Ο συνθέτης κι ερμηνευτής Βασίλης Σαλταγιάννης απαντά στις 10+1 ερωτήσεις που του θέτει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, με αφορμή την κυκλοφορία και την παρουσίαση του άλμπουμ “Περί Έρωτος”.
Παρουσίαση του album “Περί Έρωτος” το Σάββατο 26 Νοεμβρίου, στο Café του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου. Πώς θα είναι δομημένη;
Στον πολύ όμορφο και φιλόξενο αυτόν χώρο Θα παρουσιαστούν τα 9 τραγούδια του δίσκου μαζί με κάποια άλλα από την υπόλοιπη δισκογραφία μου. Για το δίσκο θα μιλήσουν πιο πριν, καταξιωμένοι άνθρωποι του χώρου: Οι συνθέτες Τάσος Γκρους και Γιάννης Ιωάννου και οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί της ΕΡΑ Πανταζής Τσάρας και Νικόλ Λιακοσταύρου. Θα προλογίσει ο Βασίλης Χατζηιακώβου, υπεύθυνος του χώρου και θα κλείσει ο Μωυσής Ασσέρ από την εταιρία Καθρέφτης με την οποία κυκλοφορεί ο δίσκος.
Οι μουσικοί που θα με συνοδεύσουν είναι ο Ηλίας Καλούδης στο πιάνο και ο Παναγιώτης Στιβακτάς στο μπουζούκι. Εκτός από εμένα θα ερμηνεύσουν η Ζωή Βεργάκη και η Ελένη Νόνη, που συμμετέχουν στο δίσκο.
Ποια ήταν τα κριτήρια στην επιλογή των στίχων και των ερμηνευτών;
Για το album αυτό υπήρξε αρχικά άλλο τόσο υλικό, κάποιο από αυτό ηχογραφημένο σε προχωρημένο στάδιο. Η επιλογή έγινε αφενός με κριτήριο την προσωπική εσωτερική ανάγκη για έκφραση, την περίοδο που διανύω σαν δημιουργός, σε σχέση με το τι θέλω να καταθέσω στο ακροατήριο και ποια από αυτά νιώθω ότι έχουν πιο άμεση επαφή με αυτό.
Αφετέρου, το θέμα από μόνο του σε οδηγεί σε εσωτερική ανύψωση, έτσι επιλέχθηκαν στίχοι που ενίσχυσαν περισσότερο την ανάγκη για έκφραση αλλά και επαφή με το ακροατήριο, συνδέοντας το υπερβατικό θέμα του Έρωτα και πέραν ενός προσώπου, αλλά ακόμα και μιας κατάστασης, τον έρωτα για την ίδια τη ζωή. Υπάρχουν τραγούδια που οι στίχοι γράφτηκαν από κοινού, αποτελώντας προηγουμένως τμήματα στίχων, οι οποίοι βρίσκονταν χρόνια στο συρτάρι μου και στο συρτάρι της Έμυς Μύγια, όπως το ομότιτλο και τα Βήματα και έδεσαν σε αυτό τον δίσκο. Οι περιπτώσεις, όπως αυτή με τους στίχους του Κωνσταντίνου Προβατά, οι οποίοι μου ταίριαξαν τόσο πολύ γι’ αυτό που θέλω να καταθέσω σήμερα, κι έτσι αντικατέστησαν δύο τραγούδια, σε δικούς μου στίχους. Π.χ. το «Ζωές σε κόκκινο χαλί» που ερμηνεύει η Ζωή Βεργάκη, διαμορφώθηκε στις πρόβες και επί σκηνής πριν ακριβώς ηχογραφηθεί στην τελική του μορφή, όπου τόσο η Ζωή όσο και ο Παναγιώτης Στιβακτάς συμμετείχαν στην εναρμόνιση.
Τραγούδια όπως το «Κλαδί ελιάς» σε στίχους της Χαράς Ρίζου και το «Γραφτό» της Στέλλας Πετρίδου, ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, ένιωσα την ανάγκη να γράψω τη μουσική και να τα ερμηνεύσω. Τέλος υπάρχουν και δύο τραγούδια ήδη παιγμένα σε εμφανίσεις, το «Είσαι Νεράκι» σε στίχους της Σοφίας Καποράνη και το «Μια Σμυρνιωτοπούλα κούκλα» σε στίχους Παναγιώτη Ορνιθόπουλου, το τελευταίο από τη μουσικοθεατρική παράσταση «Σμύρνης ενθύμιον» που έχει ανέβει ήδη από το 2015.
Σίγουρα εκτός από το καθαυτό στιχουργικό υλικό, έπαιξε ρόλο η χημεία μεταξύ μας, τόσο με τους στιχουργούς που συνεργάζομαι για πρώτη φορά, όσο και με τους παλιούς συνεργάτες και προσωπικούς φίλους. Είχα και έχω την στήριξή τους, πράγμα πολύτιμο για μένα.
Θωρείτε ότι σας ταιριάζει περισσότερο ένα μουσικό ύφος ή είστε ανοιχτός σε διαφορετικές επιρροές;
Αυτό που προσπαθώ να καταθέσω σαν δημιουργός, είναι ένα ύφος με δική μου ταυτότητα, το οποίο, αν και εντάσσεται στη σύγχρονη ελληνική μουσική, έχει επιρροές από δυτική και εγχώρια μουσική, τόσο συναισθηματικά, όσο και σαν φιλοσοφία. Οι ενορχηστρώσεις σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, μου προκύπτουν κατά τη διάρκεια της εναρμόνισης.
Τι είναι αυτό που κάνει μοναδική μια ερμηνεία;
Η αλήθεια της και το πόσο ανοιχτός και έτοιμος είναι κανείς γι’ αυτή.
Ποιο είναι το πιο μεγάλο καλλιτεχνικό σας όνειρο;
Να ταξιδεύω κάνοντας εμφανίσεις, συμμετοχές και συναυλίες σε όλο τον κόσμο. Να έρθω σε επαφή με μουσικούς από άλλες χώρες και άλλα είδη. Θεωρώ ότι είμαστε όλοι μαθητές.
Είναι οι ζωντανές εμφανίσεις αυτές που καταξιώνουν έναν καλλιτέχνη στη συνείδηση του κοινού;
Ως ένα μεγάλο βαθμό, θεωρώ πως είναι, καθώς εκεί καταθέτει αυτό που φέρει μέσα του, όταν βέβαια αυτός είναι και εκτελεστής, ερμηνευτής ή και τα δύο. Ένα έργο μπορεί να πάρει μεγάλες διαστάσεις και μέσα από τη δισκογραφία, το ραδιόφωνο και τα λοιπά μέσα. Αν λάβουμε υπ’ όψη μουσικές από όλα τα είδη που γράφτηκαν τους προηγούμενους αιώνες και είναι κληρονομιά μας σήμερα, μπορούμε να διακρίνουμε τη δύναμη του ίδιου του έργου, πέραν από τις ζωντανές εμφανίσεις του ίδιου του δημιουργού, ή ακόμα και από τα μέσα κοινοποίησης και προβολής.
Τι ρόλο έχει πλέον η μουσική στην ψηφιακή εποχή μας, όπου σχεδόν όλα κινούνται μέσω YouTube;
Τον ίδιο νομίζω που είχε. Είναι ανάγκη, όπως όλες οι μορφές τέχνης που έχουν να προσφέρουν κάτι διαχρονικό. Είναι σαν την ανάσα μας. Το μέσο διάχυσης αλλάζει και είναι στο χέρι του ακροατή, προς τα που θα κατευθυνθεί για να επιλέξει και να αναζητήσει πράγματα που μπορεί να ανακαλύψει.
Ποια είναι η γνώμη σας για τα μουσικά reality shows και τι θα συμβουλεύατε τα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με τη μουσική;
Εάν τα reality έχουν να προσφέρουν κάτι ουσιαστικό, τότε πιθανώς να υφίσταται και λόγος που υπάρχουν. Αν δηλαδή έχει να δώσει κάτι στον καλλιτέχνη και στο ακροατήριο που να έχει μια ποιότητα και διάρκεια. Δεν τα έχω παρακολουθήσει παρά ελάχιστα για να είμαι ειλικρινής, δεν με έχει τραβήξει κάποιο από αυτά. Απεναντίας υπήρξαν περιπτώσεις που αναρωτήθηκα γιατί να μπει κανείς στη διαδικασία να συμμετέχει, αφού πρέπει να ακολουθήσει κάποια συγκεκριμένα πρότυπα, όπως και να αντιμετωπίσει μια αντίστοιχη συμπεριφορά. Δεν κρίνω κανένα από τα νέα παιδιά που συμμετέχουν, όμως προσωπικά σαν δημιουργός έχω ανάγκη να εκφράζομαι ελεύθερα και να βελτιώνομαι σε αυτό που κάνω μέσα από τη δουλειά και την έμπνευση. Όσο για τους ερμηνευτές καταλαβαίνω περισσότερο γιατί συμμετέχουν, θα πρέπει να αναρωτηθούν αν στο τέλος θα έχουν κάποιο όφελος που θα τους ακολουθήσει, ζυγίζοντάς το με πιθανή ψυχολογική φθορά. Δυστυχώς στο χώρο αυτό υπάρχουν περιπτώσεις καλλιτεχνών που πίστεψαν ότι δεν αξίζουν, ενώ συμβαίνει το εντελώς αντίθετο. Έχω να πω ότι η νέα γενιά, γράφει πολύ δυνατά πράγματα, τα οποία είναι κρίμα που δεν τυγχάνουν προβολής.
Θα πρέπει ο καλλιτέχνης να αρθρώνει λόγο για τις κοινωνικές εξελίξεις ή οφείλει να παραμένει αφοσιωμένος αποκλειστικά στο δημιουργικό του έργο;
Αυτό είναι νομίζω θέμα του κάθε καλλιτέχνη. Σίγουρα όμως αυτοί που αρθρώνουν λόγο με κοινωνικό προσανατολισμό, προσφέρουν πολλά, ειδικότερα σε συνθήκες που όλοι μας έχουμε ανάγκη από μια άποψη, μια σκέψη που θα μας οδηγήσει σε διέξοδο, πιο κοντά με τον άλλο, να μας εμπνεύσει να μας προβληματίσει. Κάποιοι από τους καλλιτέχνες ανά τους αιώνες το έχουν στηρίξει και με την ίδια τους τη στάση απέναντι στη ζωή. Αυτό το σέβομαι πολύ.
Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποιοι είναι οι πέντε δίσκοι που θα θέλατε μαζί σας;
Χαράτσι – Νίκος Παπάζογλου, Οδός ονείρων – Μάνος Χατζιδάκις The wall – Pink Floyd, The houses of Holy – Led Zeppelin, Άξιον Εστί – Μίκης Θεοδωράκης.
Διαλέγετε παρέα για ολιγοήμερη απόδραση. Ποιους καλλιτέχνες, ανεξαρτήτως ιστορικής περιόδου δράσης, θα συμπεριλαμβάνατε;
Νίκος Παπάζογλου, Μάνος Χατζιδάκις, Αλκίνοος Ιωαννίδης, J.S Bach, Cindy Lauper, Sade, Mariah Carey, Nina Simone, Peter Gabriel, Bob Marley.
«Του Έρωτα»
