Γράφει η Άννα Ζανιδάκη

Ποτέ μη βασιστείς σε άλλους και μη θελήσεις να τους δείξεις τη δική σου αδυναμία.

Ποτέ μη θελήσεις να σου δείξουν πως θα σε στηρίξουν ή ακόμα και εσύ να θες να κρατηθείς από εκείνους.

Το πιο σίγουρο είναι να θελήσουν κάποια στιγμή να σου το ανταποδώσουν, με το να στο χτυπήσουν και να δεις και εκείνο το πρόσωπο που ίσως και να μην υπολόγιζες πως θα αντίκρυζες ποτέ.

Ίσως και να μην ήθελες να πιστέψεις πως θα μπορούσες να δεις και αυτή την πλευρά του,που ίσως ή και σίγουρα κρατούσε καλά φυλαγμένη.

Πολλές φορές οι εκπλήξεις δε σταματούν να κάνουν τις εμφανίσεις τους, ώστε και η κάθε στιγμή να είναι ξεχωριστή και μοναδική για τη δικη μας αυτογνωσία.

Τα φτερά του καθενός μας να ναι φτιαγμένα από γνήσια υλικά και να δίνουν συνταγές και οδηγίες ανόδου, καθώς και η κάθοδος είναι στο πρόγραμμα μεν, αρκεί να μην είναι της στασιμότητας και της αδράνειας.

Περιπτώσεις που θέλουν να σταθούν και να συμπαρασταθούν μεν,αλλά στην πορεία βλέπεις πως τα ανταλλάγματα θα ποικίλλουν και δε θα ναι σε θέση ούτε να τα προτείνουν και ένα παραπάνω δε θα ναι σε θέση να τα διεκδικήσουν.

Τότε πια κάνει την εμφάνισή της η συνειδητοποίηση και βλέπουμε ξεκάθαρα, από εκείνο το θολό τοπίο και προσπαθούμε να αναχωρήσουμε όχι απλά με βηματάκια ,αλλά με άλματα ζωής,

Θα μαστε εμείς που θα δώσουμε το προβάδισμα στον εαυτό μας και δε θα αφήσουμε τις σκέψεις μας και τις θέσεις μας να συστήσουν έναν άλλο χαρακτήρα, παραδωμένο στη βοήθεια και προδωμένο απ την αναλγησία του ψυχικού τους σθένους.

Τα φτερά εκείνα που δε θα τα κάψει κανένας εγωισμός, παρά θα τα ζεστάνει η ζέση και η θαλπωρή του δικού μας είναι απέναντι στα ζωτικά όργανα της σκέψης και της επίβλεψής μας για αυτήν.

Ποτέ παρατημένα κι αφημένα σε μια δικαιοδοσία δική τους, παρά χαρισμένη η δική μας αυτοπεποίθηση ως δώρο συνειδητότητάς μας, παρά ως χάρισμα ,αφελέστατης δικής τους διεκδίκησης χώρου στη ζωή μας , με λαθραίες αμοιβές και ανταμοιβές κόλπων δολιων και ύπουλων συνάμα,