Συνέντευξη του συγγραφέα Νικόλαου Βαβδινούδη * στον Κωνσταντίνο Μανίκα.

Μια συλλογή διηγημάτων με το τίτλο “Ξεφλουδισμένα Στόρια” από τις εκδόσεις Πηγή. Ποια είναι η θεματολογία τους. Υπάρχει κοινό σημείο αναφοράς;

Μου είπαν πως τα κείμενα μου αποπειρώνται μια συνολιστική αφήγηση, μια κοινωνιολογική ανατομία των τελευταίων επτά δεκαετιών, μια πολιτισμική ιστορία της εν Ελλάδι αρρενωπότητας. Ίσως είναι που οι καιροί μας, καιροί διαρκούς κρίσης που ήδη κανονικοποιήθηκε, ζητάνε αφηγήσεις που δεν έχουμε και τις ψάχνουμε παντού. Τείνω να συμφωνήσω.

Ποια είναι τα κύρια χαρακτηριστικά των βασικών ηρώων;

Η λογοτεχνία αν αποδομηθεί στηρίζεται σε 4 μόνο λέξεις. “Έρωτας” , “Πόλεμος”, “Θάνατος” και “Νόστος”. Επέλεξα να τις αναμείξω καταλήγοντας στην “Ήττα”. Οι χαρακτήρες μου βιώνουν, τρέφονται , χωνεύουν ή ξερνούν την ήττα., την τακτική ή άτακτη υποχώρηση τους. Είναι πνιγμένοι που έχουν μόνο τα μαλλιά τους να πιαστούν, ακόμη κι αν αυτά είναι λιγδωμένα από τη φτώχεια ή αραιωμένα από το χρόνο. Για εμένα η ήττα δεν προβάλει το αναπόδραστο αλλά ούτε και αποτελεί το πραγματικό φόβητρο της ζωής. Μόνο ένα καθρέφτισμα της πραγματικότητας που δε διδάσκει αλλά ούτε και τρομάζει. Εγώ απλώς ρυθμίζω με τις λέξεις μου την ένταση.

Οι άνθρωποι κρύβονται από τους άλλους ή από εαυτό τους;

Η αυτοαπομόνωση παλαιότερα έκρυβε έναν θρησκευτικο-κοινωνικό αναχωρητισμό ή την ντροπή μιας ήττας, ή μια κατασταλαγμένη απογοήτευση, ίσως και μια ανάγκη παρατεταμένης αγραναύπαυσης πριν το επόμενο κυνήγι εικόνων, εμπειριών κ ανθρώπων. Στο σήμερα πολλοί κρύβονται από τους υπόλοιπους λόγω συναισθηματικής αναπηρίας και από τον εαυτό τους λόγω αδυναμίας στη φωνή της συνείδησης. Συχνά ακούω τον “καθρέφτη” του Δεληβοριά. Με βοηθά ολόκληρος αλλά και σπασμένος.

Η τέχνη μπορεί να είναι μια δυνατή απάντηση στην αυτο-απομόνωση;

Η τέχνη αδυνατεί να πετύχει τίποτε μονάχη της δίχως πεπαιδευμένα μάτια και αυτιά.

Η έμπνευση ή η σκληρή δουλειά, παίζει το σημαντικότερο ρόλο στη συγγραφή ενός βιβλίου;

Χωρίζω το χρόνο μου στα δύο. Στο πρώτο μισό γράφω, γράφω αυτόματα, χορεύω σε ένα τρομώδες παραλήρημα με ντάμες τις λέξεις. Στο δεύτερο σβήνω. Κουράζομαι περισσότερο εκεί. Κυνηγώ την ατέλεια, σκοτώνω το περιττό που μέχρι τότε φάνταζε στολίδι. Δυσκολεύομαι όταν χαμηλώνει ο πήχης της ματαιοδοξίας όμως θαρρώ πως όταν γεμίζεις σελίδες είσαι γραφιάς. Δημιουργός γίνεσαι όταν καταφέρεις να μάθεις να σβήνεις. Ακόμη το προσπαθώ αυτό.

Ποια θεωρείτε την πιο χαρακτηριστική φράση από το βιβλίο σας;

“Η φανερή απόλαυση είναι σκέτη γυμνή αδυναμία” και “Τα βάσανα είναι η ποίηση των φτωχών”

Τι ρόλο έχει πλέον το βιβλίο, στην ψηφιακή εποχή μας;

Είμαι ένας αναλογικός άνθρωπος σε ψηφιακό κόσμο. Εξακολουθώ να βρίσκω συναρπαστικά ερωτική την αίσθηση της αφής με το βιβλίο. Δεν παραβλέπω την ακοή στο γύρισμα της σελίδας, ούτε τη μυρωδιά του χαρτιού.

Η ψηφιακή εποχή προσφέρει τρομακτικές ευκολίες έρευνας και αναζήτησης αλλά δυστυχώς αποκοιμίζει την υπομονή μας. Και τί άλλο είναι η ανάγνωση πέραν της εξάσκησης της εσωτερικότητας και της υπομονής μας;

Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποια είναι τα πέντε βιβλία που θα θέλατε μαζί σας;

“Άρχοντας των μυγών”, “Το κιβώτιο”, “Η καρδιά του σκότους”, “Τα Σακιά”, “Το χιόνι ήταν βρώμικο”

Διαλέγετε παρέα για ολιγοήμερη απόδραση. Ποιους λογοτέχνες, ανεξαρτήτως ιστορικής περιόδου δράσης, θα συμπεριλαμβάνατε;

Για να γελάσω τον Τσιφόρο, για να κλάψω τον Tennessee Williams, για να προφητεύσω τον Houellebecq , για να φοβηθώ τα σκληρά του Simenon, για να σκεφτώ τον Coe. Για να ζήσω τον Dostojevski.

Πιστεύετε στη μοίρα ή στη τύχη;

Οι περισσότεροι κάτοικοι της Μεσογείου ξορκίζουν την τύχη τους και βλαστημούν τη μοίρα τους. Εγώ πιστεύω, αν και με αυξανόμενη δυσκολία, στους ανθρώπους και περιμένω να γεράσω για να ξαναπιστέψω στο Θεό.

Χρειαζόμαστε περισσότερο ρομαντισμό ή ρεαλισμό, στην εποχή μας;

Κάθε εποχή χρειάζεται φτωχούς ονειροπούλους ιδεολόγους και πρακτικούς βαριοπάτητους ακολούθους. Η ομόνοια της περπατησιάς τους δίνει πέρα από αριστουργήματα λογοτεχνικά κ εξισορρόπηση των αντίρροπων τάσεων.

• Ο Νικόλαος K. Βαβδινούδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη πριν 48 έτη και για χρόνια πλάγιαζε νωρίς. Στα δεκαοκτώ χώρισε εγκαρδίως µε το Αµερικανικό Κολλέγιο Θεσσαλονίκης για την Πολυτεχνική Σχολή του Αριστοτελείου. Διηγήµατά του βραβεύτηκαν στους ακόλουθους διαγωνισµούς: • «Παράξενες µέρες στη Θεσσαλονίκη», 1ο βραβείο • «Σοσιαλιστικές Ιστορίες», 1ο βραβείο • «Ένα Βιβλίο για τη Θεσσαλονίκη», 4ο βραβείο