Ο τραγουδοποιός κι ερμηνευτής Μάκης Σεβίλογλου μιλά στον Κωνσταντίνο Μανίκα, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του δίσκου “40 χρόνια πειρατής”.
Νέος δίσκος με τίτλο “40 χρόνια πειρατής”. Πώς θα χαρακτηρίζατε αυτή τη δημιουργία;
Θα τη χαρακτήριζα πιο εξωστρεφή, και νομίζω πως αφορά σε περισσότερους ακροατές, απ’ ότι ίσως, παλιότερες δισκογραφικές δουλειές μου.
Αισθάνεστε, μουσικά, πειρατής μέσα στην ωκεανό της ελληνικής δισκογραφίας;
Εξαρτάται από το νόημα που θα δώσουμε στη λέξη «πειρατής»… Αν αυτό σημαίνει κούρσο-πλιάτσικο, φυσικά και όχι… Ίσως η πιο κατάλληλη λέξη να είναι outsider. Πιο πολύ έτσι αισθάνομαι!
Εκμεταλλευόμαστε επαρκώς τον πλούτο της παραδοσιακής μας μουσικής;
Το ότι δανειζόμαστε πράγματα από παλιές δεξαμενές, είναι αναμφίβολο. Στο παρελθόν ίσως εκμεταλλευόμασταν περισσότερο τον πλούτο της παράδοσης, που πρέπει να σημειώσω ότι παραμένει ζωντανή, παρ’ ότι δέχεται λογομουσικοκρισία, για να μην πω πόλεμο. Και παρ’ ότι πολλοί νέοι μουσικοί ασχολούνται με αυτήν, το μεγαλύτερο κομμάτι των σύγχρονων δημιουργών, και δεν μπορεί, αλλά και δεν θέλει να ασχοληθεί μαζί της… Είναι μεγάλη κουβέντα αυτή, που θέλει πολλές ώρες ν’ αναλυθεί, η απάντηση είναι όχι. Δεν συμβαίνει και από άγνοια αλλά και από κομπλεξισμό συχνά… Είναι ελάχιστοι και γενναίοι αυτοί που μπορούν και έχουν το θάρρος να μετουσιώσουν το είδος, παράγοντας καινούριο άκουσμα. Δεν είναι δα και το ευκολότερο να κάνεις εικαστική παρέμβαση σε Παρθενώνες…
Έχετε γράψει μουσική για θεατρικές παραστάσεις. Θα σκεφτόσασταν έναν ορχηστρικό δίσκο;
Αμιγώς ορχηστρικό όχι, δεν πέρασε απ’ το μυαλό μου καν, λατρεύω τον λόγο. Ωστόσο και στις «Άγκυρες» αλλά και στην «Ανάποδη ψυχή» κλείνω με ορχηστρικά θέματα και δεν σ’ το κρύβω πως, υπάρχουν δίσκοι ορχηστρικοί στην ελληνική δισκογραφία, που τους αγάπησα πολύ, όπως οι 15 Εσπερινοί του Χατζιδάκι. Ομολογώ όμως πως, οι ρυθμοί που ζούμε στην Ελλάδα, δεν αφήνουν περιθώρια για χαλάρωση αυτού του είδους… Έχει σκληρύνει πολύ η καθημερινότητα…
Το πιο μεγάλο καλλιτεχνικό σας όνειρο;
Μακριά από μένα οι «μεγάλες προσδοκίες» πλέον. Μεγαλώνοντας έχω βάλει στην άκρη τις φιλοδοξίες μου κι ασχολούμαι περισσότερο με την ουσία. Και η ουσία στη μουσική, νομίζω βρίσκεται εκεί που, ο κόσμος αγκαλιάζει τα τραγούδια μου και συμμετέχει με όλες του τις αισθήσεις… Να το πω μεταφορικά, το μάτι μου θα πέσει ευκολότερα σε ένα παλιό, με μεράκι φτιαγμένο σπίτι, παρά σε έναν ουρανοξύστη… Ομολογώ όμως πως παλιότερα, που όλα ήταν αλλιώς, ακόμη και στη δισκογραφία, όσες φορές έθετα στόχους και τους κυνηγούσα δεν μου βγαίνανε… Κι αν μου προκύψανε κάποιες πολύ σημαντικές συνεργασίες, έγινε εντελώς αναπάντεχα!!! Πλέον ονειρεύομαι μόνο μαγικές μουσικές βραδιές σαν Θεία Κοινωνία!!!
Τι ρόλο έχει πλέον η μουσική, στην ψηφιακή εποχή μας, όπου σχεδόν όλα κινούνται μέσω YouTube;
Τον ίδιο που είχε πάντα, να σε πηγαίνει βόλτα, απλά πλέον δεν λειτουργεί ανταποδοτικά… Κάποιοι συνεχίζουν να εκμεταλλεύονται τα μουσικά έργα, μοιράζοντας όμως ψίχουλα, περισσότερο παρά ποτέ. Κατά τ’ άλλα δεν διαφέρουν πολύ τα πράμματα. Κάποιοι εξακολουθούν να αγαπάνε τα τραγούδια και κάποιοι άλλοι τα θεωρούν συνοδευτικό θόρυβο στην καθημερινότητά τους, κάποιοι τα αναζητούν και κάποιοι αρκούνται σε ότι τους εμφανίζει η πλατφόρμα!!! Ας μη γελιόμαστε, και πριν και τώρα, τα ραδιόφωνα παίζουν πάντα από τον δικό τους κουβά κι ίσως ξώφαλτσα περάσει και κάποιο τραγούδι που δεν προμοτάρεται από μεγάλη εταιρεία. Άρα ο μόνος τόπος που απομένει για να κάνει κανείς «μουσική ανασκαφή» είναι το youtube ή άλλες πλατφόρμες οι οποίες όμως κρατάνε τη μερίδα του λέοντος για τον εαυτό τους και στους καλλιτέχνες μοιράζουν ψίχουλα… Ακούω για youtubers αλλά εγώ δεν το ‘χω μ’ αυτά!!!
Είναι οι live εμφανίσεις αυτές που τελικά καθιερώνουν ένα καλλιτέχνη στη συνείδηση του κοινού;
Οι ζωντανές εμφανίσεις είναι αυτές που απογυμνώνουν τον καλλιτέχνη και φαίνεται η πραγματική του αξία, οι προθέσεις του, η αγάπη του για τη μουσική ή η ανάγκη του για αποδοχή, ο εγωισμός του, βασικά όλη η αλήθεια που εκπέμπει… Εκεί θα τον αγαπήσει πραγματικά ο κόσμος ή θα τον αποκηρύξει γιατί αν εξαιρέσεις τα φώτα, λείπουν όλα τα υπόλοιπα λούστρα και γυαλιστικά!!!
Ποια είναι η γνώμη σας για τα μουσικά reality shows;
Δεν παρακολουθώ τηλεόραση εδώ και μία εικοσαετία… Από τις φορές όμως που μπορεί να έπεσε κάτι στην αντίληψή μου, νομίζω πως είναι πλέον μια ακόμη μπίζνα στη μουσική, που λειτουργεί πολύ αποπροσανατολιστικά… Νομίζω πως είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις αυτών που θα έχουν τύχη. Κυρίως το όφελος επιστρέφει στους κριτές. Ένα παιδί που αγαπά τη μουσική, τη σπουδάζει, τη νιώθει κομμάτι της ύπαρξής του κι έχει ένα γνωστικό background, νομίζω πως την αξία του θα τη δείξει μέσα από τη συνέπεια και τη δουλειά του. Δεν θα πάει να εκτεθεί για κάποια λεπτά ανόητης γκλαμουριάς. Το ίδιο πιστεύω και για τους κριτές φυσικά…
Τι θα συμβουλεύατε ένα νέο παιδί που θέλει να ασχοληθεί με τη μουσική;
Να διαβάσει και να ακούσει όσα περισσότερα μπορεί και να γνωρίσει τον κόσμο μέσα από τα πραγματικά του παράθυρα κι όχι αυτά των υπολογιστών, αυτά είναι μόνο εργαλεία. Και φυσικά να μελετήσουν πολύ και να δουλέψουν πολύ. Να μην σταθούν στα επιβεβλημένα στάνταρς, αλλά να πάνε παραπέρα, να ονειρευτούν τη μουσική και να την αγαπήσουν σαν το άλλο τους μισό…
Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποιοι είναι οι πέντε δίσκοι που θα θέλατε μαζί σας;
Κανέναν, θα ‘θελα όμως να σκαλώσω σε μια ραδιοφωνική συχνότητα, που θα με μάγευε όπως παλιά, που ανακάλυπτα καινούρια πράγματα και φόρτωνα τον σκληρό μου δίσκο. Αυτό με τον καιρό βέβαια έχει δυσκολέψει και γιατί άκουσα πολλά, αλλά και γιατί το ραδιόφωνο λειτουργεί μάλλον υποστηρικτικά, ως δεκανίκι, στα λοίσθια της μουσικής βιομηχανίας. Πρέπει όμως να σου πω πως, πολλές φορές επιλέγω τη σιγή, την ησυχία, όσο παράξενο κι αν ακούγεται… Έτσι κι αλλιώς μες στο κεφάλι μου έχω πολύ υλικό ν’ ακούσω!!!
Διαλέγετε παρέα για ολιγοήμερη απόδραση. Ποιους καλλιτέχνες, ανεξαρτήτως ιστορικής περιόδου δράσης, θα συμπεριλαμβάνατε;
Όλους εκείνους που δεν βρίθουν εγωισμό… Είναι λιγάκι δύσκολη η επιλογή, αλλά υπάρχουν !!!
Μάκης Σεβίλογλου
Ευχαριστώ!!!!
https://seviloglou.gr/
