Γράφει η Βαρβάρα Ηλιοπούλου, Πολιτισμολόγος – Κοιν.Επιστήμονας
Για να μπορέσεις να δώσεις μια άλλη διάσταση τόσο στον εαυτό σου , όσο και στις επαγγελματικές ή διαπροσωπικές σου σχέσεις, χρειάζεται η σύνδεση με το παρελθόν, τα συναισθήματα αλλά και τα βιώματα που είχες κατά τη διάρκεια της παιδικής σου ηλικίας. Σύμφωνα με τις επιστημονικές μελέτες το εσωτερικό παιδί είναι εκείνο που ενδυναμώνει τον άνθρωπο και τον βοηθά στην κάλυψη των βασικών του αναγκών για αγάπη, αποδοχή, συναισθηματική ασφάλεια και παρηγορητικό λόγο.
Πόσες φορές στην καθημερινότητα σου δεν έρχεσαι σε επαφή με άτομα που χρησιμοποιούν εκφράσεις όπως αυτός είναι καλό παιδί ως βασικό χαρακτηριστικό ενός ενήλικα που κρίνεται απαραίτητο για να μπορέσει να συμβιώσει σε μια κοινωνική ομάδα με στοιχεία πολιτισμού.
Ο όρος καλό ή και κακό παιδί έχει δομηθεί από τη νεαρή μας ηλικία, τότε που οι εκφράσεις τύπου είσαι καλό παιδί και σε αγαπάμε, ή είσαι κακό παιδί και δε χαίρεις της αποδοχής και της αγάπης μας ήταν σε καθημερινή βάση. Κι όλο αυτό χτίζεται μέσα στην οικογένεια καθώς το παιδί δημιουργεί τις πρώτες του σχέσεις. Αν πχ στην οικογένεια σου λάμβανες αγάπη και ενδιαφέρον μόνο αν ήσουν καλό παιδί, ένα κομμάτι του εαυτού σου αρχίζει να νιώθει αρνητικά συναισθήματα όπως λύπη, θυμό, παράπονο, αντιδραστικότητα ακόμη και ψυχοσωματικά συμπτώματα. Είναι όσα στην ουσία δεν έπρεπε να νιώθεις και να εκφράζεις διατηρώντας τον ρόλο του καλού παιδιού άρα εξασφαλίζοντας έτσι την αποδοχή και την αγάπη.
Η αντίληψη του παιδιού που χαρακτηρίζεται ως κακό περιλαμβάνει έντονη συναισθηματική ανασφάλεια, μοναχικότητα αλλά και ματαίωση. Είναι ένα παιδί που κουβαλάει πληγές στη ψυχή του προερχόμενες από τις ανάγκες του που δεν ικανοποιήθηκαν, δεν καλύφθηκαν ποτέ ή επαρκώς ή ακόμη από τραυματικά βιώματα, από βίαιες καταστάσεις, απώλειες και πόνους που δεν ανακουφίστηκαν ποτέ ή επαρκώς.
Ήταν τραγικό κάθε φορά που δεν είχες την ελευθερία να φοβηθείς, να θυμώσεις, να κλάψεις, να κάνεις λάθος, ακόμη και να μη τα καταφέρεις, γιατί κάθε φορά υπερνικούσε η προσδοκία των γονιών σου και φροντιστών σου ότι έπρεπε να είσαι σε όλα αλάνθαστος.
Δυστυχώς κατά τη διάρκεια της ζωής μας προχωράμε νομίζοντας ότι το ενήλικο τμήμα του εαυτού μας διαχειρίζεται τόσο τις επαγγελματικές όσο και τις κοινωνικές, διαπροσωπικές μας σχέσεις. Κι αυτό δεν ισχύει γιατί αντιλαμβανόμαστε πολλές φορές τα συναισθήματα φόβου, ανεπάρκειας, μοναξιάς, απόρριψης, θυμού, άγχους, ενοχών και κατάθλιψης που μας κατακλύζουν σε ασήμαντες περιστάσεις. Είναι οι στιγμές που υπερισχύει το εσωτερικό μας παιδί και που όσο αποφεύγουμε να έρθουμε σε επαφή με ότι μας πόνεσε στην παιδική μας ηλικία, τόσο αυτό μας ασκεί επιρροή στο παρόν και μας παρεμποδίζει την καθημερινότητα μας.
Κατά συνέπεια είναι απαραίτητο να δώσεις χώρο, να μάθεις να αγαπάς αυτό το κομμάτι του εαυτού σου, φροντίζοντας το αλλά και αφήνοντας το εκεί που ανήκει στον παρελθόντα χρόνο του, να κατανοήσεις ότι η ζωή είναι διασκεδαστική και παιχνιδιάρικη και να της δώσεις την αξία που της αρμόζει. Να επιδείξεις βαθιά ευαισθησία αλλά και ευγένεια προς όλες της τις εκφράσεις της, καθώς και εμπιστοσύνη και καλή διάθεση στους ανθρώπους και στις ανθρώπινες σχέσεις. Μπορείς να δημιουργήσεις υγιείς σχέσεις με τους συνανθρώπους σου και να πορευτείς την καθημερινότητα σου με πιο λειτουργικό τρόπο κρατώντας τρυφερά το χέρι αυτού του μικρού παιδιού που κάποτε χωρίς τη θέληση του σε έκανε να αισθάνεσαι ασφυκτικά και σου προσέθετε βάρος στη ψυχή.
