Ο Αργύρης Παυλιώτης * του οποίου κυκλοφορεί το νέο μυθιστόρημα με τίτλο “Το φάντασμα της “Αίγλης”” από τις εκδόσεις Θερμαϊκός, απαντά στις 10+1 Ερωτήσεις του Κωνσταντίνου Μανίκα.

1. Πώς θα περιγράφατε συνοπτικά το νέο σας βιβλίο «Το φάντασμα της «Αίγλης»;

Το μυθιστόρημα διαδραματίζεται στη Θεσσαλονίκη από τον Μάη του 1981 μέχρι τον Μάη του 1984. Αναφέρεται σε μια οικογένεια προσφύγων και την κόρη τους, την Ιουλία, που έχει κληρονομήσει από τον πατέρα της ένα αξιόλογο Οθωμανικό Μνημείο, το Γενί Χαμάμ ή Αίγλη. Υπάρχει και ο άντρας της Ιουλίας, ο Βοιωτός Αλέξανδρος. Την ήσυχη, ταπεινή και ευτυχισμένη ζωή της οικογένειας έρχεται να διαταράξει ένα έγγραφο του Υπουργείου Πολιτισμού, που ζητά να απαλλοτριώσει το Μνημείο. Τις δοσοληψίες με το δημόσιο αναλαμβάνει παρά τη θέλησή του ο Αλέξανδρος. Αυτές κυρίως περιγράφονται στο βιβλίο με ιδιαίτερα παραστατικό τρόπο και καυστικό χιούμορ.

2. Τι θέλετε να αποκομίσει ο αναγνώστης μέσα από το βιβλίο σας;

Εκτός από τις απολαυστικές ιστορίες που έχουν να κάνουν με τη δημόσια διοίκηση και με τις διαχρονικές παθογένειές της, υπάρχει αναφορά αλλά και σύντομη περιγραφή σημαντικών μνημείων της πόλης μας. Επίσης υπάρχει ειδική μνεία σε δύο κατηγορίες συμπολιτών μας, τους πρόσφυγες, θύματα των Τούρκων και τους Εβραίους, θύματα των ναζί. Δηλαδή επιδίωξα να προβάλω τη μοναδικότητα της πόλης μας όχι μόνον από τις αναμφισβήτητες φυσικές της ομορφιές, αλλά και από την πολιτιστική της κληρονομιά και από τα φαντάσματά της.

3. Ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά των κεντρικών ηρώων σας;

Σε μια μυθοπλασία ο ήρωας είναι η καρδιά της. Είναι από τον συγγραφέα ψαγμένος καλά και φορτωμένος με πολλά και έντονα χαρακτηριστικά, που είναι δύσκολο να τα απαριθμήσεις. Πολύ περισσότερο όταν αναφέρεσαι σε περισσότερους ήρωες.

4. Οι μνήμες μας καταδυναστεύουν ή είναι απαραίτητο συστατικό ωρίμανσης;

Υπάρχουν οι «ασυνείδητες» μνήμες που μας έρχονται φυσικά απρόσκλητες, συνήθως τις νύχτες που είμαστε περισσότερο ευάλωτοι, και μας βασανίζουν, υπάρχουν όμως και οι μνήμες που εμείς ανασύρουμε για να φωτίσουμε το παρελθόν.

5. Η έμπνευση ή η σκληρή δουλειά παίζει τον σημαντικότερο ρόλο στη συγγραφή ενός βιβλίου;

Υπάρχουν κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες που μας έρχονται σε ανύποπτο φαινομενικά χρόνο και που αρκετοί τις κατατάσσουν στις εμπνεύσεις. Πιστεύω πως η πραγματική έμπνευση είναι καρπός σκληρής δουλειάς.

6. Με ποιον λογοτεχνικό χαρακτήρα ταυτίζεστε και ποιον αντιπαθείτε;

Από τους χαρακτήρες του βιβλίου μου δεν αντιπαθώ κανέναν. Άλλωστε ή είναι δημιουργήματά μου ή είναι πραγματικοί χαρακτήρες που έχω ενισχύσει τις αδυναμίες τους. Νιώθω σαν στοργικός πατέρας τους. Ταυτίζομαι εν πολλοίς με τον συνταξιούχο Γυμνασιάρχη Ιωσήφ Μόλχο. Αντιμετώπισε με ελεγχόμενη οργή και εγκαρτέρηση τον χαμό των δικών του, συμπατριωτών και συγγενών, και υπομένει και φροντίζει τα δυο φαντάσματα που «κληρονόμησε» από τη θηριωδία των ναζί.

7. Ένας μήνας «καραντίνα». Ποια είναι τα πέντε βιβλία που θα θέλατε μαζί σας;

Θα ήθελα την Οδύσσεια, τη συλλογή Δημοτικών τραγουδιών του Νικόλαου Πολίτη, τον Καβάφη, τον Σολωμό και την Ασκητική του Καζαντζάκη.

8. Διαλέγετε παρέα για ολιγοήμερη απόδραση. Ποιους λογοτέχνες, ανεξαρτήτως ιστορικής περιόδου δράσης, θα συμπεριλαμβάνατε;

Τον Ψαθά, τον Φρέντυ Γερμανό, τον Ιζζό, τον Φίλιπ Ροθ με προεξέχοντα τον Χέμινγουεϊ.

9. Ποια θεωρείτε την πιο χαρακτηριστική φράση από το βιβλίο σας;

Τη φράση στην οποία καταλήγει ο ήρωάς μου στο τέλος της οδύσσειάς του:
«Το πεπρωμένο της οικογένειας είναι Το μνημείο να ανήκει σε αυτή για πάντα».

10. Με ποιο τραγούδι ή και άλμπουμ θα «ντύνατε» μουσικά ένα έργο σας;

Το συγκεκριμένο με ρουμελιώτικo κλαρίνο και με τραγούδια και μουσική από τις Χαμένες Πατρίδες. Φυσικά δεν θα άφηνα έξω τον Σαββόπουλο και τον Παπάζογλου.

11. Χρειάζεται περισσότερος ρομαντισμός ή ρεαλισμός στις ζωές μας;

Ρεαλισμός καρυκευμένος με ρομαντισμό και ρομαντισμός που θα φρενάρεται από τον ρεαλισμό.

• Ο Αργύρης Παυλιώτης γεννήθηκε στο Ακραίφνιο Βοιωτίας, ζει στη Θεσσαλονίκη και εργάστηκε στην ιδιωτική εκπαίδευση. Στον χώρο της λογοτεχνίας έχουν εκδοθεί τα ακόλουθα βιβλία του:
  Βουβός μάρτυρας (Τα Χελιδόνια, 1984), Έτσι που λες (Δωρικός, 1986), Το διατηρητέο (Παρατηρητής, 1989), Ο Παπαδιαμάντης δε ζει πια (Παρατηρητής, 1994), Ο ποινικολόγος – Η παράδοξη τροχιά του Υπερίωνα (Παρατηρητής, 1995), Ο ποινικολόγος – Έγκλημα στον Παρατηρητή (Παρατηρητής, 1997), Αρμαγεδών (Πατάκης, 1998), Ολέθριος δεσμός (Νησίδες, 2001), Ο φόνος θέλει τέχνη (Νησίδες, 2002), Το δίχτυ (Νησίδες, 2003), «Γενί Χαμάμ» (Θεατρικό, Μέρι Αμμών, 2005), Το επικηρυγμένο πρόβλημα (Πατάκης, 2006), Παράξενοι ελκυστές (Πατάκης, 2008), Μυστική οργάνωση «Τετρακτύς» (Μεταίχμιο, 2013).
  Συμμετέχει στη συλλογική έκδοση Είσοδος κινδύνου της Ελληνικής Λέσχης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας (Ε.Λ.Σ.Α.Λ.) με το διήγημά του «Ιχθυοτροφείο» (Μεταίχμιο, 2011), επίσης, στο συλλογικό έργο Ελληνικά εγκλήματα 4 με το διήγημά του «Μαύροι κύκνοι» (Καστανιώτης, 2011), στη συλλογική έκδοση της Ε.Λ.Σ.Α.Λ. Η επιστροφή του αστυνόμου Μπέκα με το διήγημά του «Ματωμένος γάμος» (Καστανιώτης, 2012) καθώς και στη συλλογική έκδοση της Ε.Λ.Σ.Α.Λ. Ο τόπος πρόδωσε τον ένοχο με το διήγημά του «Οι φόνοι της Χακτζέ Μπινάζ Χανούμ» (Τόπος, 2014).
  Διηγήματά του είναι αναρτημένα και στην ιστοσελίδα της Ε.Λ.Σ.Α.Λ., της οποίας είναι ιδρυτικό μέλος.
  Όλα τα βιβλία του –εκτός από ένα– αλλά και τα διάσπαρτα διηγήματά του έχουν ως τόπο δράσης τη Θεσσαλονίκη και τα πέριξ της (Χαλκιδική), ενώ τα περισσότερα έργα του είναι αστυνομικά, γι’ αυτό και κάποιοι σχολιαστές τον χαρακτηρίζουν ως τον «συγγραφέα της νουάρ Θεσσαλονίκης».