Καραμπακάκη, πράττει αυτό που ίσως θα θελήσαμε να έχουμε κάνει αλλά το αμελήσαμε ή δεν το πήραμε ποτέ απόφαση. Καταγράφει αυτές τις ιστορίες κι ακόμα περισσότερες. Ιστορίες έρωτα και ενθουσιασμού που καταλήγουν στην απογοήτευση της πραγματικότητας, της φθοράς, της αποκάλυψης όλων όσων το θολό πέπλο του πάθους ή της ανάγκης για μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία, δεν μας αφήνει να παραδεχτούμε.
Άνθρωποι με όνειρα, μικρές ή μεγάλες φιλοδοξίες, μικρές ή μεγάλες απαιτήσεις, μικρότεροι ή λίγο μεγαλύτεροι ηλικιακά, εμπειρότεροι ή πιο άπειροι, αφελείς ή καχύποπτοι. Άνθρωποι κάθε ιδιοσυγκρασίας και διάθεσης. Άνθρωποι που θέλουν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, καθένας με το δικό του τρόπο.
Μόνο που η συνεύρεση δυο προσωπικοτήτων μάλλον στηρίζεται στην προβολή όσων επιθυμούμε να συμβούν κι όχι τόσο σε όσα ισχύουν.
Απογοητευόμαστε γιατί πιστέψαμε πως μπορούμε να χωρέσουμε τους άλλους στα δικά μας παπούτσια ή συνειδητοποιήσαμε πως ακόμη κι αν η ανασφάλεια κι ο φόβος της μοναξιάς, μας έκανε να νομίζουμε πως ίσως εμείς να μπούμε στα παπούτσια των άλλων. Μήπως όμως η πιο ψύχραιμη αντίδραση βρίσκεται στο χιούμορ;
Η συγγραφέας βρίσκει το κλειδί του μυστηρίου. Απέναντι στη σοβαροφάνεια και τον επιτηδευμένο ρεαλισμό αντιτάσσει τη διασκεδαστική αφήγηση. Δίχως να είναι παραπλανητικά ανάλαφρη γίνεται διδακτικά σαρκαστική. Μέσα σε λιγότερες από 100 σελίδες θα σε κάνει να λατρέψεις τα Εξάρχεια και να κατανοήσεις λίγο καλύτερα τους ανθρώπους και την έμφυτη ατέλεια τους.