Ο συγγραφέας Στέφανος Αλεξιάδης απαντά στις 10+1 Ερωτήσεις του Κωνσταντίνου Μανίκα, με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του “Τα φτερωτά σανδάλια”
Κυκλοφόρησε το βιβλίο σας με τίτλο “Τα φτερωτά σανδάλια”. Τι πραγματεύεται;
Πρόκειται για ένα βιβλίο με θέμα την αναπηρία. Παρακολουθούμε την καθημερινότητα του Φοίβου, ενός παιδιού κινητικά ανάπηρου στην καθημερινότητα της ελληνικής κοινωνίας που προσπαθεί να γεννήσει την ελπίδα και αποδείξει την αξία της ειλικρινούς φιλίας.
Περιγράψτε μας τους κεντρικούς ήρωες. Τι πρεσβεύουν και σε τι στοχεύουν;
Ο Φοίβος είναι ένα παιδί 10 ετών που προσπαθεί πάση θυσία να αποδείξει πως δε διαφέρει σε τίποτα απολύτως από ένα παιδί που καταφέρνει να περπατάει. Δίπλα στο παιδί βλέπουμε τη μητέρα του, τη γιαγιά του, τον αδερφό του, τον θείο του, καθώς και τον φίλο του τον Άγγελο, γύρω από τον οποίο εκτυλίσσεται και όλη η ιστορία.
Τι θέλετε να αποκομίσει ο αναγνώστης μέσα από το βιβλίο σας;
Εύχομαι ο Φοίβος να μπορέσει να γεννήσει την ελπίδα, να θυμίσει την αξία της οικογένειας και της αληθινής φιλίας, αξίες που έχουμε λησμονήσει.
Γιατί οι άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να βάζουν όρια ανάμεσα στην “κανονικότητα” και τη “διαφορετικότητα”;
Ο άνθρωπος είχε ανέκαθεν την τάση να ταμπελοποιεί τους ανθρώπους. Δεν μπορώ να καταλάβω σε τι ωφελεί η κατηγοριοποίηση των ανθρώπων. Ίσως πηγάζει από την ανάγκη για επίδειξη ισχύος.
Μπορεί η λογοτεχνία, και η τέχνη γενικότερα, να αποτελέσει την κοινή γλώσσα υπέρβασης ψευδεπίγραφων διαχωρισμών;
Η λογοτεχνία έχει αποδείξει πολλάκις πως μπορεί να περάσει μηνύματα βαθιά στην ψυχή των ανθρώπων. Έχουν ξεκινήσει επαναστάσεις από τη δύναμη του βιβλίου. Η επικοινωνία λοιπόν είναι το παν, ώστε να εξαλειφθεί μεγάλο μέρος των παθογενειών.
Η έμπνευση ή η σκληρή δουλειά παίζει τον σημαντικότερο ρόλο στη συγγραφή ενός βιβλίου;
Ο συνδυασμός τους είναι ο ιδανικός. Η σκληρή δουλειά ίσως υπερέχει της έμπνευσης αλλά θα πρέπει με κάποιον τρόπο ο συγγραφέας να αφηγείται μια ιστορία που έχει κάτι να προσφέρει, κάτι να χαρίσει. Αν ένας άνθρωπος επηρεαστεί από αυτό, πρόκειται για κέρδος.
Τι ρόλο έχει πλέον το βιβλίο, στην ψηφιακή εποχή μας;
Τάσσομαι με την πλευρά των αισιόδοξων και ρομαντικών που πιστεύουν ότι το βιβλίο δεν έχει πεθάνει. Ίσως βιώνει στιγμές που αργοπεθαίνει αλλά με έναν μαγικό τρόπο καταφέρνει και ανασταίνεται. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε την έννοια του βιβλίου. Το «βιβλίο» μπορεί να έχει πολλές μορφές είτε αυτό είναι e-book είτε audio book. Καλό είναι να ακολουθούμε την εποχή και να προσαρμοζόμαστε. Ωστόσο εγώ επιμένω να μένω προσκολλημένος στην παραδοσιακή μορφή του, δηλαδή το χαρτί.
Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποια είναι τα πέντε βιβλία που θα θέλατε μαζί σας;
Δύσκολη ερώτηση αυτή! Θα επέλεγα το «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά», τον «Μικρό πρίγκιπα», το «Καλά… εσύ σκοτώθηκες νωρίς», «Βιβλιοθηκάριος του Άουσβιτς» και το «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια».
Διαλέγετε παρέα για ολιγοήμερη απόδραση. Ποιους λογοτέχνες, ανεξαρτήτως ιστορικής περιόδου δράσης, θα συμπεριλαμβάνατε;
Θα ήθελα να δω πώς σκέφτονται ο Καζαντζάκης, ο Όμηρος και ο Αντουάν Ντε Σαιντ-Εξυπερύ.
Πιστεύετε στη μοίρα ή στη τύχη;
Σε τίποτα από τα δύο. Εμείς ορίζουμε και τη μοίρα και την τύχη μας. Θα μπορούσα να δεχτώ τον όρο «τύχη» μόνο αν τον μετέφραζα σε «συνθήκες». Δεν πιστεύω πως η ζωή μας είναι ορισμένη εξαρχής. Εμείς καθορίζουμε το επόμενο βήμα μας. Απλώς ίσως πρέπει να περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή, την κατάλληλη συνθήκη. Αυτήν τη στιγμή τότε, ναι, μπορώ να τη χαρακτηρίσω ως «τύχη».
Χρειαζόμαστε περισσότερο ρομαντισμό ή ρεαλισμό στις ζωές μας;
Και τα δύο είναι αναγκαία. Φανταστείτε έναν κόσμο, όπου μόνο θα ονειροπολούσαμε και θα αντιμετωπίζαμε καθετί αθώα και αγνά. Θα ήταν δύσκολο. Στον αντίποδα, σκεφτείτε έναν κόσμο στον οποίο θα ήμασταν ωμοί συμπεριφερόμενοι αυστηρά και χωρίς ίχνος ονείρου. Ο συνδυασμός και των δύο «ρευμάτων» καταφέρνει να δημιουργεί την ισορροπία.
