Γράφει ο John Vellis (Γιάννης Βέλλης), λογοτέχνης

«Αύριο, μια ελιά η μέσα πατρίδα» , η νέα ποιητική συλλογή από την Χαρούλα Βερίγου (Ζωή Δικταίου). Ένα ταξίδι μέσα στις ελιές της ιστορίας, της μνήμης, της ξενιτιάς, του νόστου, της πίστης και της αγωνίας, με κυρίαρχο στοιχείο παντού το φως. Αυτό είναι το αγκάλιασμα της ελιάς και του φωτός, μέσα από την ιδιαίτερη και ξεχωριστή ποίηση, της αγαπημένης ποιήτριας Χαρούλας Βερίγου ή Ζωής Δικταίου, όπως συνηθίζει να υπογράφει όλα τα έργα της. 

Όσες φορές και αν διάβασα το νέο της ποιητικό πόνημα, με τίτλο «Αύριο, μια ελιά η μέσα πατρίδα», με τον πανέμορφο πίνακα: «Αθάνατη ελιά» στο εξώφυλλο, έργο της σπουδαίας ζωγράφου Σοφίας Λασκαρίδου της πρώτης γυναίκας που έγινε δεκτή στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών του Πολυτεχνείου Αθηνών το 1903. 

Αθάνατη ελιά.., παγιδεύτηκα σε αυτά. Κι όσο εμβάθυνα μέσα από την ανάγνωση στον προβληματισμό της, τόσο ταξίδευα στο χρόνο, στις ιδέες και τα ιδανικά, πολλά χαμένα στην εποχή μας στην εξίσωση του χρήματος. 

Παραθέτω μερικά μικρά αποσπάσματα από το νέο της βιβλίο, ώστε ο αναγνώστης, να πλησιάσει έστω και λίγο, το έργο της ποιήτριας μέσα από αυτά:

Από το ποίημα «Ελιά των Δελφών»

«Φλογισμένες οι παπαρούνες 

λιτανεύοντας το αίμα των προγόνων, 

χορεύουν στη ρίζα σου, ελιά των Δελφών,

δοσμένη και στα πέντε σκαλοπάτια του ήλιου…»

Από το ποίημα «Εδώ, στον ίσκιο της ελιάς»  

«…Η ευγνωμοσύνη σε οδηγεί 

σε καινούργιο ορίζοντα 

εκεί που οι γέρικες ελιές 

μετρώντας την αγάπη 

προσανατολίζονται όπως πάντα 

στο φως.»

Από το ποίημα «Στο πρωινό αγιάζι του ελαιώνα»

«…Το ξέρεις καλά, 

τίποτα περισσότερο 

δεν μπορείς να ζητήσεις 

τούτη τη στιγμή που η ζωή βιάζεται, 

μόνο ένα κλαδί ελιάς

και δυο φυλλαράκια δυόσμο, 

για να στέκει ο κόσμος σου. 

Η ψυχή 

έχει κρατήσει το παλιό φως.»

Από το ποίημα «Λιοστάσια του Μυστρά»

«…στο ξεφάντωμα της Όστριας,

κι έγιναν,

τ’ ανομολόγητα σ’ αγαπώ 

κεφάλαια 

μιας ανορθόγραφης ζωής.»

Από το ποίημα «Ενοχή η αθωότητά σου» 

«… Ανθισμένες μολόχες, 

το χοροστάσι τ’ Απρίλη

καινούργιες φυλλωσιές στη βροχή,

ο χρόνος, 

μέσα σου λιτανεύει θύμησες

κουρέλια της μνήμης 

στην ξένη πολιτεία…»

Από το ποίημα «Στο γέρμα του ήλιου αλέθουν οι μυλόπετρες»

«…Τέλεψε ο άθλος 

στου παππού το Νοτικό λιοστάσι,

Μοίρα μυριόκλωνη μια γέρικη ελιά, 

αργοζυγιάζεται, 

στο μισεμό, στο γιαγερμό, 

στο σπίθισμα τ’ ονείρου,

με τ’ άγγιγμα της βλαστοσέρνει η ελπίδα,

στη ρίζα Θραψανιώτικο σταμνί 

χρυσό πουλί του Αλικιανού στα κλώνια…»

 

Εν τέλει, η ποιητική συλλογή «Αύριο, μια ελιά η μέσα πατρίδα», μια μεστή κατάθεση λόγου, προσκαλεί και προκαλεί τον αναγνώστη, σε μια συμπόρευση με την ποιήτρια, που επιτρέπει την είσοδο σε ένα ιδιαίτερο τοπίο ψυχής.