Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Φέτος διαβάσαμε πολλά βιβλία με θεματολογία εμπνευσμένη από τη Μικρασιατική καταστροφή. Ιστορίες αληθινές ή καθαρή μυθοπλασία. Ιστορίες που ολοκληρώνεται με τον συνωστισμό στο λιμάνι της Σμύρνης ή φθάνουν έως τη μεταφορά τους στην Ελλάδα και τις αντιξοότητες της αφομίωσής τους από τη μητέρα πατρίδα.

Στο έργο του Τάσου Κονιδάρη “Από την Ιωνία στο Ιόνιο – Περπατώντας στο φως” από τις εκδόσεις Γραφή, η πλοκή εκτείνεται σε πολύ μεγαλύτερη χρονική διάρκεια και καλύπτει τη ζωή τουλάχιστον τριών γενεών.

Από τα χρόνια της αρμονικής συνύπαρξης στη Μικρά Ασία όλων των διαφορετικών φυλών, έως τη μετεμφυλιακή Ελλάδα της ανασυγκρότησης και των ανοιχτών κοινωνικών πληγών.

Δεν θα περίμενε κανείς, μέσα στον σχετικά περιορισμένο όγκο σελίδων του βιβλίου, να αναπτύσσεται πλήρως ο μύθος, να “αναπνέουν” οι χαρακτήρες και να δίνουν ολοκληρωμένο στίγμα, να αποτυπώνεται γλαφυρά το περιβάλλον κάθε εποχής. Κι όμως ο Κονιδάρης αποδεικνύει ότι όντως, ουκ εν τω πολλώ το ευ.

Σε αυτό το πλαίσιο οι άνθρωποι και ο βίος τους, οι αποφάσεις τους, οι έρωτες τους, οι ανησυχίες τους για τα ιστορικά, καθορίζουν το πλέγμα των εξελίξεων. Ο πόνος των συμβιβασμών είναι καμιά φορά ίσως ναι μεγαλύτερος από αυτόν των εθνικών συμφορών. Οι ήρωες επιθυμούν αλλά δεν αντέχουν να διεκδικήσουν την ευτυχία.

Οι ανατροπές είναι διαρκείς, η ροή ταχύτατη δίχως περιττές περιγραφές, ο λόγος κινείται με άνεση ανάμεσα στη λυρικότητα και τον ρεαλισμό.

Η τραγικότητα των δεδομένων φαινομενικά δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας. Όμως η ζωή ανήκει σε όσους συνεχίζουν να ονειρεύονται, να ελπίζουν και να μάχονται. Και το τέλος δεν είναι παρά μία νέα αρχή, μια συλλογική εξιλέωση μέσα από τη χαρά του ενός, του καθενός.