Ο Στέλιος Δουλγεράκης του οποίου κυκλοφορεί η συλλογή διηγημάτων “Σβηστά χαλάσματα στο δρόμο της λύτρωσης και του μύθου”, από τις εκδόσεις Οσελότος, απαντά στις 10+1 Ερωτήσεις του Κωνσταντίνου Μανίκα.
1. Μια συλλογή διηγημάτων με τίτλο “Σβηστά χαλάσματα στο δρόμο της λύτρωσης και του μύθου”. Τι πραγματεύεται;
Τα διηγήματα μου είναι αληθινές ιστορίες σβησμένες στο πέρασμα του χρόνου, αφήνοντας όμως στην ψυχή μου το πονεμένο τους αποτύπωμα. Έχοντας τη δύναμη που μου δίνει η συγγραφή προσπάθησα να απαλλαγώ από το πονεμένο αυτό αποτύπωμα της πραγματικότητας, να το ‘βαφτίσω’ μέσα στα καταγάλανα νερά του μύθου και να δώσω σε όλες μου τις ιστορίες λυτρωτικό τέλος.
2. Σκιαγραφήστε μας τους κεντρικούς ήρωες του βιβλίου. Τι πρεσβεύουν και τι προσπαθούν να πετύχουν;
Οι ήρωες μου είναι άνθρωποι καθημερινοί ή μάλλον όχι τόσο καθημερινοί, σίγουρα όμως άξιοι πραγματευτάδες και αγωνιστές της κοινωνικής και πολιτικής μας πρόσφατης ιστορίας. Δίνοντας ο καθένας το δικό του αγώνα, αναζητώντας την ισορροπία και την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης.
3. Τι θέλετε να αποκομίσει ο αναγνώστης μέσα από το βιβλίο σας;
Ο μύθος στη ζωή μας είναι ευλογία. Λειτουργεί ως εγχειρίδιο όσον αφορά την ανάγκη μας για να ισορροπήσουμε την εσωτερική μας ταυτότητα (ψυχή) με την πραγματικότητα. Στα διηγήματα μου αφήνω να πάρει το πάνω χέρι η ψυχή και μέσω του μύθου να οδηγήσει τις ιστορίες μου ελεύθερα και λυτρωτικά με στόχο την αναζήτηση του ανώτερου εαυτού μας. Οι ήρωες μου κοιτούν ισότιμα τους αναγνώστες δείχνοντας τους το δρόμο για την ανάταση και τον ανώτερο εαυτό.
4. Πόσο αληθινές είναι οι ιστορίες του βιβλίου και πόσο έχουν φιλτραριστεί από τη μυθοπλασία;
Οι ιστορίες μου έχουν γυμνό σκελετό τους την αλήθεια. Ο μύθος με τη δίκη μου έμπνευση και ανάγκη για λύτρωση είναι τα υλικά για να χτιστεί το οικοδόμημα και η ιστορία.
5. Ποια θεωρείτε την πιο χαρακτηριστική φράση από το βιβλία σας;
Πιστέψτε με είναι πολλές και συγχωρέστε με θα πω μόνο δύο. «Στο πρώτο μεγάλο πλατάνι που συνάντησε, έπεσε και ρήμαξε στην αγκαλιά του σαν το μωρό παιδί που αγκαλιάζει την μάνα του, γιατί ο κόσμος και ο καιρός δεν του έκαναν το χατήρι.», «Το υπέροχο φως του φεγγαριού, φωτοστέφανο σε αυτό το υπέροχο νίκημα του ανθρώπου. Παππού Γκρέκο, δώσε τα χρώματα και τις μπογιές σου και ζωγράφισε αυτόν τον υπέροχο δοξαστικό πίνακα. Η ημέρα μουδιασμένη σηκώνει ανάστημα. Ένας αετός φτερουγάει χαμηλά, σαν να θέλει να μάθει την νίκη του ανθρώπου. Ο Αασίμ με την τελευταία του ανάσα ακουμπά την όχθη και περνά με διθύραμβους στην αιωνιότητα.»
6. Η έμπνευση ή η σκληρή δουλειά παίζει τον σημαντικότερο ρόλο στη συγγραφή ενός βιβλίου;
Ένστικτα, εμπειρίες ζωής, γνώση, συναισθηματικός κύκλος, ανηφόρες αγάπης, κατηφόρες θυμού και θλίψης, αισθήσεις δηλαδή πολυβασανισμένες που άλλες έχουν κρυφό απόηχο και άλλες ελεύθερα ξεπερνούν το όλον και την αιωνιότητα, είναι οι πτυχές που δομούν το πνεύμα μας, που όταν αυτό βρει άρτιο δρόμο και θέλει να φωνάξει, το λέμε έμπνευση. Η έμπνευση είναι τα πάντα. Όλα εξαρτώνται από αυτήν. Μόνο αυτή μπορεί να κάνει το ταξίδι του καλλιτέχνη μαγικό περίπατο προς τα άστρα. Η σκληρή δουλειά σε όλο αυτό είναι που κάνει πιο άρτιο το δρόμο και τη φωνή πιο ιδιαίτερη και δυνατή.
7. Τι ρόλο έχει πλέον το βιβλίο, στην ψηφιακή εποχή μας;
Η δημιουργία ενός βιβλίου έτσι όπως την φυλάκισα μέσα μου είναι η ιεροτελεστία. Ο συγγραφέας όταν μιλά στον αναγνώστη μέσα από το έντυπο βιβλίο είναι εκεί δίπλα και είναι σαν να τον ακούει, σιγά σιγά αρχίζει και τον γνωρίζει και τον κάνει φίλο και τις περισσότερες φορές αφήνεται αδιαπραγμάτευτα να τον μυθοποιήσει και να τον αγαπήσει ακόμα. Δημιουργείται λοιπόν μια σχέση ζωής. Στην άλλη περίπτωση του ψηφιακού κόσμου αυτό το ανθρώπινο στοιχείο που φαίνεται ουτοπία νομίζω ότι εκλείπει και ο συγγραφέας αλλά και ο αναγνώστης χάνουν αρκετά από τα ιδιαίτερα συστατικά τους. Μέχρι στιγμής δεν το έχω τολμήσει, να διαβάσω διαδικτυακό βιβλίο. Ίσως στο μέλλον να αλλάξω άποψη. Το μόνο καλό όμως που αναγνωρίζω είναι ότι ένα βιβλίο μπορεί να ταξιδέψει μέσω του διαδικτύου σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Και σίγουρα δημιουργώντας μια καινούρια σχέση ζωής μεταξύ συγγραφέα και αναγνώστη.
8. Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποια είναι τα πέντε βιβλία που θα θέλατε μαζί σας;
Αναγκασμένος και προσαρμοσμένος μόνο για χάρη της ερώτησης τα εξής: α) Ασκητική-Ν. Καζαντζάκης, β) Ecce Homo (Ίδε ο άνθρωπος)- Φ. Νίτσε, γ) Ο παίκτης- Φ. Ντοστογέφσκι, δ) Εκατό χρόνια μοναξιάς- Γκ. Γκαρσία Μάρκες και στ) Ιστορίες καθημερινής τρέλας- Τσαρλς Μπουκόφσκι.
9. Διαλέγετε παρέα για ολιγοήμερη απόδραση. Ποιους λογοτέχνες, ανεξαρτήτως ιστορικής περιόδου δράσης, θα συμπεριλαμβάνατε;
Για ολιγοήμερες διακοπές και χαλάρωση θα διάλεγα: α) Τζακ Κέρουακ οπωσδήποτε, β) Αλμπέρ Καμύ και δ) Διονύση Χαριτόπουλο.
10. Με ποιο τραγούδι ή άλμπουμ θα “ντύνατε” μουσικά ένα έργο σας;
B. HAVASI – The Road.
11. Χρειαζόμαστε περισσότερο ρομαντισμό ή ρεαλισμό στις ζωές μας;
Ανήκω στην πλούσια και αστείρευτη χώρα των μύθων. Άρα το ρομαντισμό τον θεωρώ κινητήριο δύναμη και απαραίτητο στοιχείο ζωής. Από εκεί και πέρα, όταν κοιτάς κατάματα την ζωή ο μόνος σωτήριος δρόμος είναι η ισορροπία. Γιατί εκεί πρέπει να πολεμήσεις και να κερδίσεις τη μάχη και να σηκώσεις πιο ψηλά τον ανώτερο εαυτό σου.
