Ο συγγραφέας Νίκος Τσιπόκας * απέναντι στις 10+1 Ερωτήσεις που του θέτει ο Κωνσταντίνος Μανίκας. 

Κυκλοφορεί η συλλογή διηγημάτων σας “Τα αχνά φώτα της Μάρφα”. Τι πραγματεύεται; 

Σύγχρονες ιστορίες άγριας τρυφερότητας, σκηνές από ταινίες του δρόμου γεμάτες ανατροπές, που σε καλούν να γίνεις μέρος τους, κομμάτια όλων αυτών που λαχταράνε την ζωή σιωπηλά, τους εραστές της.

Πώς θα χαρακτηρίζατε τους κεντρικούς ήρωες. Τι πρεσβεύουν και τι προσπαθούν να πετύχουν;

Είναι όλοι φίλοι, στοιχειωμένοι από την λαχτάρα για γαλήνη και αγάπη. 

Δεν έχουν  σημασία τα πρόσωπα ή οι ιδιότητες τους, μόνο η αντιδράσεις τους, στις πιο κρίσιμες στιγμές, είτε περνάνε ένα ηλεκτροφόρο φράκτη στην Παλαιστίνη, ή κάποια σύνορα στο Μεξικό, ή μπαίνουν ξημερώματα με αυτοκίνητο στο Περιστέρι στην τζαμαρία πολυκαταστήματος

Τι θεωρείτε ότι θα αποκομίσει, ως απόσταγμα, το κοινό;

Δεν έχω να προτείνω κάτι, εγώ είμαι απλά ο σερβιτόρος σε ένα τραπέζι ήδη στρωμένο. Οι ιστορίες μου ολοκληρώνονται μέσα από την πραγματικότητα των άλλων. Εγώ κάνω απλά μια συναισθηματική καταγραφή. Ένας τυφλός φωτογράφος είμαι. Ένας ρεπόρτερ του παράδοξου. Όπως είχα πει, μου φτάνει μόνο που για δευτερόλεπτα έκλεψα κάποιες από τις πολύχρωμες πυγολαμπίδες της ψυχής τους.

Τι σώζει τους ήρωες σας από τους δαίμονες τους; Αρκεί η αγάπη; 

Χωρίς δαίμονες η ζωή θα ήταν γεμάτη ανία. Αν προσπαθήσεις να τους αγνοήσεις ή να προσπεράσεις θα σε βρουν. Ναι, η αγάπη σε ξεδιψάει, σε ταΐζει και χορταίνεις, σε ζεσταίνει. 

Ποιο ήταν το ερέθισμα για να ασχοληθείτε με τη συγγραφή;

Ποτέ δεν αγχώθηκα, για αυτό και για χρόνια χανόμουν σε άλλες παραστατικές τέχνες. Δεν πιέζομαι να γράψω, ούτε έχω ιδιαίτερα ερεθίσματα. Μου αρέσει το τυχαίο στο δρόμο, μια ανάμνηση που ξαφνικά έγινε γεύση, ένα παρατημένο ποδήλατο σε ένα πάρκο που χωρίς λόγο το καβάλησα και περιπλανήθηκα στην πόλη μου, σε μια νέα, ξαφνικά, άγνωστη πόλη…

Η έμπνευση ή η σκληρή δουλειά, παίζει το σημαντικότερο ρόλο στη δημιουργία ενός βιβλίου;

Δεν είμαι από τους τύπους που θα κάτσουν στην αποχαύνωση και στην μοναξιά ενός υπολογιστή, φτιάχνοντας ήρωες. Αν το γράψιμο, σου γίνει  εμμονή ή ανάγκη, την πάτησες, γιατί απλά θα χάσεις το πάρτι, που είναι εκεί έξω. Η πειθαρχία δεν ήταν ποτέ ερωμένη μου. Ξεκινάω πάντα την μέρα μου ψιθυρίζοντας νωχελικά στον αέρα τα χτεσινοβραδινά όνειρα μου. 

Τι ρόλο έχει πλέον το βιβλίο, στην ψηφιακή εποχή μας;

Ένα βιβλίο, σου κρατάει παρέα χωρίς να θέλει συνέχεια φόρτιση. Κι αν πέσουνε τα δίκτυα και δεν έχεις internet, μπορείς να γράψεις και κάποιο στιχάκι πάνω του. Το καις στην τελική και ζεσταίνεσαι, κι αν σου αρέσει το περιεχόμενο και πεινάσεις, αφού το διαβάσεις, σκίζεις και μια σελίδα και την τρως. Κι αν δεις σε στάση δυο κοπέλες να χαζεύουν στο κινητό και μια πιο δίπλα να διαβάζει ερωτικές ιστορίες, εγώ αυτή με το Άρλεκιν θα φλέρταρα.

Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποια είναι τα πέντε βιβλία που θα θέλατε μαζί σας;

Στην καραντίνα δεν διάβαζα, ηρεμούσα. Καλύτερα ένα χαμένο βιβλίο, παρά ένα χαμένο χάδι. Ήμουν σαν λιοντάρι σε λήθαργο, μου άρεσε η άδεια πόλη και να παρατηρώ τα αντικείμενα της. Θα έπαιρνα τον ‘’Απολυμαντή’’ του Burroughs και λίγο Ρεμπώ για να διαβάζω σε όσους είναι δίπλα μου και με ανέχονται, για να τους εξευμενίζω.

Διαλέγετε παρέα για ολιγοήμερη απόδραση. Ποιους λογοτέχνες, ανεξαρτήτως ιστορικής περιόδου δράσης, θα συμπεριλαμβάνατε;

Θα ήθελα να βρεθώ με όλους αυτούς τους υπεργαλαξιακούς beat τύπους που πέρασαν από την Ταγγέρη, να έμενα στο Hotel Muniria μαζί με τον Kerouac, τον Ginsberg, τον Burroughs σε έναν υπέροχο κόσμο αλλοιωμένης συνείδησης.

Πιστεύετε στη μοίρα ή στη τύχη;

Πιστεύω στα βλέμματα που με ανατριχιάζουν, στις λαχταριστές ιστορίες, στο χιούμορ, και κυρίως στα πρωινά που ανεξήγητα χωρίς ιδιαίτερο λόγο, θέλεις να αγκαλιάσεις τα πάντα. 

Χρειαζόμαστε περισσότερο ρομαντισμό ή ρεαλισμό στις ζωές μας;

Δεν χρειαζόμαστε άλλη μανία, διαχωρισμούς και υστερίες. Ας πάρει ο πόθος την θέση της αδιαφορίας, ας την πάμε αυτή την βόλτα τελικά χωρίς να μιλάμε, χωρίς social, με μια γλύκα και μια μουσική στην γλώσσα μας αντί για λόγια.

* Ο Νίκος Τσιπόκας γεννήθηκε στο Ναύπλιο. Φοίτησε στο τμήμα Νομικής του Δ.Π.Θ. Από τις εκδόσεις Απόπειρα κυκλοφορούν τα βιβλία του Αυτή η πανσέληνος κράτησε οκτώ ολόκληρα χρόνια (διηγήματα, 1997), Fαvelαs (διηγήματα, 2018) και Αυτό το αόρατο χρώμα (ποιήματα, 2018).

Ιδρυτικό μέλος των ΑΝΙΜΑ (φωνή, στίχοι). Το 2000 κυκλοφόρησε το cd Παράξενες μέρες από την Αnokato records. Κείμενά του έχουν μεταφερθεί στο θέατρο. Ασχολείται με τον κινηματογράφο, art installations, σκηνικά, και έχει συμμετάσχει σε διεθνή φεστιβάλ, εκθέσεις και biennale.