Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Λούκυ Λουκ, Ντόναλντ, Ποπάυ, Μπλέικ, Κόμιξ. 

Τα κόμικς πάντοτε συγκινούν, διεγείρουν τα πιο όμορφα συναισθήματα σε μικρούς και μεγάλους. Είναι το γεγονός πως τα μικρά συννεφάκια ξεκουράζουν τον αναγνώστη που δεν αναλώνεται σε ατελείωτες αναγνώσεις βαρύγδουπων κειμένων. Είναι τα ανθρώπινα συναισθήματα και τα πάθη τους, παρά το γεγονός ότι πολλοί ήρωες εξ αυτών δεν έχουν ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Είναι τα χρώματα που δημιουργούν μία πιο ανάλαφρη αίσθηση σε ιστορίες που προσπαθούν μέσα από την απλότητά τους να περάσουν σημαντικά μηνύματα.

Η ιστορική τους διαδρομή είναι μακραίωνη, καθώς ακόμα και από την Πομπηία έχουμε ανακαλύψει σχέδια που μοιάζουν με τα σύγχρονα, κλασικά κόμιξ.

Οι άνθρωποι αγαπούν τα κόμικς επειδή με πιο απλό, κατανοητό τρόπο περιγράφουν μία ιστορία. Και η έγχρωμη εικονογράφηση κάνει την ανάγνωση πιο παιχνιδιάρικη, πιο ξεκούραστη, πιο ανάλαφρη. Ακόμα και αν πολλές ιστορίες εξ αυτών περιέχουν σημαντικά μηνύματα ζωής.

Ο άνθρωπος που είναι πληγωμένος και λαβωμένος από την καθημερινότητα πολλές φορές έχει ανάγκη να ξεφύγει με την ανάγνωση ενός κειμένου πιο χαλαρού, με ανάλαφρη δομή και περιεχόμενο. Και η ανάγνωση ενός απλού κειμένου προσφέρει χαρά, ξεκούραση, μία σύντομη διαφυγή από την πεζή και απαιτητική καθημερινότητα.

Προσωπικά, δε θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτά. Θεωρώ τον εαυτό μου ώριμο επειδή διαβάζω Μίκυ Μάους και αναπτύσσω τις αστυνομικές μου ικανότητες επίλυσης μυστηρίων διαβάζοντας Τεν – Τεν. 

Είναι λάθος να ταυτίζουμε την ανάγνωση των κόμιξ με την παιδική ηλικία.

Μέσα από τους ήρωές τους βλέπουμε τις δικές μας τρωτές πλευρές, τα δικά μας όνειρα, τα δικά μας όνειρα. Ο Ντόναλντ που ως άλλος Θανάσης Βέγγος μοιάζει με τον ανθρωπάκο της καθημερινότητας, ο Σκρουτζ που συμβολίζει τους πλούσιους του σήμερα που έχουν κλειστεί στον μικρόκοσμό τους, ο Λούκυ Λουκ που ως άλλος Ηλιόπουλος παλεύει για τη δικαιοσύνη.

Τα κόμικς είναι μοναδικά αναγνώσματα επειδή με έναν χρωματιστό, ζωγραφιστό τρόπο διηγούνται μία ιστορία. Δε σε ζαλίζουν με σελίδες με ατελείωτες λέξεις, χτυπάνε στην καρδιά του θέματος.

Ωρίμασα όταν θυμήθηκα τα κόμιξ που είχα ως παιδί σε μία γωνιά της βιβλιοθήκης μου…