Ο συγγραφέας Σωτήρης Πετρίδης, του οποίου πρόσφατα κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα “Αιματηρές Απόκριες” (εκδόσεις Υδροπλάνο), συνομιλεί με τον Κωνσταντίνο Μανίκα.
1. Πώς θα περιγράφατε συνοπτικά το νέο σας μυθιστόρημα “Αιματηρές Απόκριες”;
Το μυθιστόρημα ανήκει στο είδος της αστυνομικής λογοτεχνίας με αρκετά στοιχεία τρόμου. Το βιβλίο αφορά τον Πέτρο Αντωνίου, έναν μάχιμο διοικητή αστυνομικού τμήματος με αστείρευτο ένστικτο αλλά και ένα ενοχικό παρελθόν, ο οποίος, μαζί με τον σύντροφο της ζωής του, τον Δημήτρη, έχουν μετακομίσει σε ένα ορεινό χωριό, στους πρόποδες του Ολύμπου, για να απομακρυνθούν από τη φασαρία της πόλης. Όμως, η φήμη του χωριού, ως ένας από τους πιο διάσημους αποκριάτικους προορισμούς της χώρας, θα αποτελέσει τον πυρήνα αναταραχής τόσο της συντηρητικής κοινότητας όσο και του ίδιου του ζευγαριού. Ένας κατά συρροή δολοφόνος εμφανίζεται στο χωριό και σπείρει τον τρόμο, καθώς οι τουρίστες εξαφανίζονται μυστηριωδώς.
Αν και το μυθιστόρημα ανήκει σε ένα διαδεδομένο είδος στη χώρα μας, ο συνδυασμός των queer στοιχείων στο επίκεντρο βασικών χαρακτήρων, αλλά και το χτίσιμο της αφήγησης με κινηματογραφικές αναφορές, νομίζω ότι το κάνει να ξεχωρίζει.
2. Ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του κεντρικού σας ήρωα του Αστυνόμου Αντωνίου; Σε τι στοχεύει;
Όταν ξεκίνησα τη συγγραφή, αυτό που ήθελα να πετύχω μέσα από την ανάπτυξη του πρωταγωνιστικού χαρακτήρα ήταν η δημιουργία ενός τρισδιάστατου χαρακτήρα. Ήθελα οι αναγνώστες να δουν έναν άνθρωπο που θα μπορούσαν κάλλιστα να τον πετύχουν στο δρόμο. Να έχει φόβους, μυστικά και αδύναμα σημεία και έτσι να έρχεται σε κόντρα με το στερεότυπο του αλάθητου ήρωα που θα σώσει την κατάσταση αβίαστα και χωρίς κόπο. Πιστεύω ότι μέσα από το κείμενο δημιουργείται αυτή η αίσθηση, η οποία συμβάλει και στην περαιτέρω ανάπτυξη του σασπένς, μιας και ο αναγνώστης δεν νιώθει εύκολα τη σιγουριά ότι όλα θα πάνε καλά.
3. Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με queer στοιχεία. Πιστεύετε ότι λείπουν αυτές οι αναφορές στην ελληνική λογοτεχνία;
Θεωρώ ότι οι αφηγηματικές τέχνες στην Ελλάδα έχουν κάνει σημαντική πρόοδο στον τομέα αναπαράστασης της queer κοινότητας, όμως έχουμε πολλά βήματα ακόμη μπροστά μας. Το να ενσωματώσεις έναν χαρακτήρα της κοινότητας μέσα στην αφήγησή σου δεν είναι μία πράξη ηρωική και επαναστατική. Απλώς, κάνεις τον μυθοπλαστικό σου κόσμο πιο ρεαλιστικό.
4. Πώς κρίνετε την πορεία της αστυνομικής λογοτεχνίας στη χώρα μας. Έχουμε δικό μας στίγμα ή αναπαράγουμε εισαγόμενα πρότυπα;
Θεωρώ πως το αστυνομικό είδος στη χώρα μας είναι κάτι που βρίσκεται σε άνθιση. Το κοινό ζητά τέτοιες αφηγήσεις και οι συγγραφείς έχουν να προσφέρουν υλικό που κάνει το είδος να ξεχωρίζει. Μιας και μιλάμε για ένα παγκόσμιο είδος, σίγουρα υπάρχουν κάποιες συμβάσεις που αναπαράγονται, όμως ο κάθε συγγραφέας μπορεί να τις προσαρμόσει και να δημιουργήσει τη δική του ξεχωριστή φωνή.
5. Ποιο ήταν το ερέθισμα για να ασχοληθείτε με την συγγραφή;
Με τη συγγραφή ασχολούμαι εδώ και περίπου δέκα χρόνια, όμως στα πλαίσια της οπτικοακουστικής αφήγησης. Είμαι κινηματογραφιστής/σεναριογράφος με αρκετές ταινίες στο ενεργητικό του, ενώ παράλληλα είμαι μέλος της Ελληνικής και της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Έτσι, το να αφηγούμαι ιστορίες είναι μέρος του εαυτού μου. Όμως, οι Αιματηρές Απόκριες είναι η πρώτη μου δουλειά στο χώρο της λογοτεχνίας. Μέσα στα απανωτά lockdowns που έφερε η πανδημία, βρέθηκα με αρκετό ελεύθερο χρόνο. Έτσι, αποφάσισα να τον επενδύσω σε κάτι που ήθελα αρκετά χρόνια, αλλά δεν έβρισκα τον απαιτούμενο χρόνο: στο να γράψω το πρώτο μου μυθιστόρημα.
6. Η έμπνευση ή η σκληρή δουλειά, παίζει το σημαντικότερο ρόλο, στη συγγραφή ενός βιβλίου;
Η ζωή ενός συγγραφέα πρέπει να είναι επικεντρωμένη στη σκληρή δουλειά και στον προγραμματισμό. Η έμπνευση σου προσφέρει την πρώτη σπίθα, αν όμως δεν δουλέψεις αρκετά, δεν θα αναπτυχθεί σε φλόγα. Διδάσκοντας περίπου μια δεκαετία μαθήματα οπτικοακουστικής αφήγησης, έχω δει υπέροχες ιδέες φοιτητών να καταστρέφονται γιατί δεν υπήρχε η σκληρή δουλειά ώστε να αναπτυχθεί σωστά.
7. Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποια είναι τα πέντε βιβλία που θα θέλατε μαζί σας;
Είμαι fan του horror οπότε θα διάλεγα βιβλία γύρω από αυτό το είδος. Τα βιβλία που θα ήθελα είναι τα εξής: Final Girls από την Riley Sager, There’s Someone Inside Your House από την Stephanie Perkins, The Invisible Man από τον H. G. Wells και δύο από τον Stephen King – Η Λάμψη και Misery.
8. Διαλέγετε παρέα για ολιγοήμερη απόδραση. Ποιους λογοτέχνες, ανεξαρτήτως ιστορικής περιόδου δράσης, θα συμπεριλαμβάνατε;
Ως λάτρης του τρόμου, θα διάλεγα μόνο τον Stephen King για να τον βομβαρδίσω με ερωτήσεις σχετικά με τις τεχνικές του γύρω από την ανάπτυξη και αφήγηση ιστοριών.
9. Ποια θεωρείτε την πιο χαρακτηριστική φράση από το βιβλίο σας;
Αν και δουλεύοντας επάνω στο βιβλίο, είχα ξεχωρίσει πολλές στιγμές και φράσεις που πίστευα ότι θα κάνουν τη διαφορά μέσα στην αφήγηση, δεν θα ήθελα να αναφέρω κάποια. Για μένα τα βιβλία είναι ζωντανοί οργανισμοί και αντιδρούν διαφορετικά με τον κάθε άνθρωπο. Έτσι, θα αφήσω τον εκάστοτε αναγνώστη να ξεχωρίσει μόνος του την πιο χαρακτηριστική φράση, που μιλάει καλύτερα στα δικά του βιώματα.
10. Με ποιο τραγούδι ή και άλμπουμ θα “ντύνατε” μουσικά ένα έργο σας;
Έχοντας κινηματογραφικές καταβολές, σίγουρα θα διάλεγα κάποιο soundtrack μίας ταινίας θρίλερ ή τρόμου. Μία ταιριαστή επιλογή, που θα ενίσχυε το ύφος της αφήγησης του βιβλίου, θα ήταν το βασικό μουσικό theme της ταινίας Basic Instinct.
11. Χρειάζεται περισσότερος ρομαντισμός ή ρεαλισμός στις ζωές μας;
Αν και είμαι ένας ακραία ρεαλιστής άνθρωπος, θεωρώ ότι ο κόσμος μας θα ήταν πολύ καλύτερος αν όλοι μας τοποθετούσαμε μία δόση ρομαντισμού στην καθημερινότητά μας.