Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας
Τι σου μένει να κάνεις όταν έρχεται το τέλος του κόσμου; Πώς αντιδράς σε μια προδιαγεγραμμένη πορεία προς το θάνατο; Ποιες σκέψεις σε κυριεύουν για τα αίτια του αφανισμού και τι γεννά την τελευταία ελπίδα για τη συνέχεια μέσω της δημιουργίας ενός καινούριου κόσμου;
Αυτή την ύστατη στιγμή για τον πλανήτη και τους κατοίκους του, τι διαλέγουμε να είμαστε. Άνθρωποι επί… τέλους ή άνθρωποι επιτέλους;
Ένα δυστοπικό μυθιστόρημα που περιγράφει τις τελευταίες μέρες των ανθρώπων πάνω στη γη, δεν αποτελεί υποχρεωτικά και μια νεκρολογία, μια δυσάρεστη εξιστόρηση του μοιραίου. Μέσα από τον αναστοχασμό των διαχρονικών πεπραγμένων, αναζητούνται οι λανθασμένες επιλογές, οι υπερβολές, τα θανάσιμα αμαρτήματα, η έπαρση της αιωνιότητας, που στέρεψαν τον πλανήτη όχι μόνο από ζωή αλλά και από βασικές αξίες.
Μπορεί κάποιος συμφωνήσει πλήρως με τη σχετική αποτύπωση του συγγραφέα. Μπορεί πάλι να ταυτιστεί με ορισμένα σημεία και μερικά άλλα να τα θεωρήσει συναισθηματικά ή ιδεολογικά φορτισμένα ή ακόμη και ισοπεδωτικά για τη σημαντικότητα του σύγχρονου πολιτισμού και της τεχνολογίας. Αυτό όμως που κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί είναι η αυθεντικότητα της αγωνίας για τον εγωισμό με τον οποίο σταθήκαμε απέναντι στο κοινό μας σπίτι, για την εσωστρέφεια με την οποία κλειδώσαμε το εγώ μας σε μια επίπλαστη και ψευδεπίγραφη ευδαιμονία, απεμπολώντας όλη την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ο κεντρικός ήρωας, βρίσκεται αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό, τις προτεραιότητες του, τη ματαιότητα των επιδιώξεων του, την απομάκρυνση από το επίκεντρο της ζωής, την αγάπη.
Επιστρέφει στο χωριό για να συντροφεύσει, αυτές τις τελευταίες ώρες, τον παππού του κι εκεί καταστρώνει ένα σχέδιο, όχι για να σωθεί η ανθρωπότητα αλλά για να αναγεννηθεί μέσα από ένα ολικό restart, μέσω μιας μικρής ομάδας νέων που έχοντας διδαχθεί από τα ατοπήματα των προηγούμενων γενεών θα στήσουν έναν νέο κόσμο βασισμένο σε πιο στέρεα ιδανικά.
Ο συγγραφέας γίνεται δεικτικός στο κατηγορητήριο του για τον άξονα πάνω στον οποίο έχουμε δομήσει τις ζωές μσς. Με βαθιά φιλοσοφική διάθεση και λογοτεχνική ευρωστία αποδομεί τις βάσεις μιας κοινωνίας υπό κατάρρευση. Δίνει στον κεντρικό του ήρωα το ρόλο του εξομολογητή της εποχής μας και τον αφήνει να καταγράψει τις στρεβλώσεις και να προτείνει τη δικιά του εκδοχή του Παραδείσου.
Αν υπάρχουν έστω και μηδαμινές πιθανότητες σωτηρίας, τότε αξίζει τον κόπο να το προσπαθήσουμε. Το ζήτημα είναι αν προλαβαίνουμε να αναστρέψουμε το ρου της ιστορίας και να μην δούμε τη τελεολογική μυθοπλασία του Βασίλη Μακαρίου να αποκτά σάρκα και οστά.
