Ο Γιώργος Tenorman Τζουβάρας συνομιλεί με τον Κωνσταντίνο Μανίκα με αφορμή την έκδοση του πρώτου του μυθιστορήματος με τίτλο “Χαρούκι”.
1. Ένα μυθιστόρημα με τίτλο “Χαρούκι”. Τι πραγματεύεται;
Είναι μια παράξενη ιστορία αγάπης, αλλά όχι μόνο, αγγίζει θεωρώ πολλά από τα ζητήματα που απασχολούν όλους μας σήμερα, την διαφορετικότητα, τον έρωτα και τον φόβο, τις κοινωνικές αποστάσεις και άλλα πολλά. Έχει ιδιαίτερους χαρακτήρες, αισιοδοξία, αρκετό χιούμορ θα έλεγα, μια μικρή μάγισσα, έναν ευφάνταστο φαρσοκωμικό, μια Γιαπωνέζα νίντζα υπερήρωα και φυσικά τον Χαρούκι και την Ματίλντα.
2. Σκιαγραφήστε μας τον κεντρικό χαρακτήρα του βιβλίου. Τι πρεσβεύει και τι προσπαθούν να πετύχει;
Ο Χαρούκι μιλάει μόνο ποιητικά, έτσι γεννήθηκε, του είναι πολύ δύσκολο να μιλήσει όπως όλοι εμείς οι υπόλοιποι. Βλέπουμε την πορεία της ζωής του, το πως ένα διαφορετικό παιδί μπορεί να επιζήσει στον κόσμο που ζούμε κάνοντας αυτό που επιθυμεί. Ερωτεύεται ένα κορίτσι με παρόμοια χαρακτηριστικά και μάχεται για αυτόν τον έρωτα. Τι πρεσβεύει; Μάλλον την επιμονή και το θάρρος μέσα από πολλές εσωτερικές δυσκολίες, ώσπου να πετύχει αυτό που θέλει δίχως να κάνει εκπτώσεις. Να πετύχει το ακατόρθωτο, το θαύμα.
3. Τι θέλετε να αποκομίσει ο αναγνώστης μέσα από το ανάγνωσμά του;
Θέλω να περάσει μερικές όμορφες ώρες ενεργοποίησης και απόδρασης, θέλω να γελάσει ή ακόμα καλύτερα να χαμογελάσει, να ονειρευτεί, να κάνει χαζά όνειρα, να πιστέψει στα θαύματα και στην πραγματοποίησή τους.
4. Ποια θεωρείτε την πιο χαρακτηριστική φράση από το βιβλίo σας;
Χμμ. Νομίζω πως είναι η φράση «τα ρόδα είναι φρούτα». Έχει κι άλλες μάλλον, «τις νύχτες να έρχεσαι να έρχεσαι τις νύχτες».
5. Η έμπνευση ή η σκληρή δουλειά παίζει τον σημαντικότερο ρόλο στη συγγραφή ενός βιβλίου;
Μα το ένα δίχως το άλλο δεν υφίσταται. Δυστυχώς για κάποιους, αλλά δε γίνεται. Οπότε έχουν την ίδια σημαντικότητα.
6. Τι ρόλο έχει πλέον το βιβλίο, στην ψηφιακή εποχή μας;
Είναι μία συντροφιά ίσως. Μια συντροφιά από τα παλιά. Το χαρτί που έχει μυρωδιά. Το βιβλίο είναι εδώ, μάλλον, να μας υπενθυμίζει ότι έχουμε και εμείς φαντασία, πως δεν τα παίρνουμε όλα έτοιμα όπως μας τα προσφέρουν. Επίσης, είναι το τέλειο υπνωτικό σε μια εποχή που όλοι δυσκολεύονται με τον ύπνο· λίγο διάβασμα πριν την προσφυγή στον κόσμο των ονείρων λειτουργεί καλύτερα και από βαλεριάνα.
7. Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποια είναι τα πέντε βιβλία που θα θέλατε μαζί σας;
«Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι» και οι «Προδομένες διαθήκες» του Κούντερα, «Γαργαντούας και Πανταγκρυέλ» του Ραμπελαί, «Δον Χουάν Τενόριο» του Τίρσο ντε Μολίνα, και τη «Λολίτα» του Ναμπόκοφ μπας και το τελειώσω κάποτε, είναι από αυτά που έχω ξεκινήσει τρεις φορές.
8. Διαλέγετε παρέα για ολιγοήμερη απόδραση. Ποιους λογοτέχνες, ανεξαρτήτως ιστορικής περιόδου δράσης, θα συμπεριλαμβάνατε;
Μίλαν Κούντερα, Αντρέα Εμπειρίκο, Τσαρλς Μπουκόφσκι, Γκιγιόμ Απολινέρ, Γερτρούδη Στάιν, Αριστοφάνη και Γκαίτε, όλοι παρέα γύρω από ένα μαύρο τραπέζι να μιλούν για την αιωνιότητα ή όχι. Θα έλεγα και τον Μαρκήσιο ντε Σαντ, αλλά ίσως χαλάσει την παρέα.
9. Με ποιο τραγούδι ή άλμπουμ θα “ντύνατε” μουσικά ένα έργο σας;
Για το συγκεκριμένο βιβλίο έχω γράψει κι εγώ μουσική την οποία θα δωρίσω σε λίγο καιρό σε όσους έχουν αγοράσει τον Χαρούκι. Η μουσική, όπως θα καταλάβουν οι αναγνώστες, παίζει τον δικό της ρόλο στη δράση· θα έλεγα λίγο περισσότερο το 2ο κοντσέρτο του Ραχμάνινοφ, αλλά υπάρχει και το Waltzing Mathilda του Tom Waits, Rain and tears από Aphrodite’s child και άλλα πολλά.
10. Πιστεύετε στη μοίρα ή στη τύχη;
Αναλόγως τη μέρα και την διάθεση μου πιστεύω και στα δύο ή εναλλάξ ή και σε τίποτα. Πιστεύω στην ενέργεια μεταξύ των ανθρώπων που οδηγεί σε αυτό που ονομάζουμε μοίρα. Πιστεύω στις συμπτώσεις, ή μάλλον μου αρέσουν οι συμπτώσεις που οδηγούν σε ένα μονοπάτι αδιευκρίνιστο. Πιστεύω στην φαντασία, στα όμορφα γλυκά αληθινά βλέμματα. Πιστεύω στην ενεργοποίηση των ανθρώπων· δίχως αυτή, η τύχη και η μοίρα δεν μπορούν να προσφέρουν τίποτα.
11. Χρειαζόμαστε περισσότερο ρομαντισμό ή ρεαλισμό στις ζωές μας;
Σαφώς χρειαζόμαστε και τα δύο, μα επειδή η καθημερινότητά μας είναι αδυσώπητη τα τελευταία χρόνια, νομίζω πως χρειαζόμαστε λίγο ρομαντισμό παραπάνω για να ισορροπήσουμε. Μοιάζει δύσκολο το ξέρω, αλλά όχι ακατόρθωτο.
