Ο συγγραφέας Άγγελος Χαριάτης, του οποίου μόλις κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο “Ο κύριος Χι”, απαντά στις 10+1 Ερωτήσεις του Κωνσταντίνου Μανίκα για το CulturePoint.gr
1. Πώς θα περιγράφατε συνοπτικά το πρόσφατο βιβλίο σας “Ο κύριος Χι”;
Ο κύριος Χι είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα αθλητικού περιεχομένου με νουάρ στοιχεία. Η ποδοσφαιρική ομάδα του Ολυμπιακού είναι έτοιμη να κατακτήσει τον τίτλο του πρωταθλήματος και το Κύπελλο. Όμως η ομάδα, για έναν παράξενο λόγο, χάνει το ένα παιχνίδι μετά το άλλο. Ο ιδιωτικός ερευνητής Άλκης Μπαμπαλής αναλαμβάνει να λύσει το μυστήριο. Χρησιμοποιώντας όλες τις επαφές του ―εντός κι εκτός νόμου― ώστε να οδηγηθεί τελικά στον κύριο Χι.
2. Ένας μυστηριώδης χαρακτήρας κι ένα ακόμη πιο μυστηριώδες τέλος. Να περιμένουμε κάποια συνέχεια στην ιστορία;
Ίσως να υπάρξει. Δεν ήταν αυτός ο αρχικός σκοπός όταν ξεκίνησα να χτίζω την ιστορία και στη συνέχεια να την αποτυπώνω στο χαρτί. Ήθελα ασφαλώς τον μυστηριώδη χαρακτήρα, ώστε να προσδώσει την απαραίτητη ένταση, την αμφιβολία, όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το αστυνομικό μυθιστόρημα. Όπως επίσης να τονίσουν τη νουάρ πλευρά του.
Σίγουρα ο κύριος Χι έχει το ενδιαφέρον του ως αινιγματικός μυθιστορηματικός ήρωας. Το μέλλον θα δείξει αν τελικά πάρει τη δεύτερη ευκαιρία που, ίσως, δικαιωματικά του ανήκει.
3. Το ποδόσφαιρο είναι καθρέφτης της κοινωνίας ή ένα κακέκτυπο των χειρότερων πλευρών της;
Το ποδόσφαιρο είναι εν μέρει καθρέφτης της κοινωνίας. Το έμπειρο μάτι μπορεί να διακρίνει τις ζυμώσεις. Μπορεί να εντοπίσει τα καλώς και τα κακώς κείμενα. Κι από την άλλη ο οπαδισμός, το χωρίς όριο πάθος, ο χουλιγκανισμός είναι ένα κακέκτυπο των χειρότερων πλευρών και στιγμών της. Θέλει ένα κάποιο μέτρο. Όπως σε όλα.
4. Ποιο ήταν το κίνητρο για να ασχοληθείτε με την συγγραφή;
Δεν υπήρχε κίνητρο με την απτή μορφή. Θα το αποκαλούσα ανάγκη έκφρασης. Κι αν πρέπει να βαδίσουμε σχεδόν ψυχαναγκαστικά εντός του πλαισίου της έννοιας, θα τόνιζα πως είχα το κίνητρο του να συνεχίζω να ζω εντός μιας κάποιας ευτυχίας.
5. Η έμπνευση ή η σκληρή δουλειά, παίζει το σημαντικότερο ρόλο, στη συγγραφή ενός βιβλίου;
Αρχή όλων ο δαίμονας. Να γνωρίσεις τον δαίμονά σου. Να τον κατανοήσεις και να τον αγαπήσεις. Ύστερα η έμπνευση. Η πρώτη ιδέα δηλαδή, και ύστερα η σκληρή δουλειά. Αναφέρομαι στο μυθιστόρημα. Η ποίηση είναι ένα άλλο κεφάλαιο, που δεν τολμώ να αγγίξω. Δεν είμαι ποιητής. Το διήγημα έχει μια άλλη τεχνική.
Επανερχόμενος στο μυθιστόρημα, θα έλεγα πως είναι ενενήντα τοις εκατό δουλειά. Στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση. Όλα ή σχεδόν όλα έχουν γραφτεί. Η σκληρή δουλειά, φέρνει τον κατάλληλο τρόπο της αφήγησης. Η αφήγηση είναι το κλειδί που διαχωρίζει την ήρα από το στάρι. Το ανοσιούργημα από το επαρκές, το επαρκές από το αριστούργημα.
6. Με ποιον λογοτεχνικό χαρακτήρα ταυτίζεστε και ποιον αντιπαθείτε;
Δεν έχω ταύτιση με κάποιον συγκεκριμένο. Φροντίζω να αναλύω τους χαρακτήρες από λογοτεχνικής σκοπιάς, επιλέγοντας, διαχωρίζοντάς τους σε ενδιαφέροντες και μη ενδιαφέροντες. Θα μείνω στους ενδιαφέροντες, αναφερόμενος στον Ζορμπά του Νίκου Καζαντζάκη.
7. Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποια είναι τα πέντε βιβλία που θα θέλατε μαζί σας;
Δύσκολη ερώτηση. Τα βιβλία που θα ήθελα αγγίζουν τριψήφιο νούμερο. Ενδεικτικά θα αναφέρω: Ταξίδι στην άκρη της νύχτας του Louis Ferdinand Celine. Για ποιον χτυπάει η καμπάνα του Ernest Hemingway. Τον πρώτο τόμο από τον Χαμένο Χρόνο του Marcel Proust . Έγκλημα και τιμωρία του Fyodor Dostoevsky. Και τον Εραστή της Marguerite Duras.
8. Διαλέγετε παρέα για ολιγοήμερη απόδραση. Ποιους λογοτέχνες, ανεξαρτήτως ιστορικής περιόδου δράσης, θα συμπεριλαμβάνατε;
Θα ήθελα στη συντροφιά μου τη Mary Shelley για να συζητήσουμε την πηγή έμπνευσής της. Τη Virginia Woolf στα σίγουρα για την πρωτοποριακή της γραφή. Την Colette για το σθένος της. Την Ursula K. Le Guin για να μας ταξιδέψει σε φανταστικούς κόσμους. Τον Albert Camus για φιλοσοφικούς περιπάτους. Τον Charles Bukowski για μπύρες και σκληρή πρόζα. Τον Philip K. Dick και τον Ray Bradbury ως τους οργανωτές του ημερήσιου προγράμματος, όπως ασφαλώς για την χωρίς όρια φαντασία τους.
9. Ποια θεωρείτε την πιο χαρακτηριστική φράση από ένα βιβλίο σας;
Δεν εμπεριέχεται στο βασικό σώμα του κειμένου, αλλά ως αφιέρωση στο μυθιστόρημα Το δάκτυλο. «Σ’ αυτούς που κατάφεραν να νικήσουν τους φόβους τους». Μέσα στις λιγοστές λέξεις βρίσκεται συμπυκνωμένη όλη η φιλοσοφία μου περί ζωής. Είναι σπουδαίο να μπορείς να ξεπερνάς τους φόβους σου, τα όριά σου, να απελευθερώνεσαι, να απαγκιστρώνεσαι από την ομηρία τους. Να απολαμβάνεις κατά μια έννοια το δώρο της ζωής, απαλλαγμένος από βαρίδια κάθε είδους.
10. Με ποιο τραγούδι ή και άλμπουμ θα “ντύνατε” μουσικά κάποιο έργο σας;
Θεωρώ πως στα αστυνομικά διηγήματα και μυθιστορήματα το «Take a walk to the wild side» του Lou Reed θα ήταν μια εξαιρετική επιλογή. Το «Another brake in the wall» των Pink Floyd θα ταίριαζε στις δύο συλλογές διηγημάτων που έχουν εκδοθεί. Το «New York, New York» και το «Girl from Ipanema» του Frank Sinatra στα αισθηματικά μυθιστορήματα.
11. Χρειάζεται περισσότερος ρομαντισμός ή ρεαλισμός στις ζωές μας;
Ακολουθώ τη μέση οδό. Δεν αποτελεί θέση προερχόμενη από το απόσταγμα εμπειριών ή το απαύγασμα σοφίας. Είναι ο τρόπος ―ας χαρακτηριστεί ως μετριοπάθεια― που λειτουργώ. Επομένως ρομαντισμός και ρεαλισμός σε κατάλληλες για τον καθένα δόσεις ώστε να δημιουργηθεί η ώσμωση για μια ευτυχισμένη ζωή. Άλλωστε δεν πρέπει να λησμονούμε τα λόγια του Μάρκου Αυρήλιου: «Είμαστε όλοι πλάσματα μίας μέρας· και εκείνος που θυμάται κάτι, και αυτό το κάτι. Παν εφήμερον, και το μνημονεύον και το μνημονευόμενον. Κοντεύει ο καιρός που θα τα ξεχάσεις όλα· κοντεύει ο καιρός που θα σε ξεχάσουν όλοι. Να στοχάζεσαι πάντοτε ότι σε λίγο θα είσαι ο κανένας στο πουθενά».