Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας
Πόλεμος, ακρίβεια, πανδημία, γυναικοκτονίες, γονείς – τέρατα. Δεν είναι και λίγα όσα συμβαίνουν και στιγματίζουν αυτή την περίοδο. Ατομικά και συλλογικά, πιεζόμαστε από όλες τις πλευρές. Υπάρχει χώρος για να μιλήσουμε για την κακοποίηση των ζώων.
Αξίζει να αφιερώσουμε χρόνο σε ένα γατάκι που πετάχτηκε στη θάλασσα;
Η απάντηση, υποθέτω ότι είναι προφανής για όλους. Όχι μόνο γιατί η πράξη, αυτή καθαυτή είναι κατακριτέα και ποινικά κολάσιμη αλλά επειδή, όπως επανειλημμένα αναφέρω, ο πολιτισμός της καθημερινότητας, οι συμπεριφορές και οι αντιδράσεις μας σε τέτοιου είδους καταστάσεις, αποδεικνύουν και πιστοποιούν το αισθητήριο ευαισθησίας που οριοθετεί το πλαίσιο εύνομης λειτουργίας μιας κοινωνίας και τις γενικότερες ανοχές.
Ένας τύπος, που για να δικαιολογηθεί δήλωσε πιωμένος, θεώρησε σκόπιμο να εκτονωθεί σε μια ανίσχυρο ζωάκι, και να βιντεοσκοπήσει, αυτός κι η παρέα του, τη σκηνή όπου όλοι μαζί γελούν εκκωφαντικά με το σκηνικό. Η ανάγκη, δηλαδή, να αναδειχθεί, να επιδοκιμαστεί το γεγονός κι ο θύτης, είναι χαρακτηριστικό μιας εποχής εθισμένης ευρύτερα στη βία. Μιας εποχής που συνειδητά επιδιώκει την διαδικτυακή καταξίωση, ακόμη και για αισχρές επιλογές. Κοινό πάντα υπάρχει!
Αυτό που συχνά διαφεύγει της αντίληψης μας, πέρα από το καθαρά ζωοφιλικό κομμάτι του θέματος, είναι το τι σηματοδοτεί σε ψυχολογικό επίπεδο η κακοποίηση των ζώων. Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένα ότι όσοι διαθέτουν ιστορικό τέτοιων συμπεριφορών, πολύ συχνά κλιμακώνουν την ένταση της οργής του κι επεκτείνουν το αντικείμενο έκφρασης της.
Γι’ αυτό και προσωπικά με εντυπωσίασε πολύ η στάση της υπόλοιπης παρέας, και ειδικά κάποιας ή κάποιων γυναικείων φωνών που ακούγονται στο βίντεο.
Κάποιες αφελείς που κομπάζουν για το αντριλίκι του φίλου τους, νιώθουν ασφαλείς κάτω από τις φτερούγες του γνήσιου αρσενικού. Μάλλον, δεν διανοούνται καν, ότι για ανθρώπους με βίαιες αντιδράσεις ο επόμενος στόχος μπορεί να βρίσκεται πιο κοντά από όσο φαντάζονται. Τόσο κοντά που ακόμη κι οι ίδιες αποτελούν εν δυνάμει επόμενα θύματα. Γιατί εκτός από την πατριαρχία, βλάπτει εξίσου κι η ηλιθιότητα.
