Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Όλοι μας ακροβατούμε διαρκώς ανάμεσα στο καλό και το κακό, στο δίκαιο και το άδικο, τη χαρά και τον πόνο. Ο “Αθέατος ακροβάτης” του Κυπριακού Παπαλέξη από τις εκδόσεις Πνοή, έρχεται να μας υπενθυμίσει με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι όλη μας η ζωή κινείται στο φάσμα του γκρι, του αβέβαιου, του διφορούμενου.

Το σωστό και το λάθος δεν ορίζονται εύκολα και καταλυτικά από τους συνήθεις κοινωνικούς κανόνες.

Ο κεντρικός μας ήρωας, καταλήγει στη φυλακή όχι ως δείγμα αιμοσταγούς εγκληματικής φυσιογνωμία αλλά ως ένας άνθρωπος που επιλέγει να τιμήσει τον αξιακό του κώδικα, να αναγνωρίσει την αδικία και να μη σταθεί αμέτοχος απέναντι στην πραγματική σαθρότητα.

Επιλέγει ακόμη και το θάνατο, όταν βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα της αδιαφορίας ή της αντίδρασης απέναντι στο εν δυνάμει επαναλαμβανόμενο έγκλημα. Ως ταλαιπωρημένο παιδί, μεγαλωμένο στο ορφανοτροφείο, διαθέτει διπλή ευαισθησία σχετικά με οτιδήποτε αφορά κακοποίηση και είναι έτοιμος να ξεπεράσει τα όρια για να υπερασπιστεί κάθε αδύναμο.

Είμαστε τελικά ανήμποροι, αδύναμοι μπρος στο απεχθές;

Η μόνη απάντηση είναι ο ουτοπικός, ονειρικός κόσμος του νου που προσφέρει το μόνο πεδίο ελευθερίας και δικαιοσύνης; Αυτόν που επιλέγει λίγο πριν το οριστικό τέλος και ο ήρωας μας; Απαισιόδοξη προσέγγιση και δεν νομίζω ότι αυτός είναι ο στόχος του συγγραφέα.

Ο Παπαλέξης, ξεκινώντας την αφήγηση από μια φυλακή και την απόλυτη στέρηση της ελευθερίας, χτίζει μεθοδικά τον τρόπο διαφυγής από τα στεγανά.

Με συναισθηματισμό αλλά και ρεαλιστικές, σκληρές περιγραφές. Με συνδυασμό λυρικόρητας αλλά και κυνισμού. Με χαρακτήρες αμφίσημους αλλά και διακριτούς.

Ο άνθρωπος ως μέτρο των πάντων, διαθέτει τη δύναμη να αλλάξει τα πάντα, να ανατρέψει τους κανόνες, να φτιάξει ένα διαφορετικό μέλλον. Στην αρχή ίσως αρκεί, ή να είναι και απαραίτητη, η νοητική σύλληψη ενός άλλου κόσμου. Δεν πρόκειται όμως πάρα μόνο για το πρώτο βήμα προς την ανατροπή, για τη συντεταγμένη αντίσταση στην ανισότητα.