Ο συγγραφέας John Emmans απέναντι στις 10+;1 Ερωτήσεις του Κωνσταντίνου Μανίκα, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του μυθιστορήματος “Κάτι από μένα” από τις εκδόσεις Γράφημα. 

Πώς θα περιγράφατε συνοπτικά τη νέα σας νουβέλα “Κάτι από μένα”;

Το «κάτι από μένα» είναι διάσπαρτα κομμάτια της ιδιοσυγκρασίας μου, ένα γαϊτανάκι εμπειριών, αναζητήσεων και προβληματισμών. Ένα ανθρώπινο ταξίδι με προορισμό την ελπίδα, τη φιλία και την αγάπη.

Ποια είναι τα κύρια χαρακτηριστικά των βασικών ηρώων σας;

Παρότι οι ήρωές μου έχουν φθαρεί ψυχικά (όπως άλλωστε οι περισσότεροι από εμάς) προσπαθούν να ορθοποδήσουν και να σταθούν ενώπιων της σαθρής και υποκριτικής κοινωνίας για να επιβιώσουν βροντοφωνάζοντάς της πως είναι λάθος και άδικη. Αυτό που λείπει απ’ όλους μας, αυτό που έχει σκοτεινιάσει τις ζωές μας, είναι η απουσία της αγάπης, το ζείδωρο φως της οποίας διώχνει μακριά οτιδήποτε κακόβουλο και απάνθρωπο.

Οι ήρωές μου έχουν ανάγκη από αυτή τη μικρή κόκκινη λεξούλα και δεν το βάζουν κάτω, παλεύουν με σθένος χωρίς να χάσουν την ελπίδα τους για ένα καλύτερο αύριο. Πιστεύω, όπως και οι δυο πρωταγωνιστές, ο καθένας με τον τρόπο του, πως οι άνθρωποι δεν είναι στην πραγματικότητα κακοί, πράττουν το κακό επειδή δεν γνωρίζουν το καλό, επειδή έτσι τους δίδαξαν ή επειδή δεν τους δίδαξαν…

Τι πιστεύετε ότι θα αποκομίσει, ως απόσταγμα, ο αναγνώστης;

Ο αναγνώστης θα κάνει ένα όμορφο ταξίδι μέχρι την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού και θα προβληματιστεί, θα νιώσει έντονα συναισθήματα ακολουθώντας τις ιστορίες 4 ανθρώπων και ενός ακριβοθώρητου ψαριού. Το πιο σημαντικό πράγμα στην ανάγνωση ενός βιβλίου είναι κλείνοντάς το να έχουμε εισπράξει κάτι που θα μας βοηθήσει να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Προσωπικά, αυτό θέλω να παίρνω από τα βιβλία που διαβάζω κι αυτό προσπαθώ να διοχετεύσω στα δικά μου.

Πόση καταπίεση βιώνουν ακόμη οι γυναίκες και πώς αποτυπώνεται στο έργο σας;

Το πρόβλημα της καταπίεσης, της βίας και όλων αυτών των ακραίων φαινομένων, είναι παγκόσμιο και αφορά όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως φύλου . Η κοινωνία μας δεν είναι στερεωμένη σε γερό κρηπίδωμα κι αυτό φαίνεται ολοένα και περισσότερο. Εύχομαι πραγματικά, μέσα από την καρδιά μου, η ανθρωπότητα να συνέρθει από τη δίνη του εγωισμού, που την έχει παρασύρει, οδηγώντας την στην καταστροφή και να βρει την χαμένη ταυτότητά της.

Είναι η ζωή ένα “παιχνίδι” ατελείωτων συμβιβασμών; Πώς έρχεται η λύτρωση;

Νομίζω πως δεν έχουμε φιλοσοφήσει σωστά τι ακριβώς είναι η ζωή κι αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα. Βιώνουμε αντιφατικές καταστάσεις και κλειδώνουμε τη λογική μας μέσα σε ένα μπουντρούμι υποκρισίας για να μην αισθανόμαστε τύψεις. Λόγου χάριν, όλοι ποθούμε το κέρδος, το χρήμα και την ίδια στιγμή εκθειάζουμε την αγάπη ή την ανθρωπιά ή την ισότητα. Πως είναι δυνατόν το κέρδος να συμβαδίζει με την ανθρωπιά ή την ισότητα; Πώς να έρθει η λύτρωση όταν είμαστε απαίδευτοι; Όταν δεν γνωρίζουμε πως δεν γνωρίζουμε τίποτα απολύτως;

Θεωρώ πως χρειαζόμαστε ακόμη πολλή δουλειά για να αποτινάξουμε όλα αυτά τα σαθρά ιδεώδη που μας μεταμορφώνουν σε αχόρταγους, ανόητους, αλαζόνες. Η ζωή είναι αυτό που αντιλαμβάνεται ο καθένας από εμάς, η ουσία της βρίσκεται σε απλά πράγματα, στη θάλασσα, στο βουνό, στη φύση… και η λύτρωση έρχεται όταν καταφέρουμε να κάνουμε το «εγώ» «εμείς», για να τα απολαύσουμε παρέα, διότι τι να κάνεις τον πλούτο όλου του κόσμου όταν είσαι μόνος, αποστειρωμένος στο παλάτι σου;

Πιστεύετε στη μοίρα ή την τύχη;

Αυτή είναι μια ερώτηση που με κρατά μονίμως στην ίδια τάξη. Δεν μπορώ να απαντήσω, δεν έχω βρει ακόμη το κατάλληλο κλειδί για να ξεκλειδώσω τούτη την ερώτηση και να πάρω την πολυπόθητη απάντηση.

Ποιο ήταν το ερέθισμα για να ασχοληθείτε με την συγγραφή;

Από πολύ μικρός ήθελα να γίνω κινηματογραφικός σκηνοθέτης. Ταξίδευα παρακολουθώντας ταινίες, σπουδάζοντας ταυτόχρονα, άθελά μου, όπως ο Κουέντιν Ταραντίνο, σκηνοθεσία. Η ανάγκη μου να αφηγούμαι ιστορίες, δικές μου, με ώθησε αρχικά να γράφω διηγήματα, μετέπειτα σενάρια και στη συνέχεια βιβλία.

Περνώντας τα χρόνια, συνειδητοποιώντας τις γλίσχρες δυνατότητες που μου παρείχε τούτη η χωρά, την οποία αγαπώ πολύ, παραμέρισα την αγάπη για τη σκηνοθεσία και ελευθέρωσα τα συναισθήματά μου αποτυπώνοντάς τα στις λευκές σελίδες.

Η έμπνευση ή η σκληρή δουλειά, παίζει το σημαντικότερο ρόλο, στη συγγραφή ενός βιβλίου;

Σαφώς και τα δυο και θα πρόσθετα κι ένα ακόμη, την εμπειρία. Το ένα χωρίς το άλλο δεν μπορεί να λειτουργήσει στο βαθμό που χρειάζεται για ένα όμορφο και ισορροπημένο αποτέλεσμα.

Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποια είναι τα πέντε βιβλία που θα θέλατε μαζί σας;

Θα επέλεγα οπωσδήποτε την «Απολογία Σωκράτους» και την «Πολιτεία» του Πλάτωνα, ένα βιβλίο του Ντοστογιέφσκι, ένα του Ντίκενς και την Ιλιάδα.

Διαλέγετε παρέα για ολιγοήμερη απόδραση. Ποιους λογοτέχνες, ανεξαρτήτως ιστορικής περιόδου δράσης, θα συμπεριλαμβάνατε;

Αυτή η ερώτηση είναι πραγματικά ηδονικό ντελίριο, ένας παρατεταμένος ψυχικός οργασμός για κάθε άνθρωπο. Θα έδινα τα πάντα για ένα συμπόσιο με τον Πλάτωνα, τον Όμηρο, τον Χέρμαν Μέλβιλ, τον Κάρολο Ντίκενς, τον Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, τον Αριστοτέλη και τον Χένρικ Ίψεν.

Χρειάζεται περισσότερος ρομαντισμός ή ρεαλισμός στις ζωές μας;

Ο ρεαλισμός είναι ρομαντικός και ο ρομαντισμός ρεαλιστικός. Το πρόβλημα δημιουργείται και διογκώνεται όταν οι ψευδαισθήσεις του εγώ πλάθουν πλαστές ανάγκες και οδηγούν τις κοινωνίες σε λανθασμένα καταναλωτικά μονοπάτια. Ας πάρουμε τον ρεαλισμό και ας τον αναλύσουμε μεταμορφώνοντάς τον σε πυξίδα. Προς τα που δείχνει; Ποια είναι η πραγματικότητα; Την αντιλαμβάνονται όλοι οι κάτοικοι της γης, από την Ασία μέχρι την Ευρώπη, με τον ίδιο τρόπο;
Για να δώσω, όμως, μια απλουστευμένη απάντηση σε τούτη την ερώτηση, θα επέλεγα τον ρομαντισμό, διότι εκεί μέσα υπάρχει ακόμη ελπίδα και η ελπίδα δίνει νόημα και ζωή στους ανθρώπους.

Σας ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία που μου δώσατε να μιλήσω για εμένα και το βιβλίο μου. Εύχομαι ολόψυχα υγεία, καλές και ποιοτικές αναγνώσεις.