Γράφει ο Πάνος Χατζηγεωργιάδης *
Εδώ και πολλά χρόνια είναι η αλήθεια, πως με κάθε αφορμή λαμβάνω απο ανθρώπους που γράφουν, βιβλία τους. Η συνήθης απάντηση μου προς όσους μου αποστέλλουν κείμενα τους ή με κάποιον τρόπο αυτά φτάνουν στα χέρια μου, είναι το “Εάν δεν λάβετε απάντηση σε εύλογο χρόνο, θεωρήσατε την σιωπή μου ως τέτοια”. Είναι επίσης αλήθεια πως δεν συνηθίζω να γράφω και πόσο μάλλον να εκφράζω δημοσίως την άποψη μου για έργα άλλων. Όμως, υπάρχουν κάποιες περιστάσεις οι οποίες δρούν ως η εξαίρεση στον κανόνα.
Τον Βαγγέλη Γεωργάκη, ως συγγραφέα δεν τον γνώριζα. Η γνωριμία μας υπήρξε εξωλογοτεχνική. Όταν λοιπόν εκείνος και με δική του πρωτοβουλία, μου παρέδωσε το πλέον τελευταίο του έργο, ομολογώ πως εξεπλάγην θετικά. Η δεύτερη έκπληξη μου, ήλθε τις επόμενς ημέρες, όταν αποφάσισα να ανοίξω την “Χαμένη Εδέμ”, από τις Εκδόσεις Oasis, και να της αφιερώσω λίγο χρόνο.
Το ύφος του συγγραφέα το οποίο δίχως αμφιβολία με κέρδισε απο τις πρώτες του σελίδες, μου θύμισε έντονα τον William Gibson και τον εμβληματικό του “Νευρομάντη”. Όμως αναφερόμενοι στην “Χαμένη Εδέμ” δεν αναφέρομαστε απλώς σε ένα καλοστημένο science – fiction, cyberpunk μυθιστόρημα φαντασίας ενταγμένο στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, αλλά σε μιάν καταγγελία σαφή (που όσο το μυθιστόρημα εξελίσσεται εμπρός μας γίνεται όλο και πιο εμφατική), σχετικά με τον φανταστικό ηλεκτρονικό κόσμο των πλαστών εντυπώσεων όπου όλοι μας λίγο ή πολύ καλλιεργούμε και αναγκαστικώς διαβιούμε.
Η “Χαμένη Εδέμ”, είναι το λοιπόν, κάτι πολύ περισσότερο απο μιά ουτοπική στο να συμβαίνει ιστορία φαντασίας και προσωπικού τρόμου.
Είναι ένα “κατηγορώ”, μιά κραυγή αγωνίας του συγγραφέα για αυτό το αενάως διατυπωθέν απο πολλούς, με διαφορετικό ύφος και σε διάφορα είδη του γραπτού λόγου, QUO VADIS ανθρωπότητα.
Ο εφιάλτης ενός υπερεχνολογικού πολιτισμού, όπου τα μηχανήματα νικούν την ανθρώπινη φύση κατά κράτος, μπλέκεται περίτεχνα σε αυτό το έργο με την ανθρώπινη φύση την ίδια σε έναν νέο φαύλο κύκλο που εδώ και δεκαετίες έχει ξεκινήσει να αχνοφαίνεται και να υφαίνεται, με θύματα όλους εμάς που προσπαθούμε στις μέρες μας να βαδίσουμε την λεπτή γραμμή αναμεταξύ πλασματικής – ηλεκτρονικής και “πραγματικής” (επίσης το πόσο πραγματική είναι η πραγματική ζωή θίγεται στο παρόν βιβλίο εντέχνως), ζωής.
Το ύφος του έργου αυτού συγγραφικά (αν και διατηρώ πάντοτε τις εντονότερες των επιφυλάξεων απέναντι στην ρεαλιστική προσέγγιση στην γραφή, όντας οπαδός της εξιδανίκευσης), είναι ένα ύφος στρωτό, αρμονικό, σταθερό, με ειρμό ακόμα και στις πλέον παρατραβηγμένες ονειροφαντασίες του κεντρικού ήρωα.
Η δέ γραφή είναι δίχως περιττές αναφορές γλωσσικές και ενοιολογικές, δεν πραγματοποιεί κενά και χασμωδίες μα και την ίδια στιγμή όπου αυτή καθίσταται ωμή και ρεαλιστική, τούτο δεν συμβαίνει προς εντυπωσιασμό του αναγνώστη, αλλά προκειμένου να κτίσει ο συγγραφέας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, το προφίλ του ήρωα του, ο οποίος αποκαλύπτεται σε εμάς αλλά και ανακαλύπτει και ο ίδιος στοιχεία του εαυτού του, όσο το μυθιστόρημα εξελίσσεται.
Η “Χαμένη Εδέμ”, είναι ένα κείμενο σύγχρονο αλλά και αιώνιου προβληματισμού.
Τοπικό, διατοπικό, δυστοπικό και στην βαθύτερη του ουσία δίχως τόπο και χρόνο. Ο συγγραφέας, αβίαστα ξετυλίγει την ιστορία του καθώς και την ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων του και καταφέρνει να περάσει το μήνυμα του στην εντέλεια για όποιον θα ήθελε να δεί πέρα απο την ιστορία του βιβλίου η οποία δεν δρά παρά ως αφορμή για τις άλλες, τις βαθύτερες αναγνώσεις.
Βρήκα λοιπόν στην “Χαμένη Εδεμ”, ένα ευκολοδιάβασο βιβλίο που μου χάρισε στιγμές προβληματισμού για το μέλλον μας ως άτομα και ως κοινωνίες, για το μέλλον όλων αυτών που κτίζουμε και αν δεν τα διαχειρισούμε με σοφία και ορθό τρόπο, θα καταστούν μιά μέρα για εμάς και για τους επόμενους, η φυλακή της ανθρωπότητας και το μπούμεραγκ το οποίο θα σκοτώσει γυρίζοντας πίσω σε αυτόν,, τον δημιουργό του. Είναι η θηλειά που θα πνίξει την ανθρωπότητα του μέλλοντος κόσμου, η υπερετεχνολογία εν τέλλει ; ή μήπως η χρήση της σε λάθος χέρια τα οποία ορμώνται απο λάθος μυαλά ;
Βρείτε και διαβάστε την “Χαμένη Εδέμ” του Βαγγέλη Γεωργάκη που προσφάτως κυκλοφόρησε. Ίσως μέσα της θα εντοπίσετε στοιχεία του εαυτού σας που χάνονται σιγά σιγά μέσα στον υπερτεχνολογικό μας πολιτισμό που ως τονίζω συχνά δεν είναι παρά τεχνικός στην μορφή και στην διάρθρωση του, μα απέχει πάρα πολύ απο το να θεωρείται Πολιτισμός που προάγει τον άνθρωπο, που τον βοηθά να κατακτήσει κορυφές για τις οποίες είναι πλασμένος, μα η φυγόπονος φύση του αφενός και ο μιμητισμός τον αποτρέπουν να το κάνει και τον καταντούν έρμαιο της ίδιας του της δύναμης και της εφυίας.
Ο Όσκαρ Ουάιλντ, στον οποίο γίνεται σαφής αναφορά στο βιβλίο αυτό, συνήθιζε να λέει σε έναν απο τους αμέτρητους αφορισμούς του, πως είναι προτιμότερο να μιλάς στους ανθρώπους με ιστορίες παρά με ευθύτητα. Μιά τέτοια προσέγγιση, ακολουθεί πιστά και ο Βαγγέλης Γεωργάκης στο συγκεκριμένο του μυθιστόρημα
Ίσως με την βοήθεια αυτού του βιβλίου, να ανακαλύψετε και σείς μιά χαμένη Εδέμ. Αυτή που κρύβεται μέσα σας…
* Ο Πάνος Χατζηγεωργιάδης, είναι μουσικοσυνθέτης member of PRS for Music του Λονδίνου, μέλος της Κοσμητείας Σχολών του Φιλολογικού Συλλόγου ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ, μέλος τακτικόν της Εθνικής Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών και δημοσιογράφος.
