Γράφει ο Πέτρος Χατζησωτηρίου, φαρμακοποιός – κριτικός λογοτεχνίας
Ο Βασίλης Καραναστάσης έχει καθιερώσει μια μανιέρα χιουμοριστικής γραφής οποιοδήποτε κι αν είναι το θέμα του εκάστοτε βιβλίου του, βγάζοντας μια εικόνα προς τους αναγνώστες του αυτή του ετοιμόλογου ατακαδόρου.
Στο βιβλίο αυτό που είναι το τρίτο μιας άτυπης τριλογίας πρωταγωνιστής είναι και πάλι ο Οράτιος που είναι ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ σχεδόν μονίμως αργόσχολος, που χρωστάει μόνιμα στους πάντες, με «γήινα» χαρακτηριστικά που με λίγα λόγια ενσαρκώνει τον μέσο Έλληνα της διπλανής πόρτας.
Η υπόθεση έχει να κάνει με την παρακολούθηση μιας φοιτήτριας που ανατίθεται στον Οράτιο και που τελικά βρίσκεται να εξιχνιάζει την υπόθεση ενός εγκλήματος το οποίο ελάχιστα «ακουμπούσε» στο αντικείμενο της βασικής του έρευνας.
Κι εδώ τελειώνουν οι ομοιότητες με ένα οποιοδήποτε αστυνομικό μυθιστόρημα κι αρχίζουν οι διαφορές.
Η βασικότερη διαφορά όπως είπαμε και πριν βρίσκεται στο ύφος της γραφής που είναι άκρως χιουμοριστική με έξυπνες ατάκες να ξεπηδάνε από παντού με ρυθμό καταιγισμού.
Ο αναγνώστης σύντομα αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται κατ’ ουσίαν για μια παρωδία αστυνομικού που όμως δεν μπορεί ν’ αφήσει από τα χέρια του διότι το στήσιμο κι η πλοκή του είναι άριστα. Χωρίς πλατειάσματα, οι περιγραφές των σκηνών και των διαλόγων περιορίζονται στις εντελώς απαραίτητες για να δώσουν την αγωνία στην διάρκεια και την εξήγηση στο τέλος της ιστορίας. Φυσικά υπάρχει κι απαραίτητη ανατροπή στο τέλος αλλά αυτό που αξίζει ιδιαίτερης μνείας είναι ο ρόλος που επιφυλάσσει ο συγγραφέας στο «μούτρο» του τίτλου του βιβλίου. Δεν μπορεί να τον αντιληφθεί κανείς πριν διαβάσει τη λέξη «τέλος» οσοδήποτε έμπειρος κι αν είναι στην ανάγνωση αστυνομικών μυθιστορημάτων!
Αναφερθήκαμε ήδη στο χιούμορ με το οποίο γράφει ο συγγραφέας αλλά με μια πιο προσεκτική ματιά θα διακρίνει κανείς ότι η ποιότητά του βασίζεται αφενός στο ότι όλα κινούνται σε λογικά και προσγειωμένα πλαίσια και κυρίως στο ότι η όποια θυμηδία προκύπτει από τις έξυπνες παρομοιώσεις του λόγου κι όχι από τις υπερβολές της ιστορίας (όπως για παράδειγμα συμβαίνει στα μυθιστορήματα του Γιούνασον).
Αν μας επιτραπεί μια σύγκριση θα λέγαμε ότι μιλάμε για τον Έλληνα Χόρνμπι της αστυνομικού μυθιστορήματος.
Αν αφαιρέσουμε το σελοφάν του χιούμορ και το κάλυμμα του αστυνομικού μυθιστορήματος από κάτω βρίσκουμε τη στηλίτευση της αφόρητης πολλές φορές καθημερινότητας στη σύγχρονη Ελλάδα, τον πικρό σαρκασμό για την κατάντια της χώρας μας στο πολιτικό, στο ηθικό και στον επαγγελματικό τομέα, αιχμές για το μεταναστευτικό ζήτημα, και γενικά μπορούμε να διακρίνουμε έναν οργισμένο Καραναστάση που βάλλει κατά πάντων. Αυτός πιθανόν να ήταν κι ο στόχος του γράφοντας αυτό το βιβλίο με αυτή τη δομή και το συγκεκριμένο στυλ. Να εκτοξεύσει δηλαδή τα δηλητηριώδη βέλη του κατά του ότι τον εξοργίζει γύρω του αλλά με το άλλοθι που μόνο η σάτιρα θα μπορούσε να του εξασφαλίσει.
Σε κάθε περίπτωση «Ο Οράτιος, το μούτρο κι ένα έγκλημα», από τις εκδόσεις Πνοή, είναι ένα βιβλίο μοναδικό, που διαβάζεται ευχάριστα κι οι έξυπνες ατάκες του μένουν στο μυαλό για πολύ καιρό. Οπωσδήποτε δεν έχετε διαβάσει κάτι παρόμοιο. Ίσως είναι η ώρα να γνωρίσετε κι αυτό το ιδιαίτερο στυλ γραφής. Το βέβαιο είναι ότι δεν θα το μετανιώσετε.
3,5/5,0
